محمود علوی گزینه پیشنهادی برای وزارت اطلاعات است. او در کابینه پیشین نیز این سمت را بر عهده داشت. او یکی از وزرایی بود که پیش از ارائه فهرست روحانی بسیار احتمال می‌رفت که همچنان در کابینه باقی بماند. علوی دکترای فقه و مبانی حقوق اسلامی دارد و چند دوره به عنوان نماینده در مجلس شورای اسلامی حضور داشته است. او همچنین یکی از نمایندگان مجلس خبرگان رهبری است.

عباس صالحی چنانچه رأی اعتماد مجلس را کسب کند، جانشین رضا صالحی امیری خواهد شد که در دولت یازدهم سمت وزارت فرهنگ را بر عهده داشت. صالحی در دولت پیشین روحانی معاون فرهنگی وزارت ارشاد بود. پس از استعفای علی جنتی از وزارت ارشاد، او به طور موقت به سرپرستی این وزارتخانه منصوب شد و تا زمانی که مجلس به صالحی امیری رأی اعتماد داد، در این سمت بود.

محمدجواد آذری جهرمی با ۳۶ سال سن جوان‌ترین وزیر پیشنهادی روحانی است. او فارغ‌التحصیل رشته مهندسی برق قدرت است و به عنوان معاون وزیر ارتباطات در دولت پیشین فعالیت داشت. آذری جهرمی همچنین رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل شرکت ارتباطات زیرساخت است که یکی از زیرمجموعه‌های این وزارتخانه به شمار می‌رود.

محمد بطحایی به جای فخرالدین احمدی دانش آشتیانی پیشنهاد شده که در دولت قبل وزیر آموزش و پرورش بود. او سابقه فعالیت در این وزارتخانه و همچنین سازمان برنامه و بودجه را دارد. بطحایی دارای کارشناسی ارشد مدیریت دولتی است و ۵۴ سال دارد.

محمدجواد ظریف چهره‌ای شناخته‌شده در عرصه بین‌المللی که در دولت پیشین نیز عهده‌دار این وزارتخانه بود. ظریف نیز یکی از وزرایی بود که احتمال می‌رفت در دولت جدید نیز همچنان در سمت خود باقی بماند.

مسعود کرباسیان، ۶۱ ساله و گزینه پیشنهادی به جای علی طیب‌نیا. او دارای دکترای مدیریت بازرگانی است. در دولت پیشین کرباسیان معاونت وزیر اقتصاد و ریاست کل گمرک را بر عهده داشت.

مسعود سلطانی‌فر مجددا برای وزارتخانه ورزش و جوانان پیشنهاد شده است. او ۵۸ ساله و دارای مدرک کارشناسی ارشد علوم سیاسی است. سلطانی‌فر در ابتدای تشکیل دولت یازدهم به عنوان وزیر پیشنهادی همین وزارتخانه به مجلس نهم معرفی شد که مجلس به او رأی اعتماد نداد. در پی آن محمود گودرزی اداره این وزارتخانه را تا زمان استعفایش بر عهده داشت. پس از استعفای او، سلطانی‌فر مجددا به مجلس پیشنهاد شد که این بار رأی آورد.

حسن قاضی‌زاده هاشمی، پزشک متخصص چشم و وزیر بهداشت در دولت قبلی. او که صاحب یک بیمارستان خصوصی است در سال ۹۳ عمل چشم‌ میرحسین موسوی و یک سال بعد عمل چشم مهدی کروبی، رهبران در بند جنبش سبز را انجام داد.

علیرضا آوایی ۶۱ ساله گزینه پیشنهادی برای وزارت دادگستری است. او رئیس دفتر بازرسی ویژه حسن روحانی بوده و پیش‌تر سمت ریاست کل دادگستری استان تهران را بر عهده داشته است. برادر او، احمد آوایی در دوره‌های هفتم و هشتم مجلس شورای اسلامی، به عنوان نماینده دزفول در مجلس فعالیت داشت. ۶ سال پیش اتحادیه اروپا علیرضا آوایی را به اتهام "نقض گسترده حقوق شهروندان ایرانی" در فهرست تحریم‌های خود جای داد.

