انور السادات (Muhammad Anwar el-Sadat) می‌خواست هنرپیشه شود ولی پدرش او را به مدرسه نظام فرستاد.

۲۰ ساله بود که درس را در آکادمی نظامی سلطنتی قاهره به پایان رساند و به سودان فرستاده و در آنجا با جمال عبدالناصر و جنبش استقلالخواهی مصر آشنا شد و یک سال پس از آن به همراه چند نظامی دیگر جنبش پنهانی "افسران آزاد" را برای رهایی مصر و سودان از سلطه بریتانیا تشکیل داد.

۲۳ ساله بود که در جنگ جهانی دوم زندانی شد و سه سال پس از آن از بیمارستان ارتش بریتانیا گریخت و از آن پس از سران جنبش آزادیخواه مصر بود.

۳۴ ساله بود که به همراه همرزمانش در برکناری ملک فاروق شرکت داشت و در ۲۳ ژوئن ۱۹۵۲ پیروزی انقلاب مصر را از رادیو اعلام کرد.

۳۵ ساله بود که وزیر امور خارجه شد و ۵۱ ساله بود که معاون رئیس جمهور و سال بعد رئیس جمهور شد، مصر را از نزدیکی بیش از اندازه به شوروی بیرون آورد، جماعت اسلامی را آزاد کرد و حاضر شد به هر بهایی از جمله انزوا در جهان عربی با اسرائیل پیمان آشتی ببندد.

۶۰ ساله بود که به همراه مناخِم بگین نوبل صلح را دریافت و پول آن را صرف آبادی زادگاهش کرد.

۶۱ ساله بود که پیمان صلح با اسرائیل را امضا کرد.

او در اکتبر ۱۹۸۱ توسط خالد اسلامبولی از اعضای جهاد اسلامی ترور شد و حکومت ایران نام قاتل را بر خیابان وزرا گذاشت و ۸ سال محمد شوقی اسلامبولی برادر خالد را پناه داد.

او چند روز پیش از ترورش گفت: "ایران ادعا می‌کند که با مصر به دلیل صلح با اسرائیل رابطه ندارد در حالی که یک سوم مواد غذاییش را از اسرائیل وارد می‌کند".

شاه پیشین ایران میانجی گرایش او به بلوک غرب بود و در این رابطه به او یک میلیارد دلار وام داد و به او خرید سلاح از آمریکا را پیشنهاد کرد و افسران ایرانی را به آموزش ارتش مصر گماشت.

او نیز پس از پیروزی انقلاب اسلامی از شاه پذیرایی کرد. روابط ایران و مصر پس از آن رویداد تا امروز قطع است.

انور سادات هنگام ترور ۶۲ ساله بود.