داوید بن گوریون، کسی که پس از تشکیل دولت اسرائیل به عنوان نخستین نخست‌وزیر کشور انتخاب شد، روز ۱۴ ماه مه ۱۹۴۸ استقلال دولت اسرائیل را اعلام کرد. او درباره امید دیرینه یهودیان گفت: «مردم یهود به‌رغم پراکندگی خود هرگز سرزمین موعود را از یاد نبردند و هیچگاه از نیایش‌های خود برای فرارسیدن روز بازگشت چشم‌پوشی نکردند. بازگشتند تا آزادی سیاسی خود را احیا کنند.»

گرچه باور به سرزمین موعود در تورات ریشه دارد، اما جنایات هولوکاست نیز نقشی مهم در شکل‌گیری دولت اسرائیل داشت. رژیم نازی در دوران جنگ جهانی دوم اقدام به کشتار ۶ میلیون یهودی در سراسر اروپا نمود. آنانی که از اردوگاه‌های مرگ جان سالم به‌در برده بودند نیز مورد استثمار وحشیانه قرار گرفتند و ناگزیر تن به کار اجباری دادند. این تصویری است از کسانی که از اردوگاه آشویتس جان سالم به‌در بردند.

واژه "نکبت" واژه‌ای است که فلسطینی‌‌ها و هواداران‌شان برای توصیف استقلال اسرائیل به کار می‌برند. زمانی که مهاجران یهودی برای تشکیل دولت خود به فلسطین آمدند، ۷۰۰ هزار عرب ناگزیر به فرار و ترک زادگاه خود شدند. تولد دولت اسراییل همان‌هنگام سرآغاز بحران خاورمیانه بود. مناقشه‌ای که پس از ۷۰ سال و به‌رغم تلاش‌های بسیار، کماکان حل نشده باقی مانده است.

کیبوتس به زبان عبری به معنی جمع و تعاون است. کیبوتس‌ها دهکده‌های اشتراکی بودند که پس از اعلام استقلال در سراسر اسرائیل تشکیل شدند. اداره بسیاری از این کیبوتس‌ها برعهده نیروهای سکولار و سوسیالیست‌های یهودی بود. آنان بر آن بودند تا باور خود را از جامعه اشتراکی تحقق بخشند.

تنش حاکم بر مناسبات اسرائیل با همسایگان عرب‌اش به جنگ ۶ روزه در ماه ژوئن ۱۹۶۷ انجامید. اسرائیل با دست یازیدن به چند حمله ناگهانی موفق شد مقاومت نیروهای نظامی مصر، اردن و سوریه را در هم شکند و مناطقی از شبه جزیره سینا، نوار غزه، کرانه باختری رود اردن، شرق اورشلیم و بلندی‌های جولان را به تصرف خود در آورد. این پیروزی منجر به اشغال این سرزمین‌ها و از این‌رو منجر به تشدید تنش و مناقشه شد.

سیاست شهرک‌سازی دولت اسرائیل به مناقشه با فلسطینیان دامن زده است. سیاستمداران فلسطینی با اشاره به سیاست شهرک‌سازی اسرائیل، دولت این کشور را متهم می‌کنند که با چنین سیاستی، عملا امکان ایجاد یک دولت فلسطینی در آینده را نابود می‌کند. اسرائیل تا امروز همواره با این استدلال که سیاست شهرک‌سازی تضمینی برای امنیت این کشور بوده و امری قانونی است، به انتقادهای جامعه جهانی توجهی نکرده است.

در زمستان سال ۱۹۸۷، فلسطینیان به یک اعتراض توده‌ای دست زدند. ناآرامی‌ها از نوار غزه به شرق اورشلیم و همچنین کرانه باختری رود اردن نیز گسترش یافت. ناآرامی‌ها کاهش یافت و به توافق‌نامه اسلو راه برد؛ یعنی به نخستین توافق مستقیم بین دولت اسرائیل و جنبش آزادیبخش فلسطین که نمایندگی فلسطینیان را برعهده داشت.

رئیس جمهوری وقت آمریکا، بیل کلینتون به عنوان میانجی و اسحاق رابین و یاسرعرفات در مذاکرات صلح شرکت کردند. نتیجه توافق اسلو یک، به رسمیت شناختن متقابل بود. این توافق‌نامه به امیدهای فراوانی برای حل مناقشه فلسطینیان و اسرائیل دامن زده بود. اما ترور رابین دو سال پس از توافق اسلو، ضربه‌ای جدی بر مذاکرات صلح بین طرفین بود.

یک یهودی افراطی و بنیادگرا روز ۴ نوامبر سال ۱۹۹۵ اقدام به ترور رابین نمود. رابین در جریان راه‌پیمایی صلح در تل‌آویو هدف گلوله واقع شد و به قتل رسید. ترور رابین به نزاع اجتماعی در جامعه اسرائیل دامن زد. این ترور جامعه اسرائیل را به دو بخش تقسیم کرد. در یکسو نیروهای سکولار و معتدل و در سوی دیگر نیروهای تندرو و مذهبی. این عکس شیمون پرز، جانشین رابین را در کنار جای خالی او تصویر می‌کند.

مناسبات اسرائیل با آلمان پس از فروپاشی ناسیونال سوسیالیسم در آلمان نیز تیره ماند. در فوریه سال ۲۰۰۰، برای نخستین بار، رئیس جمهوری آلمان، یوهانس رآو، در پارلمان اسرائیل به زبان آلمانی سخنرانی کرد. سخنرانی که برای هر دو طرف، چالشی بزرگ بود. به‌ویژه برای کسانی که از هولوکاست جان سالم به‌در برده بودند. اما همین اقدام گام بزرگی در راستای عادی سازی مناسبات پس از جنایات فراموش ناشدنی نازی‌ها بود.

در سال ۲۰۰۲، در سایه موج جدید خشونت برخاسته از انتفاضه دوم، اسرائیل اقدام به احداث یک دیوار ۱۰۷ کیلومتری نمود. دیواری بین اسرائیل و مناطق فلسطینی‌نشین در کرانه باختری رود اردن. گرچه این دیوار از دامنه‌ی خشونت کاست، اما برای این مناقشه سیاسی راه حلی نبود. بر درازای این دیوار به مروز زمان افزوده شد و حال قرار است که طول آن به ۷۰۰ کیلومتر برسد.

هایکو ماس، وزیر امور خارجه دولت کنونی آلمان، خواستار مناسبات به‌مراتب بهتری با دولت و مردم اسرائیل است. از همین رو، نخستین سفر او در مقام ریاست بر وزارت امور خارجه آلمان به اسرائیل بود. او ماه مارس سال ۲۰۱۸ به اسرائیل رفت و به قربانیان هولوکاست در ید وشم (تپه یادبود) واقع در بلندی‌های اورشلیم ادای احترام کرد.