هدایت وزارت نیرو در دولت پیشین بر عهده حمید چیت‌چیان بود. در دولت دوازدهم حبیب‌الله بیطرف گزینه پیشنهادی روحانی برای این وزارتخانه است. او که مدرک کارشناسی ارشد مهندسی عمران دارد در دولت‌های هفتم و هشتم به عنوان وزیر نیرو فعالیت داشت. بیطرف از سال ۹۵ تا کنون معاونت مهندسی، پژوهش و فناوری وزارت نفت را برعهده دارد.

بیژن نامدار زنگنه وزیر نفت دولت پیشین بار دیگر برای ادامه فعالیت در همین سمت به مجلس پیشنهاد شده است. او در سه دوره به عنوان وزیر نفت، در دو دوره به عنوان وزیر نیرو و در دو دوره دیگر به عنوان وزیر جهاد سازندگی سابقه کار داشته است. زنگنه ۶۵ سال دارد و مسن‌ترین نامِزد پیشنهادی در فهرست روحانی است.

علی ربیعی در دولت قبلی نیز وزیر کار کابینه روحانی بود. آذرماه سال ۹۳ نمایندگان برای پرسش و پاسخ ربیعی را به مجلس دعوت کردند که او در نهایت توانست با پاسخ‌هایش نمایندگان را قانع کند. ربیعی سابقه عضویت در سپاه پاسداران را دارد.

گزینه پیشنهادی برای این وزارتخانه عباس آخوندی است که در دولت قبل هم همین سمت را عهده‌دار بود. در دوره پیشین او دو بار استیضاح شد که هر دو مرتبه استیضاح آخوندی رأی لازم در مجلس شورای اسلامی را نیاورد و او در سمتش باقی ماند. فروردین امسال در جریان خریداری هواپیماهای جدید توسط ایران، آخوندی در پاسخ به سئوال یک خبرنگار میکروفون او را با عصبانیت از دستش گرفت که این موضوع در رسانه‌ها بازتاب یافت.

امیر سرتیپ امیر حاتمی به عنوان جانشین سردار حسین دهقان برای وزارت دفاع پیشنهاد شده است. او آبان‌ماه سال ۹۳ به عنوان جانشین وزیر دفاع منصوب شد. حاتمی پیش از آن جانشینی معاونت ارکان و امور مشترک ستاد کل نیروهای مسلح را بر عهده داشت.

محمد شریعتمداری گزینه پیشنهادی برای این وزارتخانه است که اگر رأی اعتماد بیاورد جانشین محمدرضا نعمت‌زاده خواهد شد. او که مدرک دکترای مدیریت دارد، معاون اجرایی روحانی در دولت یازدهم بود. شریعتمداری در دولت محمد خاتمی وزیر بازرگانی بود. علی خامنه‌ای طی حکمی در سال ۸۵ شریعتمداری را عضو شورای راهبردی روابط خارجی کرد. او همچنین جانشین رئیس‌جمهور در شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور است.

عبدالرضا رحمانی فضلی، جنجالی‌ترین چهره فهرست وزرای پیشنهادی روحانی است. او در دولت پیشین نیز وزیر کشور بود که عملکردش انتقادهای زیادی را برانگیخت. شماری از نمایندگان مجلس پیش‌تر هشدار داده‌اند که مجلس به او رأی اعتماد نخواهد داد. انتخاب مجدد رحمانی‌ فضلی و همچنین نبود هیچ وزیر پیشنهادی زن در فهرست، دو انتقاد عمده‌ای است که اصلاح‌طلبان متوجه روحانی کرده‌اند.

