سازمان "دیده‌بان حقوق بشر"، سازمان "عفو بین‌الملل" و "مرکز آرشیو اسناد حقوق بشر ایران" روز جمعه (۲۶ ژوئیه/۴ مرداد) با صدور بیانیه‌ای به تایید حکم اعدام ۴ جوان عرب شادگانی در دیوان عالی کشور، اعتراض کردند.

این نهادهای دفاع از حقوق بشر از قوه قضائیه خواستند تا حکم اعدام این شهروندان متعلق به اقلیت‌های قومی ایران را متوقف سازد و دادگاهی مجدد برای آنان برگزار کند. آن‌ها در بیانیه‌ مشترک خود تاکید کردند که حکم اعدام نباید یکی از مجازات‌های محتمل این دادگاه باشد.

بیانیه‌ مشترک این سازمان‌ها می‌گوید که اطلاعات آن‌ها حاکی از آن است که این ۴ محکوم به اعدام ماه‌ها در سلول‌های انفرادی نگهداری شده و از حق دسترسی به وکیل محروم بودند.

تامارا الرفاعی، مسئول خاورمیانه سازمان "دیده‌بان حقوق بشر" در این‌باره گفت:« نبود وکیل در روند دادرسی و ظن قوی به اعتراف‌گیری زیر شکنجه، عادلانه بودن این دادگاه را با تردیدهای جدی مواجه کرد. صدور حکم اعدام نیز خود دلیل دیگری بر ناعادلانه بودن دادگاه است.»

این بیانیه تاکید می‌کند که سال‌ها تبعیض و سرکوب اقلیت قومی عرب زبان از سوی نیروهای امنیتی نیز تردیدها درباره عادلانه بودن روند دادگاه را قوی‌تر می‌کند. بنا به گفته این بیانیه حتی وکلای تسخیری این محکومان نیز اجازه‌ خواندن همه پرونده را نداشتند.

سازمان "دیده‌بان حقوق بشر" می‌گوید یک زندانی سابق زندان کارون که متهمان در آن‌جا نگهداری می‌شوند، گفت که او در زمان بازداشت با ۲ تن از زندانیان هم‌بند بوده است. محکومان به این زندانی سابق که نامش فاش نشده، گفته‌اد که ماموران بارها آن‌ها را با چشم‌بند به تخت بسته و با کابل شلاق زدند.

حسیبه حاج صحراوی، رئیس بخش خاورمیانه سازمان "عفو بین‌الملل" نیز با اعتراض به حکم صادره گفت:« به متهمان باید فرصت دفاع درست در دادگاهی عادلانه داده شود. هرچیز به غیر از این این ریسک و احتمال قوی را بالا می‌برد که آن‌ها به اتهام جرمی که مرتکب نشدند، مجازات شوند.»

این چهار محکوم به اعدام غازی عباسی متولد (۱۳۶۱)، عبدالرضا امیرخنافره متولد (۱۳۶۶)، عبدالامیر مجدمی (متولد ۱۳۵۹) و جاسم مقدم پیام (متولد ۱۳۶۴( نام دارند. آن‌ها به اتهام "محاربه"، "مفسد فی‌الارض" شناخته شده و به اعدام محکوم شدند.

مادران این چهار محکوم به اعدام روز پنجشنبه (۳ مردادماه) با انتشار نامه‌ای از همه مردم جهان خواسته بودند تا هرکاری می‌توانند انجام دهند تا فرزندان آن‌ها اعدام نشوند.

این مادران نوشته‌اند که ماموران اطلاعاتی، چهار سال قبل پس از شبیخون به خانه‌های آن‌ها در شادگان، سر این جوانان را در کیسه کرده و آن‌ها را با خود به جای نامعلومی بردند و «در اداره اطلاعات اهواز زیر شدیدترین شکنجه‌های جسمی و روحی مجبور به قبول نکرده‌هایی کردند که از جانب ماموران مهندسی، و به زبان غیرمادری نوشته شده بود.»

مادران چهار جوان یاد شده تصریح کرده‌اند که تنها فعالیت فرزندان‌شان، مشارکت در شب‌های شعر و ادب و پاسداری از زبان عربی به عنوان زبان مادری بوده است:«پوشیده نیست که فرزندان جوان‌مان در راه چوبه دار و آویزان شدن از جرثقیل کشوری هستند که در جهان پس از چین رتبه دوم را در اجرای احکام اعدام دارد.»