«امیدوارم نسل بعدی زنان ورزشکار محدودیت‌های فعلی را نداشته باشد»
۱۳۹۰ شهریور ۱۰, پنجشنبه
برای شنیدن گفت‌وگو با تارلان چهاردولی این‌جا را کلیک کنید.
دویچه وله: خانم چاردولی کسب مدال برنز برای احسان حدادی در ماده پرتاب دیسک مسابقات قهرمانی جهان در کره جنوبی بزرگترین کامیابی این رشته‌ی ورزشی در ایران محسوب می‌شود. دستاورد احسان حدادی را شما به‌عنوان یک عضو جوان خانواده‌ی دو میدانی ایرانی چه طور ارزیابی می‌کنید؟ آیا موفقیت حدادی یک اتفاق بود؟
تارلان چاردولی: به نظر من در ورزش هیچ اتفاقی وجود ندارد. یعنی هر کسی که مقامی به دست می‌آورد، برحسب اتفاق نیست. فاکتورهایی وجود دارد که مهم‌ترین‌شان تلاش و زحمتی‌ست که ورزشکار می‌کشد، استعدادی که دارد و تمرین‌هایی که کرده است.
به نظر من احسان حدادی یک ورزشکار جوان بسیار با استعدادی‌است که تا حدودی خوب حمایت‌اش کرده‌اند که توانسته این نتایج خوب را بدهد. و شاید، حالا به نظر من، اگر بیشتر حمایت می‌شد، نتایج بهتری هم می‌داد. شاید در ایران خیلی از این ورزشکارها باشند. ولی نتوانند راه خودشان را پیدا کنند و یا حتی نفهمند که این استعداد را دارند.
موفقیت احسان حدادی چه پیامدی را می‌تواند داشته باشد برای دو میدانی ایران در مقطع فعلی؟
در وهله‌ی اول به نظر من تأثیرات بسیار مثبتی‌دارد برای شناساندن ورزش دو میدانی به مردم. در وهله‌ی دوم همه خیلی خوشحال می‌شوند، وقتی می‌بینند ورزشکار کشورشان در جهان مطرح شده. از طرف دیگر فدراسیون دو میدانی وقتی که یک ورزشکاری را دارد که در جهان مدال می‌آورد، برایش امتیاز مثبتی است. به آن بودجه‌ی بیشتری می‌دهند، رئیس فدراسیون حس بهتری دارد از موفقیتی که کسب کرده...
اگر به این تأثیرات مثبت شفاف‌تر اشاره کنید، جزییاتش چه چیزهایی می‌تواند باشد؟
نتیجه‌اش می‌تواند این باشد که اول از همه مردم بیشتر جذب ورزش دو میدانی می‌شوند. از اثرات کوتاه مدتش هم این است که تربیت بدنی حداقل توجه بیشتری به دو میدانی می‌کند.
البته اگر استقبال مردم از دو میدانی بیشتر شود، این افزایش تقاضا نیاز به امکانات و سخت‌افزار لازمه را هم دارد. آیا از این لحاظ دو میدانی ایران تأمین است؟
نه!َ متأسفانه به نظر من امکانات واقعاً در حد پایینی است. یعنی حتی خود ما با مشکل مواجه می‌شویم. مثلاً می‌رویم سر تمرین، می‌گویند هماهنگ نشده و نمی‌توانیم تأمین کنیم و امروز مسابقه فوتبال است. از این جهات نه، حمایت نمی‌شویم.
عشق شما به ورزش دو میدانی باعث شد که شما در سال ۱۳۸۷ قهرمان ماده سه هزار متر دو جوانان زنان ایران شوید. چه طور شد اصلاً خودتان به دو میدانی روی آوردید و با توجه به آن محدودیتهایی که اشاره کردید، این ورزش را در حال حاضر به چه نحوی دنبال می‌کنید؟
من در سن خیلی پایین تقریباً در دوران دبستان شروع کردم. از مسابقات بین مدارس و بعد هم مناطق. مادرم معلم ورزش‌ام بود و همیشه من را تشویق می‌کرد. البته خود هم خیلی دوست داشتم و از بین ورزش‌های دیگری که در سنین پایین انجام می‌دادم، دو میدانی را بیشتر ازهمه دوست داشتم و دیگر برای من مثل بخشی از زندگی‌ام شده.
حالا برگردیم دوباره به مسابقات قهرمانی دو میدانی جهان در کره‌جنوبی. تک نماینده‌ی زن ایران در این مسابقات مریم طوسی در مواد صد متر و دویست متراست. چه انتظاری شما از حضور مریم طوسی در این مسابقات دارید؟
مریم طوسی در این دو رشته رکورددار ایران است و با "وایت کارت" به این مسابقات رفته یعنی حضورشان تقریبا حالت افتخاری دارد. ولی باز خیلی افتخار بزرگی است که یک ورزشکار زن ایرانی بتواند در مسابقات جهانی حضور پیدا کند.
