در تمامی کشورهایی که به تولید انرژی هسته‌ای علاقمندند، هزینه بخش تحقیقات اتمی توسط دولت و در نتیجه از مالیات‌های مردم پرداخت می‌شود. در مقابل، تمایل دولت‌ها به سرمایه‌گذاری در بخش تحقیق و پژوهش انرژی‌های تجدیدپذیر کمتر است. بار مالی چنین تحقیقاتی اغلب بر دوش بخش خصوصی است.

نکته مهم دیگر‌، ضریب بالای خطر در تأسیسات اتمی است که موجب پرداخت سالانه هزینه کلانی بابت بیمه این تأسیسات می‌شود. این هزینه‌ها اغلب در گزار‌ش‌ نهایی هزینه تولید انرژی اتمی قید نمی‌شوند.

گروهی از کارشناسان سوئیسی که در مورد ضریب خطر حوادث ناگهانی در نیروگاه‌های اتمی تحقیق کرده‌اند می‌گویند اگر در یکی از نیروگاه‌های اتمی این کشور اتفاقی رخ دهد کل خسارت مادی که به بار می‌آورد معادل ۲۶۲۵ میلیارد یورو خواهد بود.

بیمه‌های بین‌المللی تنها پنج درصد چنین خسارتی را پرداخت می‌کنند و در نهایت بار این خسارت بر دوش دولت خواهد ماند.

ارزان‌تر بودن تولید انرژی در نیروگاه‌های ذغال سنگی

کارشناسان انرژی سازمان صلح سبز آلمان نیز به بررسی هزینه‌های تولید انرژی هسته‌ای از سال ۱۹۵۰ تا سال ۲۰۰۹ در این کشور پرداخته‌اند. فعالان صلح سبز با انتشار نتایج تحقیقی خود این هزینه را بالغ بر۲۵۸ میلیارد یورو تخمین می‌زنند.

بر اساس این پژوهش از سال ۱۹۵۰ تنها برای ساخت و تجهیز مراکز و تأسیسات هسته‌ای ۱۶۵ میلیارد یورو هزینه شده است. بازسازی و تعمیر این نیروگاه از سال ۲۰۰۹ به بعد نیز دست‌کم ۹۲ میلیارد یوروی دیگر به این مبلغ اضافه می‌کند.

مدافعان انرژی اتمی تحقیق سازمان صلح سبز را "غیرجدی" خوانده و نتایج آن را رد می‌کنند. در مقابل، آندره بولینگ یکی از کارشناس انرژی صلح‌ سبز آلمان می‌گوید: «با یک محاسبه ساده متوجه می‌شوید که هزینه تولید هر کیلووات برق از طریق انرژی هسته‌ای از تولید برق در نیروگاه‌های آبی و ذغال‌سنگی گرانتر تمام شده است. این هزینه‌ها همچنان رو به افزایش است.»

آندره بولینگ با انتقاد از کوتاهی دولت‌ها در سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر می‌گوید: «مسئله اینجاست که وقتی دولت‌ها سرمایه‌گذاری در پروژه پرهزینه‌‌ای مانند انرژی اتمی را آغاز می‌کنند، دست کشیدن از آن برایشان دشوار می‌شود. این درحالی است که بازدهی سرمایه‌گذاری در بخش انرژی‌های تجدید پذیر سریعتر و بهتر خواهد بود.»