«نظامی که از درون در حال فروپاشی است»

توماس آوناریوس، در تفسیری در روزنامه‌ی آلمانی «زود دویچه» (۱۲ فوریه‌) می‌نویسد: «پرزیدنت محمود احمدی‌نژاد، در برابر صدهاهزار ایرانی هلهله‌‌کننده‌ای که رژیم از سراسر کشور به تهران آورده بود، در سی‌ویکمین سالگرد انقلاب، ایران را "کشور اتمی" خواند. همزمان نیروهای اپوزیسیون از سوی گروه‌های ضربت رژیم مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. و این چیزی بود که در تلویزیون دولتی نشان داده نشد. رسانه‌های بین‌المللی از گزارش‌دهی درباره‌ی اعتراضات محروم بودند و اینترنت و خطوط تلفن همراه، بطور پیشگیرانه از سوی رژیم فلج شده بودند. اگر چه چند صحنه‌ای از سرکوب نیروهای معترض راه خود را به بیرون از ایران گشود، ولی تا آنجا که به نظر می‌رسد، سالگرد انقلاب برای نیروهای اپوزیسیون موفق برگزار نشد».

این مفسر در اشاره به خشونت زیاد نیروهای امنیتی و مبارزه‌ی سختی که در ایران در جریان است می‌افزاید: «مخالفان رژیم نمی‌توانستند در چنین روزی نبرد قدرت را به سود خود پایان دهند. درگیری‌ها بسیار سخت است و مدت‌ها به درازا خواهد کشد. رژیم همچنان اعتراض‌ها را سرکوب می‌کند. رهبران جنبش در زندان ‌هستند. ولی اپوزیسیون از یک امتیاز برخوردار است و آن این‌که بطور نامتمرکز سازمان یافته و نمی‌توان آن را بطور هدفمند درهم کوبید. در دراز مدت نارضایتی مردم، مشروعیت حکومت دینی را از بین خواهد برد. به‌رغم مقابله‌ی بی‌رحمانه‌ی رژیم، نظامی که خمینی بنیاد‌ گذاشت، از درون در حال فروپاشی است».

«پیکار مردم ایران برای والاترین ارزش»

روزنامه‌ی ایتالیایی «لااستامپا» چاپ تورین، درباره‌ی سرکوب جنبش اپوزیسیون در سالگرد انقلاب ایران می‌نویسد: «به ندرت خودخواهی بزرگ ما غربی‌ها چنین تحقیر شده بود که این روزها تحقیر می‌شود. هزاران تن انسان در ایران در معرض سرکوب قرار دارند، زیرا خواهان آن والاترین ارزشی هستند که ما آن را نماد تمدن خود می‌دانیم: یعنی آزادی. ولی ما قادر به هیچ کار دیگری نیستیم جز آن‌که نظاره‌گر باشیم و به ناتوانی خود اعتراف کنیم. مایی که ده‌ها نظریه در این باره ارائه داده‌ایم که آزادی با غرش توپ نیز به کرسی می‌نشیند و رعایت "حقوق شهروندی" را از کشورهایی مطالبه می‌کنیم که می‌خواهند به اتحادیه‌ی اروپا بپیوندند، در برابر آنچه در ایران روی می‌دهد خاموشیم. از زمان شروع "جنبش اعتراضی سبز" در ایران ما دچار لکنت‌زبان شده‌ایم و موضوع برایمان بر سر آن نیست که باید چه کار کرد، بلکه بر سر آن است که آیا اساسا باید کاری کرد».

«یک لحظه نسیم اصلاحات و آزادی»

روزنامه‌ی «لیبراسیون» چاپ پاریس می‌نویسد: «در سی‌ویکمین سالگرد انقلاب ایران، پرزیدنت احمدی‌نژاد دست‌کم موفق به یک کار شد: او دهان کشور خود را دور از چشم جهانیان بست. درباره‌ی بسیج اپوزیسیون اطلاع چندانی در دست نیست. گزارشگران چند خبرگزاری که به مراسم رسمی برده شده بودند از شنیدن صدای تیر از محلات مختلف تهران خبر می‌دهند. از زمانی که محمود احمدی‌نژاد با تقلب در ماه ژوئن دوباره به عنوان رییس‌جمهوری انتخاب شد، تا کنون حتا به اندازه‌ی یک بند انگشت هم از استراتژی خود منحرف نشده است. نسیم اصلاحات و آزادی که لحظه‌ای بر جمهوری اسلامی وزیدن گرفته بود، با وحشت و ترور سرکوب شد».

«رژیم به وحشت افتاده است»

روزنامه‌ی ایتالیایی «کوریره دلاسرا» چاپ میلان می‌نویسد: «رژیم تهران با توجه به ادامه‌ی امواج اعتراضی دچار وحشت شده است. نقض منظم حقوق‌بشر به همراه تهدیدها درباره‌ی پیشرفت برنامه‌ی اتمی در ایران، به سلاح‌هایی تبدیل شده‌اند که دولت احمدی‌نژاد در تهران توسط آن‌ها، استواری و یکپارچگی خود را به جهانیان نمایش می‌دهد. ولی اعتراض‌های سمج اپوزیسیون که با بازداشت‌های خودسرانه و تهدیدهای فیزیکی همراه است، در برابر کسانی که انتظار چنین امواج محکمی از اعتراض را در برابر یک نظام اقتدارگرا و سرکوبگر نداشتند، صحنه‌ای باورنکردنی به نمایش می‌گذارد. برای نخستین بار پس از سی‌سال، رژیم در تهران قادر به کنترل وضعیت نیست و هراس آن آغاز شده است».

BM/MM