با اینکه هنوز به شروع بازی چند ساعتی باقی مانده است، اما فن مایله (Fanmeile)، محلی که برای تماشای این دیدار در نظر گرفته شده، مملو از جمعیت است. با فاصله‌ای در حدود دویست قدم از دروازه براندنبورگ، بر روی سن بزرگی که از روز پیش آماده شده، دو مجری در حال اجرای برنامه‌اند، یکی ترک و دیگری آلمانی. در بالای سرشان تلویزیون بزرگی نصب شده که قرار است تا ساعاتی دیگر دیدار حساس آلمان و ترکیه از آن پخش شود.

دور تا دور فن مایله با نرده‌های آهنی از بقیه خیابانها جدا شده و در ورودی آن هم چند مامور ویژه، همه کسانی که قصد ورود به محوطه را دارند بازرسی می‌کنند. در گوشه و کنار چادرهای سفید رنگی بر پا شده‌اند که محل فروش نوشیدنی و خوراکی‌های مختلف‌اند، ساندویچ پنیر، سوسیس کباب شده که غذای مورد علاقه آلمانی‌هاست و طبیعتا بشکه‌های آبجو که بیشتر از همه طرفدار دارند و انگار از ملزومات واجب تماشای فوتبال هستند! اما اگر هوس ساندویچ کباب ترکی را کرده‌اید اشتباه آمده‌اید چون این‌جا نمی‌توانید سراغی از آن بگیرید. با اینکه در هر خیابانی در آلمان و به خصوص برلین، مغازه‌ای را پیدا می‌کنید که "دونر" می‌فروشد اما در فن مایله نباید به دنبال ساندویچ دونر بود که فایده‌ای ندارد.

"We will rock you" ، ما یا شما؟

به وضوح تعداد هواداران آلمانی بیشتر از هواداران ترک است. در هر پنجاه قدم، شاید چشمتان به چند نفر بیفتد که صورتشان را قرمز و سفید، به رنگ پرچم کشور ترکیه در آورده‌اند و در گوشه‌ای ایستاده‌اند. در حالی‌که آلمانی‌ها با بلندگو و سوت و فریادهای "آلمان، آلمان" به پیشواز مسابقه می روند، اما انگار ترکها ترجیح داده‌اند تا تیمشان را بی سر و صدا تشویق کنند. با این حال هر دو گروه آرام و بدون هیچ اغتشاشی منتظر آغاز مسابقه‌اند.

خواننده‌های مختلفی به روی سن می‌آیند و همگی هم سعی در به شور و شوق در آوردن جمعیت دارند، کاری که ظاهرا تعداد کمی از پسش بر می‌آیند. تنها هنگامی که یکی از خواننده‌ها ترانه "فوتبال به خانه می‌آید" که در واقع ترانه جام ملتهای اروپا در سال 1996 بود، را اجرا می‌کند صدای هم‌خوانی جمعیت بالا می‌گیرد.

برنامه با اجرای یک آهنگ ترکی و رقص گروه آلمانی و ترک با هم ادامه پیدا می‌کند تا دوباره نوبت به اجرای یک ترانه معروف دیگر برسد؛ ترانه " we will rock you" از گروه کویین که هنوز هم سرآمد تمام ترانه‌های فوتبالی است. البته معلوم نیست که مخاطب این ضمیر "ما" کدام دسته است، ترکها یا آلمانیها!

جزیره‌ای در میان دریا

پنج دقیقه به شروع بازی تازه عکاسان اجازه پیدا می‌کنند تا به روی سن بیایند و از جمعیت مشتاق عکس بگیرند. یا شاید بهتر است بگوییم از جزیره کوچک ترکها در دریای آلمانیها. جزیره‌ای که درست چسبیده به سن شکل گرفته و سه چهار پرچم هم از آن در حال اهتزازند. نمایش تصویر آنگلا مرکل که برای تماشای مسابقه به بازل رفته است، به شدت از طرف تماشاچیان تشویق می‌شود و این تشویق با نواخته شدن سوت آغاز بازی اوج می‌گیرد.

با هر پا به‌توپ شدنی، چه بازیکنان ترک و چه آلمانی، صدای فریاد و سوت هواداران بلند می‌شود، البته صدای تشویق دسته اندک ترکها در بین هیاهوی آلمانیها گم است. این وضعیت با اولین گل ترکیه به نفع ترکها کاملا بر عکس می‌شود. این بار آلمانیها هستند که دستهایشان را همراه با آه افسوسشان در سینه، روی سر گذاشته‌اند و به فریاد "ترکیه، ترکیه" ترکها گوش می‌کنند. این وضعیت چندان به درازا نمی‌کشد چون با گل مساوی آلمان، فن مایله انگار منفجر می‌شود.

با پایان نیمه اول، جمعیت به سمت غرفه‌های فروش غذا و نوشیدنی می‌روند تا شاید کمی آتش هیجان‌شان فروکش کند. در بین دو نیمه هم‌چنان فضا بین ترکها و آلمانیها دوستانه است و هیچ برخورد خشنی اتفاق نمی‌افتد ونیروهای امنیتی لحظات آرامی را می‌گذرانند.

گل پیروزی آلمان، آب سردی بر پیکر هواداران حریف

هنوز چند دقیقه‌ای بیشتر از شروع نیمه دوم نگذشته که به دلیل مشکل فنی در ارسال تصویر از بازل، پخش مسابقه قطع می‌شود. تصویر گزارشگر بازی در روی پرده به همراه جمله‌ای دیده می‌شود که در آن از تماشاچیان در خواست شده تا زمان برطرف شدن نقص فنی، در آرامش منتظر بمانند. مشکلی که در طول مسابقه در مجموع دوبار پیش می‌آید و هر بار هم تماشاچان صبورانه منتظر برطرف شدن آن هستند.

گل دوم ترکها و پس از آن گل تساوی آلمانها فضای فن مایله را در چنان التهابی فرو می‌برد که هر ضربه بازیکنان با چشمهای نگران و مضطرب طرفداران دنبال می‌شود. لحظات حساس پایانی، موقعی که همه گمان می‌برند بازی به زمان اضافی کشیده خواهد شد، گل برتری آلمانیها صدای فریاد شادی را در فن مایله حاکم می‌کند و فریاد "آلمان، آلمان" و "فینال، فینال" طنین انداز می‌شود.

پرچمهای سه رنگ آلمان از هر گوشه و کناری به هوا می‌رود و همه با خوشحالی همدیگر را در آغوش می‌گیرند. سوت پایان بازی، تاییدی است بر قطعی‌شدن این پیروزی. ترکها آرام و بی صدا از کناری به بیرون از محوطه می‌روند. آرام اما سربلند، چون نه تنها تیمشان علیرغم باختش، بازی زیبا و نفس‌گیری را ارائه کرد، بلکه خود آنها هم با شایستگی و در کمال آرامش، نود دقیقه تیمشان را همراهی کردند، یعنی درست همان چیزی که "روح فوتبال" است.