نتیجه‌اش زیاد اهمیتی ندارد. چون ورزشکارهایی که در این مسابقات جهانی بودند، خیلی سطح‌شان بالاتر از ورزشکارهای ایرانی‌است. ولی همین که ورزشکاری بتواند حضور پیدا کند، باعث انگیزه می‌شود. هم برای خود ایشان و هم برای ورزشکارهای دیگر.
خانم لیلا ابراهیمی که مانند شما در ماده‌ی سه هزار متر فعال است و عنوان قهرمانی ایران را در بین بزرگسالان به دست آورده است، در گفت‌وگو با دویچه‌وله گفت که زنان ایرانی متأسفانه از موقعیت برقراری یک رقابت هم سطح با دیگر دوندگان در عرصه‌ی بین‌المللی برخوردار نیستند. شما به‌عنوان یک دونده‌ی زن جوان ایرانی، با این همه محدودیتهایی که دارید، به چه صورت دست و پنجه نرم می‌کنید؟
محدودیت‌ها زیاد است. خیلی وقت‌ها بحث بودجه مطرح می‌شود، می‌گویند از پنج ورزشکاری که انتخاب کردیم، دو نفر را می‌بریم یعنی این مضاف بر محدودیت‌های دیگری هست که همه می‌دانند. این محدودیت‌ها همیشه بوده و هست و ما فقط امیدواریم که شاید برای ما این محدودیت‌ها حل نشوند، ولی برای نسل آینده این محدودیت‌ها دیگر وجود نداشته باشند.
خانم چاردولی خاطره‌ی تلخ حذف تیم ملی فوتبال زنان المپیک در دیدار مقابل اردن در پیکارهای مقدماتی المپیک ۲۰۱۲ لندن همچنان در ذهن ورزش دوستان ایران زنده است. موضوع لباس و حجاب همیشه گریبانگیر ورزش زنان ایران متأسفانه در طول ۳۱ سال اخیر بوده. آیا، حالا برای شما، سازمان تربیت بدنی یا فدراسیون دو میدانی لباس‌های ویژه‌ای را در نظر گرفته‌اند که با این لباس‌ها در مسابقات بین‌المللی شما شرکت کنید یا مشکل لباس را شما چه طوری حل کرده‌اید؟
ببینید، لباس خاصی را تعیین نکرده‌اند. ولی خانم‌های دونده خودشان لباسی را تعیین کرده‌اند که هم از نظر فدراسیون تأیید شده و هم برای خود ما راحت است. این لباس با لباسی که دونده‌های خارجی در مسابقات بین‌المللی می‌پوشند و مسابقه می‌دهند قابل مقایسه نیست؛ شاید مثلاً وزنش پنج برابر باشد. ولی خب ما دیگر عادت کرده‌ایم. حتی سعی می‌کنیم در جاهایی که شرایطش را داریم با هر لباسی که دوست داریم تمرین کنیم، با آن لباس‌ها تمرین کنیم که برای شرایط مسابقه آماده شویم.
حالا از برنامه‌های بعدی‌تان برای حضور در مسابقات ملی و بین‌المللی برایمان تعریف کنید؟
خب ورزشکاری که این قدر تمرین می‌کند و کار می‌کند، امید دارد برای رقابت‌های بین‌المللی و مقام‌های بهتر. من الان در شرایطی هستم که فعلاً کمی درگیر درسم هستم. ولی خب اگر بتوانم درسم را در کشور دیگری ادامه دهم، قطعاً هدفم این است که بتوانم ورزش‌ام را آنجا دنبال کنم.
چه چشم‌اندازی را شما دارید برای حضور ورزشکاران زن ایران در المپیک ۲۰۱۲ لندن؟ گفتنی‌ست که تاکنون فقط دو زن ایرانی موفق به کسب سهمیه المپیک شده‌اند.
در دو میدانی همان طور که شما می‌دانید، بحث رکورد مطرح است. در رشته‌های دیگر مثلاً تکفواندو مسابقه‌هایی می‌دهند و می‌توانند در المپیک حضور پیدا کنند. ولی در دو میدانی باید رکورد ورودی را بیآوری. با این حساب من فکر نمی‌کنم که از دخترهای دونده‌ی ایران کسی بتواند حضور پیدا کند. اما خانم مریم طوسی خودش خیلی امیدوار است.
مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان
تحریریه: پارسا بیات