ناتاشا صدر حقیقیان (سمت راست با ماسک سنگی) طراح غرفه آلمان در بینال ۲۰۱۹ ونیز، برخورد اروپا با مهاجران را به عنوان موضوع خود انتخاب کرده است. این هنرمند ایرانی تبار از آلمان به عنوان "زندانی" یاد کرده که در آن پناهجویان به انتظار بازگشت خود نشسته‌اند؛ زندانی که به باور او از سال ۲۰۱۸ تاکنون برپاست. حقیقیان استاد مجمسه‌سازی مدرسه عالی هنر برمن آلمان است و تاکنون موفق به دریافت جوایز بسیاری شده است.

کریستوف بوشل، هنرمند سوییسی، قایق آوارگان و مهاجران را به صحن بینال (دوسالانه) ونیز کشانده است. نمادی که با روح سیاستمداران راست‌گرای ایتالیایی همخوانی ندارد. این قایق ماهیگیری که در سال ۲۰۱۵ به سمت اروپا در حرکت بود، همراه با صدها آواره و مهاجر سرنشین خود، در دریای مدیترانه غرق شد.

رناته برتلمان، زن هنرمند اتریشی، بستری از گل‌های سرخ شیشه‌ای مورانو را در غرفه این کشور در نمایشگاه بینال ونیز به نمایش درآورده است. برتلمان که در اتریش یک فمینیست آوانگارد به‌شمار می‌آید، اینک غرفه "جمهوری آلپ" را از پژواک آثار لطیف و همزمان چالش‌برانگیزش پرطنین کرده است.

زیبایی چیست و کمال مطلوب چه معنایی دارد؟ ماری کتایاما با چنین پرسش‌هایی ذهن تماشاگران نمایشگاه را به چالش می‌گیرد. این زن هنرمند ژاپنی که به دلیل بیماری دو پایش را از دست داده، در حرکتی وسوسه‌انگیز اندام نیمه برهنه‌اش را به نمایش گذاشته است. عکسی که تماشاگران با سرگردرگمی به آن خیره می‌شوند.

دوران ابداع تسلیحات جنگی توسط لئوناردو داوینچی در سال ۱۵۱۵، نقطه آغاز سفر هیتو اشتایرل، هنرمند آلمانی‌ـ ژاپنی گردیده است. این سفر با تسلیحات جنگی ابتدایی آن دوران آغاز می‌گردد و به صادرات سلاح‌های جنگی پیچیده امروز می‌انجامد. اشتایرل با نصب یک قطعه فیلم که در پس‌زمینه آن صدای ترس‌آوری پخش می‌شود، واقعیت و وهم را درهم آمیخته است.

هنرمندان چینی نیز سیسفوس ویژه قرن بیست و یکم را در بینال به نمایش گذاشته‌اند: یک ربات صنعتی که مدام دور خود می‌چرخد و می‌کوشد مایع خون مانندی که بر زمین ریخته شده را پاک کند؛ کاری عبث که پیوسته تکرار می‌شود. سان یان و پنگ یو، دو هنرمند چینی، با این اثر خود نقش انسان را در عصر هوش مصنوعی به چالش می‌کشند.

عشق‌ورزی دو زن به یکدیگر - و مردی که به تماشای آن دو ایستاده است ـ اثری است که نیکول آیزنمن، هنرمند آمریکایی به تصویر کشیده است. این هنرمند با شیوه و توانایی یک استاد کهنه‌کار، اما با نگاهی مدرن، روابط جنسی را در این تابلو نقاشی به چالش می‌کشد. در بینال ونیز امسال آثار نقاشی فراوانی وجود دارد.

یک اتاق پر از قفسه و روی قفسه‌ها هم پراز وسایل جوارواجوری که همه مصرف روزانه دارند. کدامیک از آنها ضروری و کدامیک دورانداختنی است؟ لارا فاوارتو، زن هنرمند ایتالیایی، با چنین پرسش‌هایی در بینال ونیز فضایی درغرفه کشورش ایجاد کرده است. فاوارتو با بهره از زیباشناسی در هنر Povera یا "هنر فقر"، کالاهای محقر را در دیدرس بازدیدکنندگان قرار داده است. فاوارتو با نمایش آنان بینندگان را به تأمل وامی‌دارد.

موتورسیکلتی که با یک برش تمیز به دو نیمه مساوی تقسیم شده، یکی از آثار نمایشی دوسالانه هنرهای تجسمی ونیز است. بازدیدکنندگان نمایشگاه با دیدن این اثر الکساندر بریکن، هنرمند آلمانی، میان حیرت و شوخی سرگردانند. پیکر، موضوع کارهای این هنرمند است که گاه برای بیان آن نیز زبان زمختی دارد.

این بازدیدکننده حتی هنگام لمیدن بر روی این نیمکت هم، که اثر پیه هاین مجسمه‌ساز دانمارکی است، چشم از تلفن همراه برنمی‌دارد. عکاسی از آثار این بزرگترین نمایشگاه هنرهای تجسمی، آنهم با تلفن همراه، بیش از هر زمان دیگری رایج است. دوسالانه هنر معاصر ونیز از ۱۱ ماه می آغاز شده است و تا تاریخ ۲۴ نوامبر ۲۰۱۹ نیز ادامه دارد.