این یک مدرسه در شهر هانوفر آلمان است. این‌جا کلاس درس "آموزش مسائل جنسی" است. نوجوانان مسائل جنسی را در این کلاس درس در مدرسه می‌آموزند. آموزش جنسی بخشی از درس بیولوژی در مدارس آلمان است و دانش‌آموزان به دور از تعلق قومی یا مذهبی ملزم به شرکت در آن هستند. دانش‌آموزان از حدود ده سالگی با این مسائل آشنا می‌شوند.

این یک دبیرستان دخترانه در ایران است. نوجوانان در طول دوران مدرسه خود کوچک‌ترین آموزش جنسی از سوی مدرسه نمی‌بینند. اگر خانواده این نوجوانان درباره مسائل جنسی با آنان صحبت نکنند، این نوجوانان هم‌چون اکثر نوجوانان ایرانی، خود با آزمون و خطا و به صورت خودآموز با مسائل جنسی آشنا می‌شوند.

در آلمان آموزش مسائل جنسی بخشی از درس زیست‌شناسی است و در این چارچوب در مدارس تدریس می‌شود. اطلاعات عمومی در مورد اندام‌های جنسی و کارکرد آنان، بلوغ و تغییرات اندام‌های جنسی در طول سال‌های زندگی، روابط جنسی زن و مرد، حاملگی و زایمان، بیماری‌های جنسی و راه‌های جلوگیری از آن‌ها، خشونت و سوءاستفاده جنسی از جمله مسائلی هستند که در این دروس مورد توجه قرار می‌گیرند.

برای تدریس این درس در آلمان از جمله وسایل و مدل‌های پلاستیکی یا چوبی به شکل آلت تناسلی مرد یا زن و کاندوم استفاده می‌شود تا دانش‌آموزان بتوانند به‌طور عملی استفاده از وسایل بهداشتی و پیش‌گیرنده را بیاموزند.

کودکان و نوجوانان همیشه سئوال دارند. آن‌ها می‌خواهند از چرایی همه مسائل اطراف‌شان سردربیاورند. سردرآوردن از ناشناخته‌های مسائل جنسی در نظام آموزشی ایران کوچکترین جایی ندارد.

در طول ۱۲ سال تحصیل یک دانش‌آموز در مدارس ایران، مدرسه حتی به این سئوال ساده که یک زن و مرد چگونه بچه‌دار می‌شوند، پاسخی نمی‌دهد.

در کلاس‌های آموزش جنسی در مدارس آلمان، دانش‌آموزان با واژگان علمی برای مطرح کردن پرسش‌های خود در زمینه روابط جنسی و اندام‌های تناسلی آشنا می‌شوند. آن‌ها می‌توانند هر نوع پرسشی را در ارتباط با مسائل جنسی به طور مستقیم در کلاس‌های درس و یا حتی بدون نام در اوراقی طرح کنند که از سوی معلمان در کلاس پخش می‌شود. مربیان سپس موضوع را در کلاس مورد بحث قرار می‌دهند.

در مدارس آلمان، به موضوع‌ عشق نیز نه از جنبه بیولوژیک آن، در درس‌هایی دیگری مانند فلسفه و اخلاق پرداخته می‌شود.

صحبت و آموزش درباره مسائل جنسی در مدارس ایران تابو است. پسران و دختران ایرانی در دوران بلوغ، آشنایی با مسائل جنسی را در سنین و شکل‌های متفاوتی طی می‌کنند. برخی در جمع و برخی در خفا؛ برخی در صحبت با همکلاسی‌ها و دوستان و بعضی به تنهایی به کنجکاوی‌های خود پاسخ می‌دهند. کسانی هم با دیدن فیلم و عکس یا خواندن کتاب‌های معدود به وادی سکسوالیته پا می‌نهند.

امکان پژوهش رسمی و معتبر در باره آموزش مسائل جنسی به نوجوانان اعم از دختر یا پسر در ایران وجود ندارد. آماری در دست نیست که خانواده‌ها یا مدارس چه نقشی در آشنایی یا آموزش این حوزه دارند. با این همه می‌توان گفت که بیشتر دانسته‌ها و تجارب جوانان و نوجوانان، خودجوش، غریزی و به دور از آموزش‌های رسمی هستند.

