با این که غم نان نداشت و از خانواده سرشناسی بود، به علت تبعیض علیه زنان، گابریله مونتر (Gabriele Münter) نتوانست به دانشکده هنرهای زیبا راه یابد. اما هنرش از همان آغاز کار، چنان مورد توجه هنرمندان بود که واسیلی کاندینسکی، نقاش بنام روس، شیفته آثار و سپس عاشق او شد.

• به کانال تلگرام دویچه وله فارسی بپیوندید!

۲۵ ساله بود که در مونیخ، از شاگرد برگزیده‌ی کاندینسکی به یار و همنشین او تبدیل شد تا جایی که با همکاری همدیگر از سنت طبیعت‌گرایی، یعنی ناتورالیسم و بیان حالت درونی هنرمند یا امپرسیونیسم بریدند و سبک اکسپرسیونیسم در آلمان را با همکاری هنرمندانی چون فرانتس مارک و آگوست ماکه پی ریختند.

آن‌ها می‌گفتند هنرمند باید به جای عکس‌برداری از طبیعت، خلاقانه بیانگر صحنه‌ها و حالات زندگی باشد. گابریله مونتر افزون بر این هنرهای سرزمین‌های دیگر از جمله هنر افریقایی و ژاپنی را به نقاشان اروپایی معرفی و عرضه کرد. او به دنبال این باور و سبک بود که کاندینسکی با همکاری نقاشان بنام اکسپرسیونیست و یاری گابریله مونتر در پشت صحنه، نمایشگاه‌هایی برگذار کرد و جُنگی انتشار داد که با عنوان "سوارکار آبی" (Der Blaue Reiter)در تاریخ هنر آلمان ثبت شده است.

با آغاز جنگ جهانی اول کاندینسکی که اهل روسیه بود، مجبور به بازگشت به کشورش شد. گابریله مونتر توانست تنها یک بار دیگر با او در پایتخت سوئد دیدار کند، اما کاندینسکی دیگر به راه خود رفته بود و تنها می‌خواست آثار و دارایی‌اش را با خود ببرد.

گابریله مونتر مدتی پس از جدایی از کاندینسکی با آیشنر فیلسوف و هنرشناس ازدواج کرد. او در دوره نازی‌ها جزو هنرمندان مطرود بود اما توانست با بی‌باکی کم‌مانندی آثار کاندینسکی و خودش را از چنگ رژیم نازی نجات دهد و پس از برقراری دموکراسی در آلمان در اختیار موزه هنر مونیخ بگذارد.

گابریله مونتر در ۸۵ سالگی در مورناو (Murnau) در جنوب آلمان درگذشت. امروزه بزرگترین جایزه هنری ویژه زنان هنرمند در آلمان "جایزه گابریله مونتر" نام دارد.