حدود ۴۲ هزار نفر در مضایا و سایر شهرهای سوریه گرسنگی می‌کشند. آنها به زودی و پس از چند ماه انتظار سرانجام امدادهای انسانی دریافت می‌کنند. رژیم اسد به سازمان ملل قول همکاری داده است.

در برخی از شهرهای سوریه مانند مضایا دهها هزار سوری از قحطی و گرسنگی رنج می‌برند. اهالی مناطق محاصره شده در جنگ داخلی، ماههاست که کمکی از خارج دریافت نکرده‌اند.

به گفته سازمان ملل متحد، رژیم بشار اسد بابت رسیدن آذوقه و دارو به اهالی نیازمند قول همکاری داده است.

به گفته کارشناسان سازمان ملل در منطقه کوهستانی مضایا، حدود ۲۵ کیلومتری شمال غربی دمشق، ۴۲ هزار نفر از گرسنگی رنج می‌برند.

طبق برخی گزارش‌ها مردمی که در این مناطق جنگی به دام افتاده‌اند، از گرسنگی تلف می‌شوند و در صورت فرار از منطقه، هدف رگبار گلوله یکی از لشکرهای متخاصم قرار می‌گیرند.

بنا به گزارش شاهدان عینی، مردم از فرط گرسنگی و کمبود مواد غذایی، به خوردن کاه و علف و ذبح سگ و گربه روی آورده‌اند.

عکس‌هایی که از مضایا می‌رسد از بحرانی شدید خبر می‌دهند. کمبود و گرسنگی به حدی است که مادران از شیر دادن به نوزادان خود ناتوان هستند.

مدتهاست که مردم به خاطر وضعیت جنگی شهر، چیزی برای خوردن نمی‌یابند. اکنون ماههاست که هیچ کمکی، نه مواد غذایی و نه دارو، به اهالی مضایا نرسیده است. اندک مواد موجود به بازار سیاه می‌رسند و به قیمت گزاف به فروش می‌روند. گفته می‌شود یک کیلو برنج یا شکر به قیمت ۳۰ یورو خرید و فروش می‌شود.

دشواری دسترسی به مردم نیازمند

شهر مضایا هنوز در تصرف نیروهای "ارتش آزاد سوریه" است که با رژیم بشار اسد می‌جنگند. از ژوئیه ۲۰۱۵ نیروهای ارتش دولتی و یگان‌های متحد آنها از حزب‌الله (لبنان) شهر را محاصره کرده‌اند.

برای آخرین بار در ۱۸ اکتبر گذشته بود که ۲۱ کامیون برای اهالی مضایا غذا و دارو بردند و از آن پس هیچ کمکی به آنها نرسیده است. به گفته سازمان ملل، رژیم سوریه تا کنون اجازه داده است که تنها ده درصد از مجموع کمک‌های ارسالی به دست اهالی منطقه برسد.

بیشتر بخوانید: گزارشی از وضعیت انسانی هولناک در سوریه

در برخی از شهرهای شمال سوریه وضعیت وارونه است، به این معنی که اهالی بیشتر به بشار اسد متمایل هستند، اما در محاصره نیروهای "جبهه نصرت" و سایر گروه‌های مسلح قرار گرفته‌اند.

در این مناطق نیز مردم با گرسنگی و قحطی مرگبار روبرو هستند و بیماران بدون دسترسی به داروی بیهوشی زیر عمل جراحی قرار می‌گیرند. کمتر کسی جرأت می‌کند منطقه را ترک کند.

امدادرسانی به این مناطق دشوارتر است، زیرا در این مناطق گروه‌های شورشی حرف آخر را می‌زنند و آنها به ندرت با سازمان‌های بین‌المللی حاضر به همکاری هستند.