ملی‌پوشان آلمان بجز نخستین دوره جام جهانی در سال ۱۹۳۰ در اروگوئه، و چهارمین دوره (۱۹۵۰ برزیل - پس از جنگ جهانی دوم)، در تمام دوره‌های این رقابت‌ها تا کنون حضور داشته‌اند. ۳ قهرمانی، ۴ نایب‌قهرمانی، ۳ مقام سوم و یک مقام چهارمی، دست‌آوردهای آلمان در رقابت‌های یادشده بوده‌اند. ۱۳ ملی‌پوش تا کنون از دروازه تیم ملی فوتبال آلمان در جام‌های جهانی دفاع کرده‌اند. تصویر: مانوئل نویر، دروازه‌بان کنونی آلمان.

ویلیبالد کرِس نخستین دروازه‌بان تاریخ آلمان بود که در اولین حضور تیم این کشور در جام جهانی (۱۹۳۴) درون دروازه ایستاد. تیم آلمان در این رقابت‌ها تا نیمه‌نهایی پیش رفت، اما در پی اشتباهات دروازه‌بانش ۳ بر یک از ملی‌پوشان چک شکست خورد. روزنامه‌ی ورزشی "کیکِر" در آن زمان نوشت: «اگر دروازبان دیگری داشتیم، پیروز می‌شدیم». همین موضوع پایانی بر حضور کرِس در دروازه‌ی آلمان پس از تنها ۱۶ بازی ملی بود.

در بازی رده‌بندی جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا، هانس یاکوب در دروازه‌ی آلمان ایستاد. او کار خود را به خوبی انجام داد و آلمانی‌ها بدین ترتیب با شکست ۳ بر ۲ اتریش، در نخستین حضور خود در جام جهانی به مقام سوم جهان رسیدند. جالب این‌که عمر حضور یاکوب در تیم ملی هم چندان به درازا نیانجامید.

هیتلر در آستانه‌ی جام جهانی ۱۹۳۸ به "زپ" هربرگر، مربی وقت آلمان، دستور داد که از بازیکنان اتریشی که کشورشان در آن زمان به خاک آلمان اضافه شده بود، هم در ترکیب تیم ملی استفاده کند. هربرگر به دستور "پیشوا" ترکیبی ۶ به ۵ از فوتبالیست‌های دو کشور را برگزید. در این میان، قرعه در دروازه به نام رودولف رافتل اتریشی افتاد که جانشین یاکوب شود. البته رافتل نیز دوران خوشی را تجربه نکرد و ۴ بازی ملی انجام داد.

در جام جهانی ۱۹۵۴ سوئیس تونی تورک در دروازه آلمان جای داشت؛ دروازه‌بانی که در "شگفتی بِرن"، نخستین قهرمانی آلمان در جهان، شریک بود و به یک اسطوره بدل شد. مجارستان که در دور مقدماتی همین رقابت‌ها آلمان را ۸ بر ۳ از پیش رو برداشته بود، در فینال ناباورانه مغلوب ملی‌پوشان آلمان شد. قدرت دید تورک زبان‌زد بود، به گونه‌ای که او تنها به توپ‌هایی واکنش نشان می‌داد که مطمئن بود واقعا در چارچوب جای می‌گیرند.

در مورد دروازه‌بان‌ها معمولا می‌گویند: هرچه پیرتر، بهتر. البته این گزاره در مورد ولفگانگ فاریان صدق نمی‌کند. اوایل دهه ۱۹۶۰، آهنگ شتابان پیشرفت این دروازه‌بان آغاز شد که آن زمان عضو تیم باشگاهی "ت.اس.گ اولم ۱۹۴۶" بود. زِپ هربرگر، مربی وقت آلمان در جام جهانی ۱۹۶۲ شیلی، این دروازه‌بان ۲۱ ساله را به‌عنوان سنگربان نخست تیم ملی برگزید. موفقیت‌های او دو سال بعد و پس از ۱۰ بازی ملی به پایان رسید.

هانس تیلکووسکی چندان اهل حرکت‌های نمایشی نبود، در تیم باشگاهی بوروسیا دورتموند بازی می‌کرد و بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوتش آرامش‌، حتی در پرفشارترین بازی‌ها و جای‌گیری درست در چارچوب بود. تیلکووسکی در جام جهانی ۱۹۶۶ در انگلستان، سنگربان آلمانی‌ها بود؛ فینالی که در آن گل معروف "ویمبلی" به ثمر رسید و در پایان انگلستان با نتیجه ۴ بر ۲ آلمان را به زانو درآورد. او ۳۹ بازی ملی برای آلمان انجام داد.

