شهردار شهر ویتن پایان ماه ژوئیه در ساعت ۱۲ ظهر، پیغامی تلفنی با این مضمون دریافت کرد: «شما شش ساعت فرصت دارید، برای ۱۵۸ پناهجو امکان سکونت فراهم کنید». ساعت شش بعدازظهر قراربود اولین گروه پناهجویان به منطقه صنعتی رور واقع در ایالت نورد راین وست‌فالن آلمان برسند. یعنی درفاصله شش ساعت باید برای بیش از ۱۵۰ نفر سرپناهی مجهز به تختخواب‌، دستشویی و آشپزخانه فراهم می‌شد.

صلیب سرخ آلمان سرپرستی این کار را به عهده گرفت. این سازمان با همکاری آتش‌نشانی، فدراسیون کارگری ساماریتر و نیروی کمک‌های لجستیک، یک سالن ورزشی را به پناهگاه قابل سکونتی برای پناهجویان مبدل کرد.

برای "تانیا کنوپ" مدیر بحران صلیب ‌سرخ، این مسئله روشن بود که نمی‌توانند این مسئولیت را برای مدتی طولانی به تنهایی به عهده بگیرند. برای همین اتحادیه بحران صلیب‌سرخ در فیسبوک خود، بخشی برای درخواست کمک گشود تا از مردم عادی نیز مددخواهی شود. حدود ۳۰۰ نفر از مخاطبان این بخش، پیغام‌هایی در اعلام آمادگی خود فرستادند: «من می‌توانم شنبه کمک کنم» یا «چه کمکی احتیاج دارید؟»

مدیر بحران صلیب ‌سرخ، به شدت تحت تاثیر بازخورد این پیام و نحوه ارتباط مردم قرار گرفته‌ است. او می‌گوید: «ما برای مخاطبان‌مان می‌نویسیم که چه چیزهایی احتیاج داریم». مثلا اگر سه تا کالسکه بچه احتیاج داریم، این پیغام رو روی صفحه فیس‌بوک صلیب‌سرخ می‌نویسیم. مردم هم به ما پیغام می‌دهند و ما می‌گوییم که کالسکه را چطور به دست ما برسانند.

پیغام‌هایی به وطن

اینترنت فقط برای کمک به پناهجویان در شهر ویتن مفید نیست. این شهر در مقایسه با باقی شهرهای آلمان، از پوشش‌دهی اینترنتی بهتری برخورداراست. به این معنی که یک سیستم بی‌سیم مخابراتی امکان استفاده رایگان اینترنت را در هر جای شهر برای شهروندان مقدور می‌سازد. فرقی هم ندارد کجا، هرکسی می‌تواند از هرنقطه‌ای به اینترنت متصل شود.

دسترسی پناهجویان به اینترنت، برای مسئولان شهر ویتن حائز اهمیت بالایی بود. به همین دلیل "آسترید رایت" مدیر پروژه "دولت الکترونیکی" شهر ویتن در کمتراز دوروز امکان دستیابی به اینترنت رایگان را برای پناهجویان فراهم کرد.
بعد از یک سفر طولانی و پرخطر، پناهجویان در پی راهی برای تماس با خانواده‌های خود هستند.

در آلمان هر کاربر تلفن هوشمند، نیاز به یک قرارداد برای برقراری تماس تلفنی دارد؛ چیزی که قطعا پناهجویان در بدو ورودشان به آن دسترسی ندارند اما استفاده از اینترنت با هر سیم‌کارتی ممکن است. آسترید رایت با خوشحالی تعریف می‌کند: «ما آدم‌هایی را دیدیم، که به محض وصل شدن اینترنت در اقامتگاه خود، با خوشحالی با خانواده‌هایشان تماس گرفتند تا بگویند به سلامت به مقصد رسیده‌اند و حالشان خوب است.»

رایت می‌گوید این حق پناهجویان است که با خانواده‌هایشان در تماس باشند. «حتی ما زمانی که فرزندانمان به سفر می‌روند منتظریم تا تماس بگیرند و بگویند که به سلامت به مقصد رسیده‌اند.» شرایطی که با سفر وحشتناک و پرخطر پناهجویان حتی قابل مقایسه هم نیست.

پناهجویان به طور مشخص، بیشتر از فیسبوک و واتس‌اپ برای ارتباط و ارسال عکس استفاده می‌کنند. آن‌ها معمولا حتی یک کوله‌پشتی هم به همراه ندارند و تلفن هوشمند تنها چیزی است که در سفر با خود دارند. رایت معتقد است طبیعی ترین کاری که یک آدم در حال فرار انجام می‌دهد به همراه بردن کمی پول، کارت‌شناسایی و تلفن هوشمند ‌است.

اینترنت اهدایی

اینترنت رایگان امکان دسترسی برای ۱۵۰ پناهجو را فراهم می‌کند. شهر ویتن متناسب با فرهنگ مهمان‌نوازی خود، نام کاربری این اینترنت رایگان را "پناهجویان خوش ‌آمدید" گذاشته‌ است. این اینترنت رایگان هم مثل مورد کمک داوطلبانه به پناهجویان ازطریق فیسبوک و کمک‌های مردمی به ثمر رسیده است.

آسترید رایت برای این منظور یک پیغام روی صفحه فیسبوک‌‌ "اینترنت رایگان ویتن" نوشته و از مردم منطقه نزدیک محل اقامت پناهجویان درخواست کرده که اینترنت خود را با آنها به اشتراک بگذارند. یک بنگاه برگزاری مراسم جشن و یک بار، بخشی از حجم اینترنت خود را اهدا کرده‌اند. البته تعداد زیادی از مردم هم برای این کار داوطلب شده ‌بودند.

با توجه به تعداد زیاد پناهجویان، سرعت اینترنت چندان مطلوب نیست و البته این موضوع فقط به اقامتگاه‌ پناهجویان در آلمان محدود نمی‌شود. در کشورهایی مثل سوریه نیز که خانواده‌های پناهجویان سکونت دارند، کیفیت اینترنت اصلا خوب نیست. با این وجود پناهجویان خوشحال‌اند که امکان برقراری ارتباط با خانواده‌های خود را یافته‌اند و این‌که فعلا با استقبال خوبی از طرف شهر ویتن مواجه شده‌اند.