وانگ جیان‌لین، رئیس شرکت ساختمانی "دالیان واندا گروپ"، لیانگ ونگن، بنیانگذار شرکت سهامی ماشین‌سازی "سنی گروپ" (Sany Group Limited)، که ثروتش ۷ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار تخمین زده‌می‌شود، و ژو های‌جیانگ، با ثروتی معادل یک میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار، علاوه بر سرمایه‌ی کلان، وجه مشترک دیگری نیز دارند: آنها از اعضای بانفوذ حزب کمونیست هستند و در آخرین رای‌گیری، در گزینش سران حزب شرکت داشتند.

"وال استریت ژورنال" حضور ژو، وانگ و لیانگ را نشانه‌ی بارز تغییر و تحولات اساسی در حزب کمونیست چین می‌داند.

در گذشته کارگران ساده و افسران ارتش پایه‌های حزب را تشکیل می‌دادند و به دلیل آبشخور اجتماعی‌شان امکان صعود به قله‌های ترقی را می‌یافتند. این افراد با شعارهای حزب کمونیست هم‌خوانی داشتند و ظاهر "خلقی" بودن حزب را حفظ می‌‌کردند.

اما اکنون، به گزارش "هورون ریپورتس"، وبسایتی که آمار ثروتمندان چین را منتشر می‌کند، در حال حاضر ۱۶۰ تن از ۱۰۲۴ نفری که به عنوان "ثروتمندترین چینی‌ها" شهره هستند، در مهم‌ترین ارگان‌های حزب کمونیست به پست‌های کلیدی دست یافته‌اند.

این وبسایت همچنین می‌نویسد که ۷۵ تن از ۳ هزار عضو "مجلس ملی نمایندگان خلق چین" از ثروتمندترین شهروندان این کشور هستند. متوسط ثروت هر کدام از این ۷۵ نفر یک میلیارد دلار تخمین زده می‌شود. در این صورت، مجلس خلقی چین نسبت به تمامی مجالس دنیا بیشترین تعداد میلیاردر را در خود جا داده است.

شکاف میان دارا و ندار

در سال‌های اخیر شکاف میان ثروتمندان و فقیران چین پیوسته وسیع‌تر شده و به نارضایتی و اعتراضات پراکنده‌ای انجامیده است. بسیاری از شهروندان عادی چینی به افزایش قیمت کالاهای روزمره معترض هستند و از فساد اداری‌خشمگین.

چند هفته پیش "نیویورک تایمز" گزارش داد که خانواده‌ی ون جیابائو، نخست‌وزیر چین، ثروتی معادل ۲ میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار اندوخته است. مقامات این کشور در واکنش به گزارش "نیویورک تایمز"، وبسایت این روزنامه را مسدود کردند.

"وال استریت ژورنال" در گزارش خود تاکید می‌کند که دست یافتن به اطلاعاتی در این زمینه که تا چه حد، ترقی در پست‌های دولتی و حزبی برای دست‌یابی به ثروت‌های کلان نقش دارند، کار مشکلی است، اما شواهد نشان می‌دهند که بازرگانان و صاحبان شرکت‌های کلان برای دوستی با سیاستمداران تلاش زیادی به خرج می‌دهند. به گزارش این روزنامه‌، شرکت‌های زیادی از بانک‌های دولتی وام دریافت می‌کنند و با دولت‌های ایالتی بر سر پرداخت مالیات به‌طور خصوصی به مذاکره می‌پردازند.

"وال استریت ژورنال" می‌نویسد، در دوران مائو تسه تونگ، که از ۱۹۴۳ تا ۱۹۷۶ رهبری حزب کمونیست چین را به عهده داشت، سرمایه‌دارها دشمن حکومت به‌شمار می‌رفتند و تحت تعقیب قرار می‌گرفتند. اما این طرز تفکر پس از مائو و با روی کار آمدن جانشین او دنگ شیائوپنگ رنگ باخت. دنگ خواستار اصلاحات اقتصادی و فضای باز بود و این جمله‌ی معروف را از خود به جای گذاشت: «اندوختن ثروت کاری شرافتمندانه است».