سپ مایر (راست) تنها دروازه‌بان در تاریخ تیم ملی فوتبال آلمان است که پای ثابت سه دوره از مسابقات جام جهانی (۱۹۷۰، ۱۹۷۴ و ۱۹۷۸) بوده است. او با جای‌گیری‌های تیزبینانه، واکنش‌های سریع، شیرجه‌های شگفت‌انگیز، پرش‌های تماشایی و حرکات ناگهانی به دروازه‌بان شماره‌ی یک و بی‌چون‌وچرای آلمان تبدیل شد. هنرنمایی‌های او در فینال جام جهانی خانگی (۱۹۷۴) نیز سبب شد که آلمان با پیروزی ۲ بر یک مقابل هلند قهرمان شود.

هارالد (تونی) شوماخر نه در کنار زمین اهل سازش بود و نه داخل زمین. تیم ملی آلمان نایب‌قهرمانی‌های خود در جام‌های جهانی ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ را مدیون اوست که در آن زمان در تیم کلن بازی می‌کرد. خطای خشن او روی باتیستون، فوتبالیست فرانسوی در سال ۱۹۸۲ نیز در خاطره‌ها ماندگار شد. شوماخر به دلیل مطالبی که در کتابش "سوت پایان" نوشته بود، در سال ۱۹۸۷ از تیم ملی کنار گذاشته شد. او ۷۶ بازی ملی برای آلمان انجام داد.

آندریاس کوپکه ۳۲ ساله بود که در پی خداحافظی بودو ایلگنر دروازبان شماره یک تیم ملی فوتبال آلمان شد. البته صبوری او ارزش داشت، زیرا آلمان به همراه او در جام ملت‌های اروپای ۱۹۹۶ قهرمان شد. در جام جهانی ۹۸ فرانسه موفقیت‌ها چندان چشمگیر نبودند: تیم آلمان در یک‌چهارم نهایی از دور رقابت‌ها کنار رفت. کوپکه در حال حاضر، مربی‌گری دروازبانان تیم ملی آلمان را بر عهده دارد. او ۵۹ بازی ملی برای آلمان انجام داد.

تیم ملی آلمان در سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ هم دروازه‌بان اول خود را از تیم اف ث کلن گرفت: بودو ایلگنر، دروازبانی آرام اما با واکنش‌های سریع بود. او خارج از مستطیل سبز، انسان تک‌رویی بود و به‌ندرت مصاحبه می‌کرد. او در سال ۹۰ به همراه آلمان قهرمان جهان شد. مرحله یک‌چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا آخرین حضور ایلگنر در دروازه‌ی تیم ملی فوتبال آلمان بود. ایلگنر ۵۴ بار برای تیم ملی آلمان به میدان رفت.

الیور کان که یکی از بهترین دروازه‌بانان تاریخ فوتبال محسوب می‌شود، ۸۶ بار برای تیم ملی فوتبال آلمان به میدان رفت. «اگر زیاد زحمت نمی‌کشیدم یک دروازبان خوب می‌شدم، اما من می‌خواستم دروازبانی عالی باشم». اولیور کان این جمله را در باره‌ی خودش گفته است. کان در جام جهانی ۲۰۰۲ ژاپن یکی از بهترین‌های تیمش بود. ملی‌پوشان آلمان در آن دوره از بازی‌ها در فینال مغلوب برزیل شدند.

یِنس له‌مان هم مانند آندریاس کوپکه سال‌های طولانی دروازبان شماره دوی تیم ملی بود. از قضا پیش از بازی خانگی در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان بود که یورگن کلینس‌مان مربی، این دروازبان ۳۶ ساله‌ی تیم آرسنال انگلستان را به اولیور کان ترجیح داد. له‌مان پس از مهار دو ضربه پنالتی در دیدار یک‌چهارم نهایی مقابل آرژانتین، لقب "استاد مهار پنالتی" را از آن خود کرد. وی پس از جام ملت‌های اروپای ۲۰۰۸ تیم ملی را وداع گفت.

مانوئل نویر که بسیاری‌ها او را در حال حاضر بهترین دروازه‌بان جهان می‌دانند، سنگربانی دروازه آلمان را در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی بر عهده داشت و در جام ۲۰۱۴ برزیل نیز دروازه‌بان شماره یک است. نویر با پا هم بر روی توپ تسلط دارد. پرتاب‌های بلند با دست تا میانه‌های زمین از دیگر ویژگی‌های مانوئل نویر است. این توانایی به تغییر جهت سریع بازی، هنگامی که آلمانی‌ها صاحب توپ می‌شوند، کمک بسیاری می‌کند.