بوسه، پدیده‌ا‌ی انسانی است اما پر رمز و راز

پدیده ای که صرف نظر از شکل آن، در بیشتر فرهنگ ها نشانه‌ی ابراز دوستی و نزدیکی وعلاقه و عشق است

ده‌ها سال است که دانشمندان در پی ریشه و علت رواج بوسه‌اند

از زیگموند فروید گرفته که بوسه را غریزه‌ای می‌داند که ریشه در نیاز کودک به مکیدن شیر از پستان مادر دارد تا ...

دزموند موریس جانورشناس انگلیسی که ریشه‌ی بوسه را در رسم نیاکان در خوراک دادن دهان به دهان به کودک می‌داند

به دنبال ریشه‌ی بوسه در افسانه ها و اساطیر به مشی و مشیانه می‌رسیم که در اساطیر آفرینش ایران باستان نخستین جفت زمینی‌اند و خدا به آنها بوسیدن را می‌آموزد

در کندو کاوی در همین اساطیر به بوسه‌های مشهوری برمی‌خوریم. مثلا به بوسه‌ی "جهی" که در افسانه‌های آفرینش ایرانی تنها زن اهریمنی است که با بوسه‌ای که بر پیشانی اهریمن می‌زند، او را از خواب ۳۰۰۰ ساله بیدار می‌کند تا به جنگ با اهورا مزدا بپردازد

یا بوسه‌ی شیطان بر شانه‌های ضحاک که بر جای بوسه‌ها دو مار می‌روید

با نگاهی به تاریخ هم به ریشه‌ی برخی از انواع بوسه بر می‌خوریم مثل بوسه‌ی ادب؛ بوسه فرستادن نمادین با پشت دست که در زمان ایران باستان رواج داشته و ایرانیان آن را در مورد فرادستان اجتماعی انجام می‌دادند و از بوسه فرستادن تا زانو زدن در برابر بزرگان می رسید.ادبی که به مذاق یونانیان هم خوش آمد و آن را از ایرانیان برگرفتند

اما بوسه‌های تاریخی دیگری هم وجود دارد که چندان خوشایند نیستند مثلا بوسه‌ی یهودا که به استناد کتاب‌های دینی، حواری خیانتکاری است که مخفیگاه مسیح را به سربازان امپراطور روم لو می‌دهد و هنگامی که آنها به مخفیگاه می‌رسند با بوسه‌ای بر گونه‌ی عیسی، او را به سربازان معرفی می‌کند. بوسه‌ای که در تابلوی Giotto نقاش و معمار ایتالیایی ابدی شده‌است.

بوسه بر گونه‌ی ژولیوس سزار پیش از آنکه با خنجر سناتورهایش از پای درآید هم یکی از این بوسه‌های نامطلوب تاریخی است. بوسه‌ای که به بوسه‌ی مرگ مشهور شد

ردپای آن را هنوز هم در بین مافیا می‌توان دید که با بوسه‌ای بر گونه‌ی عضوی از مافیا که مورد غضب واقع شده، در حقیقت بر حکم مرگ او مهر تایید می‌زنند

رد پای بوسه در هنر هم کم نیست؛ از بوسه‌های شاعران گرفته که به نیروی معجزه‌آسای بوسه باور داشتند و سروده‌اند: «گر ز مسیح پرسدت مرده چگونه زنده کرد/ بوسه بده به پیش او جان مرا که همچنین» تا داستان‌نویسان و مجسمه‌سازان گرفته تا جاودانه شدن بعضی از بوسه‌ها در تابلوهای مشهور نقاشی.

بوسه انواع مختلف دارد؛ بوسه بر لب، بوسه بر لُپ، بوسه‌ بر دست و گاهی هم این شکلی است! شیوه‌ای که البته منسوب به اسکیموهاست

یکی جام را می بوسد...

دیگری پرچم را ...

و یکی هم مادر چاوز را. بوسه‌ای جنجالی البته برای ایران!

در میان سیاستمداران هم انواع بوسه ها رواج دارد

سران سابق برخی کشورهای اروپای شرقی در گذشته لب همدیگر را می‌بوسیدند. کاری که با استناد به سفرنامه‌ی Paul d'Enjoy در میان چینی‌ها در قرن ۱۹ می‌توانست نشانه‌ی آدمخواری باشد

یک نوع بوسه هم بوسه‌ی هوایی است که سیاستمداران هم به آن علاقه زیادی دارند. مثل بوسه‌های هوایی حسن روحانی در نخستین کارزار انتخاباتی‌اش.

اما بوسه همیشه طرفدار ندارد. بوسیدن بین ده درصد از مردم دنیا از نظر فرهنگی مردود است

اما شاید اگر مخالفان بوسه می دانستند که یک بوسه با تمام وجود ضربان قلب را از ۶۰ - ۸۰ بار در دقیقه به ۱۱۰ می‌رساند و گردش خون را سریع‌تر می‌کند ...

در دقیقه سه برابر بیشتر هوا به شش ها می‌رساند، ۳۰ ماهیچه‌ی صورت را به کار می‌اندازد و ماهیچه‌های گردن و کمر را فعال می‌کند ...

و ترشح هورمون اکسی توسین را که هرمون وفا و پایبندی است افزایش می‌دهد و هورمون کورتیزول را که هورمون استرس است کاهش می‌دهد ...

شاید اگر همه‌ی این‌ها را می‌دانستند، آنوقت کمی در عقیده‌شان نسبت به بوسه تجدیدنظر می‌کردند

بوسه، زبانی که همه آن را همه می‌فهمند

شاید بالاخره روزی ۹۰ درصدی که می‌بوسند آن ده درصدی را که نمی‌بوسند، همراه کند