اینجا برلین است و یک سرباز روس دوچرخه یک زن آلمانی را می‌خواهد از او بگیرد. جنگ پایان گرفت و همه‌ چیز به غنیمت گرفته شد، حتی "زنان". تجاوز جنسی سربازان به زنان بخشی از جنگ بود که همه کشورهای درگیر سال‌ها از سر شرم در مورد آن سکوت کردند.

رژیم هیتلر زمانی می‌خواست جهان را به زیر سلطه "نژاد آریایی" درآورد. نتیجه ایدئولوژی برتری نژادی، جنگ‌افروزی، یهودی‌ستیزی ویرانی تمام آلمان و کشتار ۶۰ میلیون انسان بود. جنگ جهانی دوم در روز ۸ ماه مه به پایان رسید و سلاح‌ها خاموش و آلمان به ویرانه و گورستانی بزرگ تبدیل شد.

اینجا مونیخ است. آلمان تسلیم شده است. بخش‌های وسیعی از شهر ویران شده و کنترل شهر بدست نیروهای آمریکایی درآمده است.

اینجا اردوگاه مرگ داخائو است. واگن‌های داخل اردوگاه مملو از اجساد یهودیان، کمونیست‌ها و همجنس‌گرایان و اقلیت "سنتی و روما" یا کولی‌ها است که بدست قصابان رژیم نازی به قتل رسیده‌اند. تلخی تاریخ اینجا است که ده‌ها سال بعد افرادی این جنایت را "دروغ" می‌نامند و آرزوی بازگشت "پیشوا" را دارند.

اینجا برلین است. تمامی شهر به ویرانه‌ای تبدیل شده است. سربازان مجروح آلمانی که حالا اسیر هم هستند بر روی برانکاردها و در هوای آزاد نگهداری می‌شوند.

آری اینجا مرکز شهر هانوفر است. ۸۸ حمله هوایی شهر را به ویرانه‌‌ تبدیل کرده و ۸۰ درصد خانه‌های شهر غیر قابل سکونت شده‌اند.

اگر از سالمندان این روزها که در آن دوران کودک یا نوجوان بودند بپرسید از آن روزها چه به یاد دارند خواهند گفت "گرسنگی". همه گرسنه بودند و دربدر به دنبال غذا! هجوم مردم به قطارهای بمباران‌شده برای یافتن یک تکه نان در روزهای پایان جنگ.

دو مرد در یکی از خیابان‌های برلین در حال جدا کردن تکه‌های گوشت از لاشه یک اسب هستند که در حین بمباران شهر کشته شده.

اینجا خیابان آرژانتین در برلین است. جنگ به پایان رسیده و مردم درگیر مصیبت‌های بعد از آن هستند. صفی برای دریافت مواد غذایی.

اینجا فرانکفورت است. در آن روزها بخاطر سرمای وحشتناک حمله به کامیون‌ها و قطارهای حامل ذغال سنگ و غارت آن‌ها امری عادی شده بود. کار حتی به جایی کشید که کاردینال یوزف فرینگس در شهر کلن دزدی ذغال سنگ و غذا برای زنده ماندن را مجاز دانست.

اینجا امدن (Emden) شهری واقع در شمال آلمان است. ۱۸۱ فروند هواپیمای کانادایی طی مدت ۱۸ دقیقه ۱۵ هزار بمب بر سر شهر فرو ریختند. در روز هشتم ماه مه سال ۱۹۴۵ زنی به همراه فرزندش از خیابانی در حال عبور است.

تلفات جنگ آنقدر زیاد بود که دیگر فرصتی برای برگزاری مراسم باقی نمی‌ماند. اجساد از زیر آوار بمباران‌ها خارج و در همان محل دفن می‌شدند. زنی در حال سر و سامان دادن به قبرهای قربانیان جنگ و کودکی که تا چشم باز کرد قبر دید و ویرانی.

اینجا درسدن است. در چهار حمله هوایی بین روزهای ۱۳ تا ۱۵ فوریه ۷۷۸ بمب‌افکن بریتانیایی ۳ هزار ۹۰۰ تن بمب آتش‌زا بر سر شهر فرو ریختند و آن را به جهنمی برای ساکنانش تبدیل کردند. این حملات بین ۲۲ تا ۲۵ هزار نفر کشته برجای گذاشت.

اینجا خیابان "برناور" (Bernauer) در برلین است. حالا سه سالی از پایان جنگ می‌گذرد. از میانه ویرانه‌ها آجرهایش را جدا کرد‌ه‌اند تا ساخت و ساز را دوباره شروع کنند.

زندگی آرام آرام به جریان افتاده است. هیاهوی کودکان آلمانی در حیاط مدارس بار دیگر به‌گوش می‌رسد. آن‌ها در راه بازگشت به خانه به تماشای کار کارگران زن و مردی ایستاده‌اند که در حال تعمیر خط آهن هستند.

این ساختمان بمباران شده "رایشتاگ" (پارلمان آلمان) است. جنگ به پایان رسیده و مردمی که به مواد غذایی نیاز دارند خودشان دست به کار شده‌اند و در محوطه جلوی پارلمان سبزی و صیفی‌جات کاشته‌اند.