اعتصاب، تظاهرات، درگیری‌های خیابانی از انواع رایج اعتراض در سراسر جهان هستند. اما بعضی از اعتراض‌ها از نوع متفاوتی هستند. همبستگی اعتراضی جوانان مراکشی در مقابل مجلس این کشور در اعتراض به زندانی کردن دو نوجوان ۱۴ و ۱۵ ساله که عکس بوسیدن خود را در فیس‌بوک‌ منتشر کرده بودند.

قایق‌های تندرو سازمان مدافع محیط زیست "Greenpeace" موی دماغ کشتی‌های بزرگ صید نهنگ در اقیانوس‌ها می‌شوند. این روش اعتراضی بالاخره باعث شد تا جامعه جهانی از سال ۱۹۸۶ صید تجاری نهنگ‌ها را که با خطر انقراض روبرو هستند، ممنوع اعلام کند.

زن جوانی در تقاطع خیابان انقلاب و وصال شیرازی در تهران در اعتراض به حجاب اجباری روسری‌اش را بر سر چوبی بست و بر روی جعبه تقسیم مخابرات رفت و اعتراض خود را به نمایش گذاشت. جعبه‌ها شیب‌دار شدند و دختران یکی پس از دیگری بازداشت. اما فیلم‌های این اعتراضات هر چهارشنبه در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شوند.

در اعتراض به قیمت نازل شیر دامداران فرانسوی ۸۰۰ هزار لیتر شیر را در سال ۲۰۰۹ نابود کردند.

دروازه براندنبورگ آلمان، برج ایفل، اپرای سیدنی و هزاران شهر دیگر در سراسرجهان "در ساعت زمین" هر سال چراغ‌هایشان را خاموش می‌کنند. هدف این آکسیون اعتراضی که از سوی سازمان " WWF" سازماندهی می‌شود و در روز ۳۱ ماه مارس به اجرا درمی‌آید، جلب توجه مردم جهان به حفظ محیط زیست و تغییرات اقلیمی است.

اعتراض با بالاتنه برهنه از نوع فمن‌ها که از اوکرائین آغاز شد. عکس: اعتراض فمن‌های اسپانیایی علیه قانون سقط جنین در پارلمان این کشور.

کنسرن نفتی شل تصمیم داشت در سال ۱۹۹۵ یکی از سکوهای نفتی فرسوده‌ی خود را در دریا غرق کند. قایق‌های تندرو گرین‌پیس در اجرای این تصمیم ایجاد مزاحمت کردند. هم‌زمان به خواست این سازمان مردم جایگاه‌های بنزین متعلق به کنسرن شل را بایکوت کردند. در پی این اعتراض‌ها کنسرن شل تصمیم خود را لغو کرد و کشورهای حاشیه دریای شمال توافق کردند از این پس سکوهای نفتی بازیافت شوند.

طرفداران تیم‌های بوندس‌لیگا چندین هفته در اعتراض به تشدید کنترل بدنی تماشاگران بعد از حضور در ورزشگاه، جاهای خود را ترک می‌کردند و به مدت چند دقیقه از تشویق تیم خود سر باز می‌زدند به نحوی که سکوت کامل در ورزشگاه برقرار می‌شد.

فعالان سازمان گرین پیس (صلح سبز)، نهنگ مرده با طول ۱۷ متر و وزن ۲۰ تن را در جلوی سفارت ژاپن در برلین قرار دادند. پیش از این اعتراض، دولت ژاپن اجازه صید نهنگ برای مقاصد "پژوهشی" را صادر کرده بود.

بسیاری از شهرهای بزرگ جهان در ماه ژوئن شاهد آکسیون اعتراضی "روز جهانی دوچرخه‌سواری برهنه" (World Naked Bike Ride) هستند. معترضین می‌خواهند با دوچرخه‌سواری برهنه و بدون پوشش نشان دهند که اولویت دادن به خودرو‌ها در معابر شهری چقدر برای آن‌ها خطرآفرین است.

فعالین محیط زیست برای اولین بار در جهان در سال ۱۹۸۱ دودکش کارخانه "بورینگر" را به مدت ۲۶ ساعت تصرف کردند. این کارخانه سموم شیمیایی برای مبارزه با آفات و حشرات تولید می‌کرد که سرطان‌زا بودند. پس از این اعتراض دولت آلمان کنترل‌ها را افزایش داد و در نتیجه این کارخانه تعطیل شد.

اعتراض یک هنرمند به خشک شدن زاینده رود.

پرچمی بزرگ که فعالان گرین‌پیس در ارتفاع ۷۰۰ متری در سال ۲۰۰۶ بر روی مجسمه عظیم عیسی مسیح در ریودوژانیرو نصب کردند. "آینده این سیاره در دستان شماست" جمله‌ای بود که خطاب به شرکت‌کنندگان در کنفرانس جهانی تنوع حیات بر روی این پرچم نوشته شده بود.

اعتراض ۶۰۰ نفر برهنه در جنوب سوئیس به تغییرات اقلیمی ناشی از گازهای گلخانه‌ای.

نیمه‌های یکی از شب‌های تابستان سال ۲۰۰۹، تقریبا ۵۰ نفر از فعالان سازمان گرین‌پیس موفق شدند به‌‌رغم همه کنترل‌ها مخفیانه خود را به روی سقف یک نیروگاه اتمی آلمان برسانند و ۱۴ ساعت سقف نیروگاه را به تصرف خود درآروند. آن‌ها بر روی سقف نیروگاه پارچه‌هایی را نصب کردند که بر روی آن نوشته بود: «نیروی هسته‌ای به آلمان زیان می‌رساند».

فعالان گرین‌پیس در اعتراض به فعالیت‌های اکتشافی کنسرن روسی گازپروم از سقف ورزشگاه شالکه آویزان شدند. کنسرن گازپروم اسپانسر باشگاه شالکه آلمان است. این دیدار برای لحظاتی متوقف شد.

خودسوزی، خشن‌ترین نوع اعتراض محسوب می‌شود. در سال‌های گذشته راهبان بودایی در تبت در اعتراض به دولت چین این راه را برگزیده‌اند.

تهیه پالتو‌های گرانقیمت از پوست‌سفید فک‌های قطبی نسل این جاندار را با خطر انقراض روبرو کرد. فعالین زیست محیطی با پاشیدن رنگ بر روی پوست آنها مانع شکارشان توسط شکارچیان می‌شدند.

فعالین محیط زیست در سال ۱۹۸۶ با آویزان شدن از یک پل در شهر لورکوزن آلمان جلوی عبور کشتی‌های حامل مواد شیمیایی کنسرن بایر را گرفته‌اند.

این شیوۀ اعتراض به تاریخ ۱۷ ماه جون با یک مرد تنها آغاز شد. این مرد، که اردم گوندوز نام داشت، در حالی که دست‌هایش در جیب هایش بود، پنج ساعت تمام در برابر تصویر مصطفی کمال اتاترک، مؤسس کشور، در میدان تقسیم خاموشانه و بی‌حرکت ایستاده بود. بالاخره توجه تظاهرکنندگان به او جلب شد و آهسته آهسته دیگران هم به او پیوستند و همانگونه ساکت و آرام در اطراف این مرد تنها، ایستادند.