در جنوب ایتالیا محله‌هایی فقیرنشین با آلونک‌هایی این‌چنین ایجاد شده است. تابستان‌ها صدها آفریقایی بر شمار ساکنان این محله‌ها افزوده می‌شود. آنها در پی به دست آوردن پولی برای خانواده‌شان به دنبال کار در مزارع ایتالیا و برداشت محصول هستند. اما کارفرماها با افزایش شمار کارگران حقوق آنها را بسیار پائین‌تر از حد معمول تعیین می‌کنند.

حدود ۱۰۰۰ نفر در این زاغه در منطقه "آپولین" در جنوب ایتالیا زندگی می‌کنند. اینجا نه آب آشامیدنی هست، نه برق، نه توالت. شمار افراد این محله فقیرنشین در تابستان افزایش می‌یابد. به خاطر باد مساعدی که در دریای مدیترانه می‌وزد، بسیاری از شهروندان آفریقایی خطر سفر دریایی به سواحل جنوبی ایتالیا را به جان می‌خرند و خود را به اروپا می‌رسانند.

هر که بخواهد در "گتو" زندگی کند باید به فکر خود باشد. باید با ژنراتوری به فکر تولید برق بود. آنها که تکنیکی‌ترند در مکانی به تعمیر دوچرخه مشغول می‌شوند. اینجا دوچرخه تنها وسیله نقلیه است. آنها که می‌خواهند برای کار به مزارع بروند باید با دوچرخه یا پیاده خود را به محل کار برسانند.

شهر فوجای ایتالیا در ۱۵ کیلومتری این "گتو" قرار دارد. در اطراف این شهر مزارع کشاورزی قرار دارند؛ جایی که مهاجران آفریقایی گاهی در آنها کار می‌کنند. کار دیگری در انتظار مهاجران نیست، زیرا صنعت در این منطقه رشد چندانی نداشته است. بیش از ۱۵ درصد مردم این منطقه در پی بحران موجود در اروپا بیکار شده‌اند.

"ایبرا امباکه فال" و "انگرسار" شهروندان سنگالی هستند. آنها هم می‌دانند که اینجا پول درآوردن آسان نیست. انگرسار ۳۲ساله تا چندی پیش خوشحال بود که اجازه کار موقت دارد. او برای چیدن گوجه فرنگی ساعتی ۵/ ۳ یورو دریافت می‌کند. بخشی از این پول به "کاپورالی" می‌رسد که در این منطقه به مافیای ایتالیا و آفریقا گفته می‌شود.

اعضای مافیای "کاپورالی" هر چه بخواهند بر سر زاغه‌نشینان می‌آورند. مافیا در این منطقه موازین خود را دارد و به قوانین دولتی اهمیتی نمی‌دهد. قاچاق مواد مخدر و روسپی‌گری در دست این سازمان است و امری طبیعی به حساب می‌آید. نهادهای دولتی مشکلات مهاجران را نمی‌بیند. بعضی اوقات اما کاروانی با یک طبیب به منطقه می‌آید و به مشکلات پزشکی اهالی رسیدگی می‌کند. چند توالت سیار هم نصب شده است.

بسیاری از ایتالیایی‌هایی که در نزدیکی این منطقه زندگی می‌کنند فقط از راه تلویزیون با شرایط زندگی در آن آشنا شده‌اند. آرکانگلو ماریا، کشیش کاتولیک منطقه خواستار بهبود شرایط زندگی ساکنان گتو است. این کشیش به همراه چند علاقمند دیگر، آموزش زبان به مهاجران را آغاز کرده است. او می گوید: «بیشتر مهاجرانی که اینجا زندگی می‌کنند هیچ مدرک شناسایی معتبری ندارند. زندگی در اینجا با کرامت انسانی همخوان نیست.»

مهاجران آفریقایی در روستایی در نزدیکی زاغه، شیوه ساخت ساختمان را فرامی‌گیرند. آنها قرار است پس از پایان ساخت این خانه‌ها آنجا زندگی کنند. این پروژه با حمایت مسئولان نهادهای دولتی منطقه روبرو شده است. این ساختمان‌ها اما راه حلی برای مشکل مسکن مهاجران نیست، زیرا تعداد ساختمان‌ها اندک و شمار مهاجران بسیار است.

"امبایه اندیایه" در مورد خودش می‌گوید: «من مهاجری غیرقانونی بودم. خیلی کوشیدم تا سرانجام کاری به عنوان فروشنده خیابانی پیدا کردم. به تدریج تونستم اجازه اقامت بگیرم. امبایه اندیایه اکنون رئیس سازمان پناهندگان "لاسنگال" شده است. او خواستار آن است که دیگر آفریقایی‌های مهاجر نیز در ایتالیا اوراق معتبر دریافت کنند و اجازه اقامت‌شان قانونی شود.

"مامادو لامین گای" شهروند دیگر سنگال خوشحال است که دیگر در "گتو" زندگی نمی‌کند. می‌گوید: «مسئله اصلی کرامت انسانی است.» و ادامه می‌دهد که در آغاز ورود به ایتالیا با ورود به گتو و دیدن زندگی آفریقایی‌ها در آنجا قلبش شکسته است. او خوشحال است که اجازه کار دارد و می‌خواهد با کار زیاد شرایط زندگی‌اش را بهبود بخشد.

بسیاری از آفریقایی‌های مهاجر می‌خواهند از زاغه‌های جنوب ایتالیا خارج شوند. آنها بارها خواستار خروج از ایتالیا و اعزام به کشور اروپایی دیگری شده‌اند، اما اتحادیه اروپا با خواست آنها مخالفت می‌کند. بر طبق موازین پناهندگی این اتحادیه، پناهجویان باید در کشوری تقاضای پناهندگی بدهند که برای نخستین بار به آن وارد شده‌اند.

در ایتالیا ۶۵ هزار پناهجو زندگی می‌کنند. بیشتر آنها آفریقایی هستند. بسیاری از این پناهجویان خواستار بازگشت به کشور خود هستند، اما هزینه تهیه بلیط بازگشت بسیار زیاد است. آنها در زاغه‌هایی زندگی می‌کنند که دیوارهایش مقوایی هستند و بر آن نوشته شده: «جایی که باریلا باشد، خانه است.» باریلا یکی از کنسرن‌های بزرگ تولید مواد غذایی در ایتالیاست.