بهروز افراخان: فوتبال ایران متأسفانه در سال‏های اخیر یک روند نزولی داشته که جای تأسف برای طرفداران تیم ملی فوتبال ایران دارد. به‏خاطر این‏که ما در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه که شرکت کردیم و آن نسل طلایی و بازیکنانی مانند علی دایی، مهدی مهدوی‏کیا، خداداد عزیزی و امثالهم را داشتیم، تا جایی که رسیدیم به جام جهانی ۲۰۰۶، با بازیکنان دیگری مانند وحید هاشمیان و علی کریمی. دیگر فوتبال ما چنین بازیکنانی را در قطر ‏جا ندارد. از آن نسل شاید بشود گفت که فقط جواد نکونام باقی مانده است. متأسفانه روی‏هم‏رفته، باید بگویم این روند نزولی فوتبال ایران، به‏نظر نمی‏آید که به این زودی‏ها پایان یابد، مگر این‏که معجزه‏ای روی بدهد.

شما به تغییر نسل در فوتبال ایران اشاره کردید. خوب ما می‌بینیم که اکثر فوتبالیست‌های حرفه‌ای ایران در خود کشور بازی می‌کنند. شما اگر به کشورهای منطقه و از جمله کشورهای حوزه خلیج فارس توجه کنید، باشگاه‌های این کشورها پول‌های کلانی برای تحول و ارتقای کیفیت تیم خود صرف می‌کنند. شما تلاش مسوولان ورزشی ایران را در زمینه ارتقای کیفیت فوتبال این کشور چگونه می‌بینید؟

طبیعتاً ورزش و فوتبال هر کشور برای پرورش جوان‏هایش مهم است. در ایران نتایجی که اخیراً در مسابقات زیر ۱۷ سال، زیر ۲۰ سال به‏دست آورده‏ایم، خوب نبوده است. نمونه‏اش این است که می‏بینید ما از المپیک ۱۹۷۶ مونترال به بعد، تا الان نتوانسته‏ایم در المپیک شرکت کنیم و هر سال مقامات قول و وعده می‏دهند که امسال به المپیک می‏رویم، ولی این اتفاق نمی‏افتد. خود این مقداری گویاست و نشان‏دهنده‏ی آن است که فوتبال ایران در سطح پرورش نوجوانان و جوانان، متأسفانه نتوانسته اخیرا نمره‏ی قبولی‏ بگیرد. اینکه چگونه می‏خواهند با این مسئله برخورد کنند را باید از مقامات ورزش ایران پرسید.

روزی که تیم ملی فوتبال ایران در برابر عراق پیروز شد، شما فضای حاکم بر استادیوم را چه گونه دیدید؟ در حاشیه و پیش از برگزاری مسابقه به نظر می‌رسید برخی‌ها تلاش داشتند به این مسابقه ورزشی جلوه‌های سیاسی بدهند، حال آنکه فضای خیلی خوبی در استادیوم وجود داشت و مسابقه خیلی دوستانه و صلح‌آمیز دنبال شد.

از نظر سیاسی مهم نبود. شاید یک مقدار رسانه‏های غیرایرانی می‏خواستند این مسئله را بزرگ کنند. اما برای ایرانی‏ها و مطمئن هستم که برای عراقی‏ها هم دیگر مسئله‏ی جنگ، جنگ هشت ساله‏ای که در دهه‏ی ۸۰ بود، تمام شده است. نه؛ از نظر سیاسی اهمیتی نداشت. از نظر فوتبال چرا، مهم بود. بالاخره دو قدرتی هستند که در منطقه، از نظر فوتبالی، با همدیگر از سال‏های دور رقابت دارند و بچه‏های ایران توانستند پیروز شوند. نسبت به این‏که اخیراً فوتبال ایران موفق نبوده، برای فوتبال ایران و ورزش ایران، این موفقیت خیلی حائز اهمیت بود که هم به طرفداران فوتبال ایران روحیه بدهد و هم به بازیکنان ایران روحیه بدهد که در این تورنمنت بتوانند ادامه بدهند. چون اگر برعکس می‏شد و ایران می‏باخت، با توجه به این‏که فوتبال ایران، خیلی فوتبال احساسی‏ای است، شما می‏دیدید که بازیکنان ایران در بازی بعدی با کره‏ی شمالی خیلی بدتر بازی خواهند کرد. الان برعکس شد. الان ایران سه امتیاز دریافت کرد و خیلی راحت‏تر می‏تواند در برابر کره‏ی شمالی عرض اندام کند. ازاین رو این پیروزی در کوتاه‌مدت برای فوتبال ایران، برای طرفداران فوتبال و فدراسیون ایران خیلی مهم بود.

به عنوان آخرین پرسش، الان شما بازی همه تیم‌های حاضر در رقابت‌های این دوره قهرمانی فوتبال آسیا را دیده‌اید، پس از نخستین دیدار این تیم‌ها ارزیابی شما از آنها چیست و گمان می‌کنید کدام تیم یا تیم‌هایی در این دوره حرف آخر را خواهند زد؟

سئوال بسیار خوبی است. شما می‏بینید که تیم‏های بزرگ همه دچار گرفتاری شده‏اند. عربستان که تقریباً حذف شده است. ژاپن بازی قبلی‏اش را به‏زور آمد و مساوی کرد. البته استرالیا در مقابل هندوستان با نتیجه‏ی چهار بر صفر برد، اما استرالیای واقعی را باید فردا در مقابل کره‏ی جنوبی دید. ببینیم این‏ها با هم چکار می‏کنند. تنها تیمی که تا این‏جا، می‏شود گفت می‏تواند کاری بکند که تا فینال برود، به‏نظر من، تا امروز که دومین روز بازی‏های دوم را داریم نگاه می‏کنیم، ازبکستان است.

مصاحبه‌گر: آروناوا چودهری

تحریریه: شهرام احدی