آشکار شده است که رژیم مبارک، پیکار با اسلامگرایان را برای حفظ قدرت خود، در میدان کارزاری جنبی دنبال می‌کند. ولی مردم مصر نه از مبلغان اخلاقی اسلامگرا دل خوشی دارند و نه از رژیم مبارک. مردم مصر می‌خواهند خوراک کافی داشته باشند. دولت مصر نیز مانند اخوان‌الملسمین، با نگرانی به قدرت تازه در جامعه‌ی مصر می‌نگرد. این قدرت تازه، چیزی جز خشم مردم از نکبت اجتماعی نیست.

افزایش ۱۴۰ درصدی بهای گوشت

در مصر، همه جا از «انقلاب گرسنگان» سخن در میان است. در شهرستان المحله واقع در شمال قاهره، رانندگان تاکسی برای دستمزدهای بیشتر دست به اعتصاب زده‌اند. سخنگوی آنان می‌گوید که اعتصاب علیه فقر و گرسنگی مشروع است.

در ماه‌های گذشته، بهای مواد غذایی اولیه در کشور ساحل نیل، افزایش انفجاری داشته است. قیمت برنج دوبرابر شده، بهای گوشت پرنده که برای مصری‌های تنگدست تنها منبع تامین مواد پروتئینی است، حدود ۱۴۰ درصد و قیمت شیر بیست در صد افزایش یافته است.

به گفته‌ی بانک جهانی، سی میلیون نفر از جمعیت مصر ناچارند با یک یورو و سی سنت در روز یا کمتر سرکنند. ولی در محله‌های فقیرنشین نیز بهای شیر به لیتری نیم یورو رسیده است. بدین‌سان درآمد روزانه‌ی یک نفر، حتا برای خرید سه لیتر شیر کافی نیست.

اقتصادی مبتنی بر پارتی بازی و تبارگماری

تامین نان به‌ویژه دشوار است. مصر باید نیمی از غلات مورد نیاز خود را از خارج بخرد. مصر دومین وارکننده‌ی بزرگ غلات در جهان است. بهای گندم در بازارهای جهانی در یک سال گذشته، ۱۲۰ درصد افزایش داشته است. البته رژیم مبارک نان را به کمک یارانه‌ای دولتی ارزان می‌فروشد، ولی نمی‌تواند مایحتاج کشور را کاملا پوشش دهد.

یک زن مصری در صف نانوایی می‌گوید: «من از ساعت هفت صبح اینجا ایستاده‌ام. حالا ساعت دو بعداز ظهر است و هنوز نتوانسته‌ام یک تکه نان بخرم. من پنج بچه دارم، باید چه کار کنم؟».

مردی در صف نان می‌گوید: «مردم با یکدیگر دست به گریبان می‌شوند. بعضی‌ها چاقو می‌کشند و بعضی‌ها کتک‌کاری می‌کنند. چه خبر شده، آیا قحطی است؟».

در ماه مارس، دست‌کم یازده نفر در درگیری‌های صف نانوایی‌ها کشته شده‌اند. در این میان، ارتش مصر کار تقسیم نان را در شش نقطه‌ی قاهره برعهده گرفته است.

بالا رفتن بهای مواد غذایی در بازارهای جهانی، تنها یکی از دلایل بحران در مصر است. رژیم مبارک با اقتصادی مبتنی بر پارتی بازی و تبارگماری، به این بحران دامن می‌زند. این رژیم در مبارزه علیه فساد ناموفق است. این مسئله می‌تواند پیامدهای خطرناکی داشته باشد. ناآرامی‌های ژانویه‌ی سال ۱۹۹۷ در مصر، نمونه‌ی آن است. در آن ناآرامی‌ها هفتاد نفر کشته شدند. اوضاع مصر امروز انفجاری‌تر از آن زمان است.