لسلی اودوین، سازنده بریتانیایی این فیلم خود تجاوز جنسی را تجربه کرده و جان سالم به در برده است. او نمی‌تواند بفهمد که چرا فیلم مستند او نه تنها اجازه نمایش نمی‌یابد، بلکه خودش را برای پاسخ‌گویی به دادگاه احضار می‌‌کنند. ماجرای فیلم در باره دختر دانشجویی است که ۱۶ دسامبر ۲۰۱۲ در اتوبوس مورد تجاوز واقع شد.

لسلی اودوین دوسال برای تهیه این فیلم مستند کار کرده است. فیلم مستند او قرار بود در روز جهانی زن، هشتم مارس، اکران شود.

لسلی اودوین در باره این فیلم می‌گوید: «برای تهیه این فیلم به هند آمدم، زیرا مردم این کشور را دوست دارم و به آنها احترام می‌گذارم؛ مردمی که پس از این حادثه به صورت توده‌های عظیم به خیابان‌ها آمدند و علیه تجاوز جنسی در کشورشان تظاهرات کردند. این تظاهرکنندگان الگویی برای مردم همه کشورهای جهان بودند.»

تاثیر یک فیلم مستند بر آرامش عمومی جامعه

مقامات هند به سرعت علیه نمایش این فیلم اقدام کرده و جلوی اکران آن را گرفتند. آنها بر این نظرند که مصاحبه‌های موجود در این فیلم با مردان متجاوز، می‌تواند آرامش عمومی را در جامعه به هم زده و تنش‌هایی را بوجود آورد.

والدین دختر دانشجویی که قربانی تجاوز جنسی گروهی شد، موافق نمایش فیلم مستند لسلی اودوین هستند اما وزیر کشور هند، راجنات سینگ، دستور داده که تحقیق شود چه کسی اجازه مصاحبه فیلم‌ساز را با متجاوزان زندانی داده است.

در همین رابطه وزارت کشور و پلیس هند اعلام کرده‌اند که نگران برهم خوردن نظم عمومی پس از نمایش این فیلم هستند. لسلی اودوین اما با این نظر مخالف است. او مستند خود را فیلمی روشنگر می‌خواند و می‌گوید: «کار بر روی این فیلم سفری روشنگرانه است.»

مصاحبه‌های ناراحت‌کننده

مصاحبه لسلی اودوین با موکش سینگ، یکی از دلایل ممنوعیت فیلم مستند او شده است. موکش سینگ که به زودی ۳۰ ساله می‌شود یکی از شش مردی است که در ماه دسامبر سال ۲۰۱۲، پس از کتک زدن پسر همراه دختر، به او تجاوز کردند. او راننده اتوبوس مسروقه‌ای است دختر در آن با وحشی‌گری تمام مورد تجاوز قرار گرفت.

این دختر دانشجوی ۲۳ ساله که در رشته فیزیوتراپی درس می‌خواند، دو هفته پس از این حادثه در پی خون‌ریزی‌های داخلی در بیمارستانی در سنگاپور درگذشت.

موکش سینگ در این مصاحبه از جمله می‌گوید که قربانی‌اش می‌توانست اکنون زنده باشد، اگر به حرف‌های تجاوزگران گوش می‌داد و هر چه آنها می‌گفتند عمل می‌کرد. او می‌گوید زنان بیشتر از مردان در امر تجاوز جنسی مقصرند، زیرا دختری نجیب در آن ساعت شب باید در خانه باشد، نه با آن لباس در خیابان‌ها پرسه بزند.

چرایی تجاوز جنسی

لسلی اودوین چندین بار با موکش سینگ مصاحبه کرده است. مصاحبه‌های او با این مرد در مجموع ۱۶ ساعت بوده است. این مرد در تمام مصاحبه‌ها هیچ گاه از عمل خود ابراز تاسف نکرده و همواره گفته است که از زنان آگاه متنفر است.

این خانم فیلم‌ساز با دیگر متجاوزان نیز مصاحبه کرده و در پاسخ به سوال در این باره می‌گوید: «چرا با آنها مصاحبه کردم؟ چون غیر از مصاحبه و شنیدن نظر آنها جوابی قانع‌کننده برای این پرسش نمی‌یافتم که چرا تجاوز جنسی صورت می‌گیرد.»
لسلی اودوین می‌خواست بداند این مردان نسبت به زنان چه فکر می‌کنند؛ چه زنانی در نظر آنها خوب و چه زنانی بد هستند و آنها چه زنانی را دوست دارند. می‌خواست به دلایل دیدگاه زن‌ستیزانه این مردان پی ببرد. او می‌گوید: «بدون این مصاحبه‌ها مستند من بی‌ارزش می‌شد.»

بیماری اجتماعی

لسلی اودوین که برای مصاحبه با مردان متجاوز تقاضای رسمی به زندان محل اقامت آنها را داده و تقاضایش به طور رسمی مورد قبول مقامات زندان قرار گرفته، در باره مصاحبه‌ها می‌گوید: «نتیجه‌گیری من از پدیده تجاوز جنسی در هند این است که متجاوزان مریض نیستند، بلکه جامعه مریض است، زیرا جامعه است که به مردان این فکر را القا می‌کند که زنان بی‌اهمیت‌اند و حقی ندارند.»

بحث در باره این مستند در هند بالا گرفته است. رسانه‌های اجتماعی به این موضوع پرداخته‌اند که چرا باید چنین اجازه‌ای به متجاوزان داده شود تا این همه در مورد دیدگاه‌های خود تبلیغ کنند. بسیاری می‌گویند که نظریه زن‌ستیزانه در هند بسیار عمیق است و دیدگاه‌های برابری‌طلبانه جنسیتی در این کشور چون بسیاری کشورهای دیگر جهان تازه آغاز شده است.