هزاران انسان سالانه در اثر برخورد با مین‌های ضدنفر، عضو یا اندامی از بدن خود را از دست می‌دهند. اما تنها شمار اندکی از این معلولان توان مالی خرید اندام ساختگی (برسازه/ پروتز) را دارند. به گزارش خبرگزاری آلمان تخمین‌زده می‌شود ۸۰ درصد از انسان‌هایی که به دلایل گوناگون معلول شده‌اند، در کشورهای درحال توسعه زندگی کنند.

اکنون تصور کنید که یک گوشی هوشمند، یک دستگاه چاپگر سه بعدی و مواد خامی که از لیوان‌های پلاستیکی بازیافتی به دست آمده‌اند، همه‌ی آن چیزی باشد که با آن بتوان به معلولان کمک کرد.

کریستین تساگل که در رشته‌ی انفورماتیک تجاری (Business informatics) دانشگاه ارلانگن پژوهش می‌کند، سرپرستی گروهی تحقیقاتی را به عهده دارد که از یک سال و نیم گذشته تحقیقات خود را روی امکان کمک به معلولان در کشورهای در حال توسعه و چگونگی آن متمرکز کرده‌اند.

تساگل قصد دارد سازه‌های مقرون به صرفه‌ی خود را برای معلولان با کمک چاپگرهای سه بعدی بسازد. مواد خام این اندام‌های ساختگی قرار است از لیوان‌های پلاستیکی بازیافتی تامین شود.

تنها کاری که طبق گفته‌ی این پژوهشگر به عهده‌ی پزشک درمانگر خواهد بود، اندازه‌گیری عضو آسیب‌دیده و گرفتن ۲۰-۳۰ عکس از آن و ارسال آنها به چاپگر است. یک نرم‌افزار مسئول تهیه مدلی سه بعدی بر پایه‌ی این اندازه‌هاست. به گفته این پژوهشگر هیچ اندامی شبیه دیگری نخواهد بود، چون هر یک از تولیدات بر اساس نیازها و اندازه گیری دقیق محل قطع یا آسیب عضو ساخته شده است.

تساگل توضیح می‌دهد که تمام سیستم باید به گونه‌ای طراحی شده باشد و عمل کند که کار کردن با آن آسان باشد و دانش ویژه‌ای طلب نکند.

اندام‌های ساختگی به قیمت ۱۰ یورو

قیمت دستگاه چاپگر هم اکنون ۴۵۰۰ یوروست. زمان چاپ یک عضو به این روش، سی ساعت تخمین زده می‌شود. دستگاه‌های چاپگر حساس‌اند و فشار هوا و دما در طول چاپ باید ثابت بماند. بهای ماده‌ای که چاپگر به آن نیاز دارد نیز زیاد است. به همین خاطر پژوهشگر آلمانی به فکر استفاده از پلاستیک بازیافتی افتاده است.

اما برای ذوب کردن این پلاستیک ارزان‌قیمت و تبدیل آن به فرمی که چاپگر سه بعدی بتواند با آن کار کند، به دستگاهی به نام اکستروژن نیاز است که بهای آن هم در اروپا حدود ۴۰۰۰ یورست. میانگین بهای پروتزهای معمولی در اروپا حدود ۱۵۰ یوروست. هدف تساگل این است که اندام‌های ساختگی تولید کند که حدود ۱۰ یورو قیمت داشته باشند.

تساگل و همکارانش می‌خواهند اندام‌های چاپی‌شان را امسال آزمایش و سال دیگر روانه بازار کنند.

هزینه‌ی انتقال اندام‌های ساختگی توسط چاپگر به کشورهای در حال توسعه از جمله مواردی است که این گروه تحقیقاتی در پی حذف آنها پس از شروع تولید است. یک راه برای کم کردن هزینه‌ها استقرار چاپگرهای سه بعدی در خود کشورهای در حال توسعه است.

به گزارش خبرگزاری آلمان هم اکنون حدود ۵ / ۰ درصد جمعیت جهان به یک اندام مصنوعی یا به یک ارتز احتیاج دارند. ارتز وسیله‌ای است که عملکرد یک اندام یا عضو را بهبود می‌بخشد یا درد را در آن عضو یا اندام کاهش می‌دهد. اما طبق همین گزارش تنها ۲۰ درصد از نیازمندان به برسازه یا ارتز در کشورهای جهان سوم، هم اکنون به این امکانات دسترسی دارند.