هنگامی که جیمز مارشال هندریکس، معروف به جیمی هندریکس در روز هجدهم سپتامبر سال ۱۹۷۰، در شرایطی اسف‌انگیز، در سن ۲۷ سالگی در لندن از دنیا رفت، دنیای موسیقی راک یکی از خلاق‌ترین و نوآورترین ستارگانش را از دست داد. او با انتشار تنها سه آلبوم رد پایی عمیق در دنیای موسیقی به جای گذاشت.

جیمی هندریکس در ۲۷ نوامبر سال ۱۹۴۲ در شهر سیاتل در شمال غرب آمریکا به دنیا آمد. عشق و علاقه جیمی هندریکس به موسیقی در همان دوران کودکی شکل گرفت. تصویری از اجرای جیمی هندریکس در فستیوال فراموش‌نشدنی وودستوک.

نخستین ساز جیمی هندریکس سازدهنی بود تا اینکه پدرش به او گیتاری هدیه داد، البته اگر بتوان به یک ساز تک‌سیمی گیتارشکل، گیتار گفت. در سال ۱۹۵۹ بود که هندریکس در سن هفده سالگی اولین گیتار برقی‌اش را خرید؛ سازی که بعدها به جسم و جان این چهره پرآوازه بدل شد.

جیمی هندریکس در اوایل دهه شصت میلادی در گروه‌های مختلفی فعالیت ‌می‌کرد و با هنرمندانی معروفی چون لیتل ریچارد و کینگ کورتیس همکاری داشت. البته جای گرفتن در صف دوم صحنه و واگذاشتن شو به هنرمندان دیگر، با ذات، استعداد و قابلیت‌های او چندان همخوانی نداشت. جیمی هندریکس در حین کنسرتی در سال ۱۹۶۸.

اگر چه گیتار برقی، سال‌ها پیش از به شهرت رسیدن هندریکس وجود داشت، اما بسیاری معتقدند که در دستان هندریکس بود که گیتار برقی زبان باز کرد. افشین طهماسبی، گیتاریست گروه راک خاک معتقد است: «جیمی هندریکس اولین نوازنده‌ای بود که به گیتار برقی شخصیتی تازه داد. تا آن زمان گیتار بیشتر حالت ساز همراه داشت و هندریکس بود که نقش گیتار را برجسته کرد». جیمی هندریکس در کنسرتی در هامبورگ در سال ۱۹۶۷.

هندریکس برای کسب تجربیات تازه عازم نیویورک شد و در همانجا بود که با چت چندلر، باسیست گروه معروف Animals آشنا شد. چندلر به او توصیه کرد که به جای ماندن در آمریکا، راهی لندن شود و در پایتخت بریتانیا، کار خود را پیش ببرد. و واقعا هم بخت با جیمی هندریکس همراه بود و او توانست در عرض مدتی کوتاه در بریتانیا به سر زبان‌ها بیافتد.

هندریکس (وسط) به همراه میچ میچل (چپ)، نوازنده درامز و نوئل ردینگ (راست)، نوازنده گیتار بیس، گروه جیمی هندریکس اکسپرینس را تشکیل داد و از جمله ترانه‌های Hey Joe،Purple Haze و The Wind Cries Mary را منتشر کرد که همگی در سال ۱۹۶۷ در ردیف ده ترانه‌ی پرفروش روز بریتانیا قرار داشتند. اولین آلبوم هندریکس که این سه ترانه را در برمی‌گرفت، در سال ۱۹۶۷ تحت عنوان Are You Experienced منتشر شد.

بخش مهمی از زندگی این گیتاریست و خواننده بزرگ به اجرای کنسرت گذشت و کم نیستند کنسرت‌هایی که چون رویدادی تاریخی در ذهن عاشقان راک حک شده‌اند؛ از جمله اولین کنسرت مهم جیمی هندریکس در آمریکا در چارچوب فستیوال مونتری در تابستان ۱۹۶۷ که در آن هندریکس پس از کنسرت، گیتارش را در برابر ده‌ها هزار تماشاگر به آتش کشید.