محمود حجتی، ۶۲ ساله در دولت قبلی نیز در همین سمت فعالیت داشت. او دارای مدرک مهندسی عمران است. در دوره اول ریاست‌جمهوری خاتمی، محمود حجتی به عنوان وزیر راه و ترابری و در دوره دوم به عنوان وزیر جهاد کشاورزی در کابینه حضور داشت.

زنان ایرانی در دوران پهلوی تلاش زیادی برای به دست آوردن حقوق مدنی و سیاسی خود کردند. بر اساس قانون مدنی ایران مصوب سال ۱۳۱۳ سن ازدواج برای دختران ۱۵ سال و برای پسران ۱۸ سال تعیین شد و در شرایط خاص و با ارائه گواهی دادگاه، دختران از ۱۳ سالگی و پسران از ۱۵ سالگی می‌توانستند ازدواج کنند. با تصویب قانون حمایت از خانواده در سال ۱۳۴۶ سن ازدواج دختران به ۱۸ سال رسید.

در زمان رضاشاه با تصویب قانون مدنی در سال ۱۳۱۴، زنان توانستند حق حضانت (سرپرستی) کودکان را به دست آورند. بر اساس این قانون، حضانت كودكان پسر در صورت جدايی پدر و مادر تا دوسالگی و دختران تا ۷ سالگی به مادر و بعد از آن به پدر داده شد.

در سال ۱۳۴۱ و در زمان حکومت پهلوی دوم زنان ایران طی اعتراضات مدنی توانستند با تلاش‌های خود و به همت سناتور مهرانگیز منوچهریان و مهناز افخمی برای اولین بار حق ر‌أی دادن و نیز انتخاب شدن را به دست آورند.

۱۲ اسفند ۱۳۴۱ دولت اسدالله علم، نخست وزیر وقت ایران، رسما اعلام کرد که شرایط شرکت در انتخابات تغییر کرده و از این پس زنان حق انتخاب کردن و انتخاب شدن دارند. پیش از آن در ۶ بهمن همان سال زنان اجازه پیدا کرده بودند در رفراندوم اصلاحات ارضی که یکی از اصول "انقلاب سفید" و دادن حق رای به زنان نیز یکی از مفاد آن بود، شرکت کنند. با تصویب این قانون حق رای زنان قانونی شد.

اشرف پهلوی، خواهر دوقلوی محمدرضا شاه به همراه خواهرش شمس اولین زنانی بودند که در سال ۱۳۱۳ بدون حجاب در دید عموم ظاهر شدند. اشرف پهلوی در سال ۱۳۴۴ به عنوان رئیس کمیسیون زنان سازمان ملل انتخاب شد. اشرف همچنین در فاصله سال‌های ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۷ رئیس "سازمان زنان ایران" بود. ریاست او البته نه انتخابی بلکه انتصابی از طرف شاه بود.

از اواخر دهه ۱۳۴۰ زنان ایران کم‌کم وارد سیستم قضایی و نیز پلیس شدند. پیش از آن البته با انتصاب مهرانگیز منوچهریان به عنوان سناتور توسط محمدرضا شاه، زنان عملا وارد سیستم سیاسی نیز شده بودند. مهرانگیز منوچهریان در فاصله سال‌های ۱۳۴۲ تا ۱۳۵۱ سناتور انتصابی در مجلس سنای ایران بود.

فرخ‌رو پارسا اولین زنی بود که در زمان پهلوی دوم توانست به مقام وزارت برسد. او در سال ۱۳۴۷ به سمت وزیر آموزش و پرورش انتخاب شد. خانم پارسا در جریان وقوع انقلاب اسلامی در ایران با حکم شیخ صادق خلخالی به دار آویخته شد.

مهناز افخمی دومین زن وزیر در ایران بود. او در سال ۱۳۵۵ به سمت وزیر مشاور در امور زنان برگزیده شد و تا سال ۱۳۵۷ در این سمت باقی ماند. وی هم‌اکنون در آمریکا زندگی می‌کند.

