نرگس محمدی نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر و رئیس شورای ملی صلح از روز دوم اردیبهشت ماه در بازداشت به سر می‌برد. او به اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور، عضویت در کانون مدافعان حقوق بشر و فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی به شش سال زندان محکوم شده، اما تقی رحمانی همسر وی می‌گوید نوع بازداشت و شرایط نگهداری او نشانی از اجرای حکم ندارد.

آقای رحمانی که مجبور به ترک کشور شده به دویچه‌وله گفت: «درست بعد از آمدن من به خارج از کشور، حکم نرگس تأیید می‌شود. حکمی که تایید شده باید به وسیله‌ی اجرای احکام و رسماً به متهم و وکیلش ابلاغ شود. این با توجه به آن که این پروسه گذرانده نشده، دقیقاً می‌تواند حربه‌ای باشد برای فشار آوردن به من و گروگان‌گیری که یک عمل نادرست، غیرعرفی، غیر اخلاقی و غیرشرعی ا‌ست و هیچ کسی را به خاطر گناه دیگری نباید مجازات کرد.»

بشنوید: گفت و گو با تقی رحمانی

وی همچنین تاکید می‌کند که ماموران پرونده به آنها گفته بودند باید از تهران خارج شوند و اطمینان داده بودند که احکامشان اجرا نخواهد شد. به گفته‌ی رحمانی آنها در حالتی از "تبعید" در زنجان به سر می‌بردند اما به محض خروج وی از کشور، حکم خانم محمدی تایید و وی در منزلش دستگیر می‌شود.

شرایط نگهداری نرگس محمدیدر زندان نیز منطبق با کسی نیست که برای اجرای حکم به زندان می‌رود. تقی رحمانی می‌گوید نرگس را در شرایط سلول انفرادی و در بند امنیتی ۲۰۹ نگه داشته‌اند در حالی که اگر او را برای اجرای حکم برده بودند قاعدتا می‌بایست در بند عمومی نگهداری شود.

تقی رحمانی می‌گوید: «ما با حاکمیتی طرف هستیم که برای شهروند خودش احترام و اعتباری قائل نیست و از موضع ارباب و رعیت با آدم‌ها برخورد می‌کنند. چون ما از نظر این آقایان تابع ایران هستیم، شهروند ایرانی نیستیم. این‌ها پیام‌های‌شان را با رفتارشان به آدم می‌دهند و شما باید حدس بزنید. با توجه به این فعل و انفعالات به نظر من نرگس برای فشار آوردن به من گروگان گرفته شده‌است.»

فلج موقت عضلانی؛ سوغات بند ۲۰۹ اوین

نرگس محمدی در تماس تلفنی که روز یکشنبه ۱۷ اردیبهشت با منزل مادر همسرش داشته گفته که در زندان دچار حمله عصبی شده و تا حدود دو ساعت عضلات بدنش کاملا فلج بوده‌اند.

این گونه حملات از زمانی آغاز شد که نرگس محمدی در سال ۱۳۸۹ و درست در شبی به زندان برده شد که فرزند سه ساله‌اش از عمل جراحی در بیمارستان مرخص شده بود.

وی که در آن مقطع به شدت نگران حال فرزند بیمارش بود، در بند ۲۰۹ زندان اوین دچار یک بیماری ناشناخته عصبی شد به طوری که بازجویان او را مستقیم از زندان به بیمارستان ایرانمهر تهران بردند.

تقی رحمانی همسر خانم محمدی می‌گوید که همان زمان ماموران وزارت اطلاعات پرونده پزشکی نرگس را از بیمارستان گرفته و به وی گفته‌اند که «ما معتقدیم همسر شما این بیماری را از قبل داشته ولی در زندان عود کرده است.» تقی رحمانی می‌گوید این بدان معنی است که ماموران وزرت اطلاعات به بیماری نرگس واقفند.

آقای رحمانی می‌گوید: «ما برای مداوای نرگس یکسال و نیم تلاش کردیم تا حال او رو بهبود رفت ولی دکترها می‌گویند او باید در محل بدون استرس و فضای بدون تنش باشد تا مداوا کامل صورت گیرد. حالا دوباره او را برگردانده‌اند به همان مکانی که این بیماری به او دست داده، در صورتی که قرار بوده برود حکمش را بکشد، او را در شرایط انفرادی نگه‌ داشته‌اند که در هر صورت تشدید این بیماری‌ست و آقایان آگاهانه این را می‌دانند و بالطبع مسئولش هم باید باشند.»

تقی رحمانی می‌گوید احتمالا بازداشت نرگس به این خاطر صورت گرفته که آقای رحمانی دست از فعالیت‌هایش در خارج از کشور بردارد و حتی شاید دوباره به ایران بازگردد.

وی اما می‌گوید: «من آن کاری را که درست بدانم می‌کنم. به این خاطر که من به حداقل آزادی‌ها قناعت کردم و در زیر سقف سانسور در این مملکت فعالیت کردم. هزینه‌ی زیادی هم پرداخت کردم، ولی هیچ وقت به رادیکالیزم مبتلا نشدم. الان هم از حداقل آزادی‌ها در هر شکلی دفاع می‌کنم و به آن وفادار خواهم بود.»

تقی رحمانی که ۱۴ سال از عمر ۵۲ ساله‌اش را در زندان‌های جمهوری اسلامی گذرانده آخرین بار در ۲۰ بهمن ۱۳۸۹ دستگیر شد. وی به اتهام "طراحی تظاهرات ۲۵ بهمن"، فعالیت در جنبش سبز و حضور در گروه مشاوران کروبی به پنج سال زندان محکوم شد.

آقای رحمانی در اسفند سال ۱۳۹۰ به طور مخفیانه از ایران خارج شد و به محض رسیدن به پاریس طی نامه سرگشاده‌ای با عنوان «چرا آمدم یا چرا رفتم؟» دلایل خود برای خروج غیرقانونی از ایران را شرح داد.