به‌رغم موفقیتی که در بریتانیا حاصل شده بود، شهرت هندریکس بلافاصله به آمریکا نرسید و بعد از کنسرتش در فستیوال مونتری و آتش زدن گیتارش در این کنسرت بود که نام او در آمریکا هم سر زبان‌ها افتاد. هندریکس خود می‌گوید: «هنگامی که گیتارم را آتش زدم، به مانند این بود که چیزی را قربانی کرده‌ام. انسان چیزهایی را که به آنها عشق می‌ورزد قربانی می‌کند. من هم عاشق گیتارم هستم.» تصویری از گیتار سوخته هندریکس.

هندریکس که در نواختن گیتار نه تنها از انگشتان بلکه از زبان و دندان خود نیز استفاده می‌کرد. حضور جنجالی او در فستیوال مونتری سبب شد که آلبوم او نیز به سرعت در فهرست آلبوم‌های پرفروش روز قرار گیرد. دو آلبوم بعدی این گیتاریست و خواننده اسطوره‌ای، Axis: Bold as Love و آلبوم Electric Ladyland که به ترتیب در سال‌های ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ انتشار یافتند نیز بسیار موفق بودند.

جیمی هندریکس در طول همین چند سال فعالیت، هم ترکیب گروهش را عوض کرد و هم نام گروهش را به Band of Gypsies تغییر داد. عنوان Band of Gypsies یا "گروه کولی‌ها" که هندریکس برای گروهش انتخاب کرده بود، آنقدرها هم بی‌ربط نبود، چرا که در زندگی اعضای گروه، به ویژه خود هندریکس، کوچ، گشت و گذار و اجرای برنامه‌های متعدد در نقاط مختلف دنیا حرف اول را می‌زد.

هندریکس در مصاحبه‌ای با دویچه وله در پاسخ به این پرسش که آیا ارزشی برای نظرات منتقدان قائل است، گفته بود: «نه واقعا، برای اینکه اگر آنها از موسیقی من چیزی می‌فهمیدند، می‌توانستند آن را خود اجرا کنند. خوب است که مخاطبان هم این نکته را بالاخره متوجه شوند که قضاوت درباره موسیقی به خود آنها بستگی دارد. من خیلی بیشتر از منتقدان از موسیقی خود آگاهی دارم، چرا که خالق این موسیقی، خودم هستم.»

بخش مهمی از زندگی این گیتاریست و خواننده بزرگ به اجرای کنسرت گذشت و کم نیستند کنسرت‌هایی از او که چون رویدادی تاریخی در ذهن عاشقان راک نقش بسته‌اند. شاید هم حضور کاملا متفاوت او در صحنه و جذبه خاصش بود که او را به الگو و سمبل جنبش هیپی‌های آمریکا در دهه ۱۹۶۰میلادی بدل کرد؛ جنبشی که هندریکس را نماد اعتراض، شورش و انتقاد به جنگ می‌دانستند. تندیسی از جیمی هندریکس.

آخرین کنسرت جیمی هندریکس در روز ۶ سپتامبر ۱۹۷۰ در آلمان برگزار شد. حدود دو هفته پس از این کنسرت بود که جیمی هندریکس در لندن در پی مصرف هم‌زمان و بیش‌ از اندازه مشروبات الکلی و قرص‌های خواب‌آور، از دنیا رفت؛ اگرچه روح و صدای گیتار او همچنان زنده ماند.

۱۸ سپتامبر ۲۰۱۵ چهل و پنج سال از مرگ این اعجوبه گیتارنوازی می‌گذرد. تصویری از مراسم خاکسپاری او در ماه اکتبر همان سال در زادگاهش سیاتل.

ناگفته نماند که مجله معتبر رولینگ استون در فهرستی که از یکصد گیتاریست برتر جهان در تمام دوران‌ها منتشر کرده، نام هندریکس را در رتبه نخست قرار داده است. به اعتقاد افشین طهماسبی، گیتاریست گروه راک خاک هندریکس قادر بود سه عنصر ریتم، تکنوازی گیتار و آواز را طوری با هم تنظیم کند و تکنیک‌های مختلف را طوری با هم ترکیب کند که برای انجام چنین کاری معمولا به دو تا سه گیتاریست نیاز است.