در جریان وقوع انقلاب در سال ۱۳۵۷ بسیاری از زنان در تظاهرات و راهپیمایی‌ها شرکت کردند اما چند روزی پس از پیروزی انقلاب اسلامی و به قدرت رسیدن آیت‌الله خمینی، اولین قانونی که ملغا اعلام شد، قانون حمایت از خانواده بود که شرایط زنان را به گونه‌ای بسیار مثبت تغییر داده بود.

پس از اعلام انحلال قانون حمایت از خانواده از سوی آیت‌ا‌لله خمینی، فرمان حجاب اجباری صادر شد. زنان اما این بار ساکت ننشستند و در اعتراضاتی که ۵ روز به طول انجامید با حجاب اجباری مخالفت کردند. این اعتراضات اولین حرکت گروهی زنان برای استیفای حقوقشان پس از انقلاب اسلامی بود.

سال‌های جنگ و خفقان پس از انقلاب، زنان را هم مانند سایر گروه‌ها به حاشیه راند. کمپین یک میلیون امضا اما یکی از اولین حرکت‌های جمعی زنان پس از پایان جنگ ۸ ساله با عراق بود. هدف این کمپین که به صورت چهره به چهره و خیابانی از زنان امضا جمع می‌کرد، جمع‌آوری یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض‌آمیز بود. سیمین بهبهانی شاعر فقید جایزه سیمون دوبوار را به نمایندگی از این کمپین دریافت کرد.

پیش از شروع این کمپین اما چند زن حقوق‌دان مانند شیرین عبادی و مهرانگیز کار شروع به انتشار مقاله و فعالیت در جهت نقد قوانین تبعیض‌آمیز کرده بودند. شیرین عبادی به همین دلیل و نیز برای تلاش‌هایش برای تغییر قانون حضانت کودکان، در سال ۲۰۰۳ جایزه صلح نوبل را دریافت کرد.

شهلا شرکت مدیرمسئول و سردبیر ماهنامه "زنان" در سال ۱۳۷۱ شروع به انتشار این ماهنامه کرد. مجله "زنان" محلی برای انتشار مقالات شیرین عبادی، مهرانگیز کار و دیگر حقوقدانان و برخی از اسلام‌شناسان برای نقد قوانین تبعیض‌آمیز بود. این ماهنامه در سال ۱۳۸۷ توقیف شد اما در سال ۱۳۹۴ و پس از ریاست جمهوری حسن روحانی با نام "زنان امروز" دوباره مجوز فعالیت گرفت.

در اعتراضات گسترده‌ی معروف به "جنبش سبز" که پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ صورت گرفت، زنان هم‌دوش مردان و گاه حتی جلوتر از آنها حضور داشتند.

نتیجه تمام این تلاش‌ها اکنون به جایی رسیده که مثلا در زمینه حجاب اجباری اگرچه قانون حجاب اجباری هیچ تغییری نکرده اما زنان در اماکن عمومی عملا این قانون را زیر پا گذاشته و به مقررات اجباری برای رعایت حجاب تن نمی‌دهند.

زنان زیادی در مشاغلی که مردانه تلقی می‌شود هم‌اکنون مشغول به کارند، از رانندگی اتوبوس گرفته تا کارهای فنی و هنری سختی که معمولا "مردانه" تلقی می‌شوند.

زنان تاکسی‌های مخصوص خود را هم راه انداخته‌اند تا با امنیت بیشتری رفت و آمد کنند.

در زمینه ورزش نیز هرچند زنان ورزشکار موظف به داشتن حجاب هستند اما توانسته‌اند در برخی رشته‌ها تا قهرمانی دنیا نیز پیش روند. هرچند هنوز ورود زنان به عنوان تماشاگر به استادیوم‌های ورزشی ممنوع است.

در آخرین انتخابات مجلس شورای اسلامی در ایران که هفتم اسفندماه برگزار شد، ۱۴ زن توانستند در مرحله اول وارد مجلس شوند. تعداد زنان نماینده در دور دوم انتخابات ممکن است به ۲۲ نفر برسد.