۶۰ برنده‌ی جایزه‌ی نوبل در عرصه‌های مختلف، از رهبران کشورهای جهان خواسته‌اند که بی‌درنگ در باره‌ی یک قرارداد جامع و موثر در زمینه‌ی حفاظت از جو زمین به توافق برسند. در بیانیه‌ای که این ۶۰ شخصیت اتنشار داده‌اند، آمده است: «ما می‌دانیم که برای حفظ اقلیم زبان چه باید کرد. ما نمی‌توانیم آن قدر منتظر بمانیم که زمان از دست برود.» از همین رو لازم است که «کنفرانس حفاظت از جو زمین که در دسامبر در کپنهاگ برگزار می‌شود به چرخشی در جهت پایداری و سلامت جو بدل شود.»

ماه مه گذشته ۲۰ برنده‌ی جایزه نوبل در جریان دیداری در لندن، ابتکار امضای بیانیه یادشده را به جریان انداختند. در این بیانیه که اینک ۴۰ برنده‌ی دیگر نوبل نیز پای آن را امضا کرده‌اند، از تصمیم‌گیران ارشد در عرصه‌های سیاست و اقتصاد خواسته شده است که مشترکاَ همراه با صاحبان صنایع و جامعه‌ی مدنی کشورها، "شانس تاریخی اجلاس کپنهاگ" را از دست ندهند. امضاکنندگان خواهان آن شده‌اند که اقتصاد کنونی که برای تأمین انرژی خود بر استفاده پر ریخت و پاش از مشتقات کربورها (نفت) متکی است با اقتصادی پایدارتر، پاکیزه‌تر و عادلانه‌تر جایگزین کنند.

خواست‌های بیانیه

در بیانیه به طور مشخص خواسته می‌شود که تا سال ۲۰۱۵ باید اوج تولید گازهای گلخانه‌ای پشت سر گذاشته شود و تا سال ۲۰۵۰ در قیاس با سال ۱۹۹۰، به نصف کاهش یابد. این به معنای آن خواهد بود که کشورهای صنعتی باید تا سال ۲۰۲۰، تولید گازهای گلخانه‌ای خود را ۲۵ تا ۴۰ درصد کاهش دهند. بیانیه همچنین می‌خواهد که به منظور کمک به کشورهای در حال توسعه برای غلبه بر پیامدهای تغییرات جوی، یک صندوق مالی با امکانات کافی ایجاد شود. حفاظت و احیای جنگل‌های استوایی نیز از دیگر خواسته‌های بیانیه‌ی ۶۰ برنده‌ی جایزه نوبل است.

تا کنون کمتر ابتکاری در حمایت از حفظ اقلیم زمین از پشتیبانی این شمار از چهره‌های شاخص سیاسی و علمی و فرهنگی روبرو شده است. میخائیل گورباچف، دالایی لاما از برندگان نوبل صلح، دوریس لسینگ، جان کوتزی و وله سوینکا از برندگان نوبل ادبیات، از جمله امضاکنندگان بیانیه‌ی یادشده هستند.

تلاش آمریکا برای جبران بی‌اعتنایی به پیمان کیوتو

کنفرانس دسامبر در کپنهاگ تدوین قطعی پیمانی را در دستور کار دارد که باید جایگزین پیمان کیوتو شود. پیمان کیوتو سال ۱۹۹۷ به تصویب رسید و از سال ۲۰۰۵ به اجرا درآمد. بر اساس این پیمان که اعتبار آن سال ۲۰۱۲ به سر می‌رسد، کشورهای مختلف موظف شده‌اند که بیش از یک میزان معین و ازپیش تعیین شده گازهای گلخانه‌ای تولید نکنند. آمریکا که هم‌اینک ۲۵ درصد از انرژی جهان را مصرف می‌کند در دوران بوش حاضر به پیوستن به پیمان کیوتو نشد.

در آستانه اجلاس کپنهاگ دولت آمریکا می‌کوشد با ایجاد مبانی حقوقی و قانونی راه پیوستن این کشور به قرادادهای محدودکننده‌ی گازهای گلخانه‌ای را بگشاید. هم اینک سنا و مجلس نمایندگان آمریکا طرح‌هایی را در دست بررسی و تصویب دارند که به موجب آنها این کشور باید میزان پخش و نشر گازهای گلخانه‌ای خود را تا سال ۲۰۲۰ به میزان ۱۷ تا ۲۰ درصد کاهش دهد. دولت آمریکا امیدوار است که با تصویب این قوانین در پیوستن به پیمان احتمالی که در کپنهاگ تصویب خواهد شد دست بازتری داشته باشد.

FW/BB