اگر همه خواست‌های نمایندگان روی کاغذ می‌آمد، باید یک محموله بزرگ پستی از ساختمان مجلس فدرال آلمان خارج می‌شد. در صدر این خواست‌ها، گشایش دروازه‌های تبت و مذاکره با دالائی‌لاما قرار داشت. "گرنوت ارلر" مشاور دولت می‌گوید:

« دولت آلمان مطمئن است که در مسیر جلوگیری از انفجار و حل سیاسی تنش، هیچ جایگزینی در برابر مذاکره وجود ندارد».

از دید فولکر بک، نماینده سبزها، رهبری چین مدت‌ها پیش منشور المپیک را زیرپا گذاشته است. بنابراین، کمیته المپیک نمی‌تواند اکنون ورزشکاران را، در صورتی که درباره حقوق بشر نظر بدهند، به تحریم تهدید کند. وی گفت:

«چینی‌ها همه تعهداتی را که هنگام تقاضای برگزاری المپیک سپردند شکسته اند، بنابراین موش‌مرده‌بازی‌های کمیته بین‌المللی المپیک و انجمن المپیک آلمان، برای جنبش المپیک یک رسوائی است».

کریستف استرسر، عضو حزب سوسیال دموکرات یادآوری کرد که این ورزشکاران نیستند که پکن را به عنوان محل بازی‌های المپیک انتخاب کرده اند. او اظهار داشت:

« به این دلیل، ما باید کسانی را مسئول بدانیم که چنین مسئولیتی دارند و این کادرهای اصلی انجمن‌های ورزشی هستند که از بازی‌ها سود می‌برند. ما می‌دانیم که کمیته بین‌المللی المپیک چه باشگاهی است و تازه از فولکس واگن و آدیداس هم کمک مالی می‌گیرد. این را هم باید در اینجا گفت».

"فلوریان تنکار"، نماینده حزب لیبرال انتقاد کرد که مساله حقوق بشر بسیار دیر مطرح شده است و حفاظت از مشعل المپیک شدیدتر از بانک های انگلیسی بود. او، حیرت زده از واکنش دولت فرانسه در برابر تظاهراتی که در مسیر حمل مشعل المپیک برگزار شد، چنین نظر داد:

«من در حیرتم که چگونه تلویزیون فرانسه پخش تظاهرات را قطع کرد و برج ایفل را نشان داد. چنین استقبالی از خواست چین، در تصور من هیچ هماهنگی با یک جامعه باز ندارد».

بیشتر سخنرانان، تحریم بازی‌ها را رد کردند. تنها چند تن پیشنهاد کردند که چنین تصمیمی در صورت انفجار بیشتر اوضاع تبت در دستور کار قرار گیرد. هولگر هایباخ در پایان سخنرانی خود هشدار داد که موضوع تبت به زودی دوباره به دست فراموشی سپرده نشود. او گفت:

«نباید این گفته دالائی لاما واقعیت پیدا کند که یک بار گفت: تبتی‌ها خرس محبوب تاریخ جهان هستند. همه آن‌ها را دوست دارند، اما هیچکس کاری برای آنان نمی کند».

Nina Werkhäuser