دیتر پترز، دبیر باسابقه زیست‌شناسی مدارس آلمان به دویچه‌ وله می‌گوید: «برای مثال برای تدریس در کلاس نهم زمانی که به دانش‌آموزان راه‌های جلوگیری از حاملگی و حفظ بهداشت در زمان رابطه جنسی آموزش داده می‌شود، از وسایل پلاستیکی یا چوبی به شکل آلت تناسلی مرد یا زن و کاندوم استفاده می‌شود و هر دانش‌آموزی می‌تواند این وسایل را در دست بگیرد و تمرین کند که چطور می‌توان مثلا از کاندوم استفاده کرد.»

دیتر پترز: یا مثلا مدل آلت تناسلی زن به دانش‌آموزان نشان داده می‌شود که دختران در زمان عادت ماهیانه چطور از نوار بهداشتی استفاده کنند. موضوع دیگر توجه به بهداشت خود و پارتنر در رابطه جنسی است که این هم با استفاده از مدل‌ها صورت می‌گیرد.

این معلم زیست‌شناسی ادامه می‌د‌هد: ما کلاس‌های آموزش جنسی را برای هر دو جنسیت همراه با هم برگزار می‌کنیم. درست است که سن بلوغ در دخترها و پسرها متفاوت است، اما در یک جنسیت هم برخی از دخترها و پا پسرها زودتر و برخی دیرتر بالغ می‌شوند. طبیعی است که برخی از دانش‌آموزان اطلاعات و یا تجربه بیشتری در این مورد دارند، مثلا به دلیل استفاده از اینترنت، و برخی کمتر.

در ایران اما مسئولان آموزشی، نظام آموزشی کشور را "اسلامی" می‌دانند. هنوز هیچ یک از مسئولان آموزشی ایران به این سئوال ساده پاسخ نداده‌اند که وقتی در مدارس درباره مسائل جنسی آموزش داده نمی‌شود، چه‌طور جوانان باید مهارت‌های جنسی را بیاموزند؟ عدم آموزش مهارت‌های جنسی از جمله بزرگ‌ترین کمبودهای سیستم آموزشی ایران است.

در همین زمینه امیر یک جوان ۲۳ ساله در تهران در گفت‌وگو با دویچه وله صحبت کردن از سکس در میان دوستان در نوجوانی را طبیعی می‌داند، اما به یاد دارد که بعضی‌ها در جمع، تمایل جنسی را انکار می‌کردند. امیر هیچوقت با خانواده در این باره حرف نزده است.

امیر همچنین به خاطر دارد که معلم دینی دوران راهنمایی‌اش برای ترساندن دانش‌آموزان از خودارضایی تعداد زیادی از بیماری‌های جنسی را به عادت خودارضایی نسبت می‌داد.

هادی جوان ایرانی دیگر می‌گوید هنگامی که در سال دوم راهنمایی به طور اتفاقی، فیلم پورنویی را دید که مال برادر بزرگترش بود، تعجب کرد. او می‌گوید حرف‌های دوستانه در مورد مسائل جنسی در دوران دبستان کم بود، اما در دوران راهنمایی زیاد شد و شرایط طوری بود که «هرکسی اطلاعات بیشتری داشت، انگار کارش درست‌تر بود. هادی می‌گوید هم‌ سن ‌وسال‌های ما اطلاعات‌شان یا از فیلم‌های پورنو بود یا از دوستان بزرگ‌تر.»

کودکان باید آموزش ببینند تا بتوانند آینده کشورشان را بسازند. ایران با کودکانش چه می‌کند؟ کودکان ایرانی را برای ساختن کدام آینده آموزش می‌دهند. اینجا که بر تن این پسر و هم‌کلاسی‌هایش لباس نظامی پوشانده‌اند، اردوگاه "جهادی شهدای علم و فناوری" قزوين است.

بچه‌ها را به اردوی دانش‌آموزی برده‌اند که بر آن نام "فصل بیداری" گذاشته شده است.

مادران فرزندان خود دراین اردوگاه نظامی همراهی می‌کنند. این فرد روحانی مادران این کودکان را توجیه می‌کند که چه آینده‌ای در انتظار فرزندانشان است. به گفته منتقدان جلسه که به اتمام رسید این مادران در فضایی روانی قرار می‌گیرند که گویی خود را از این پس "مادر شهید" می‌پندارند.

محمد رضا نیکفر، اندیشمند ایرانی چندی پیش گفته بود:« یک دوگانه، فکر سیاسی ما را علیل کرده است: دولت بد، ملت خوب. دولت از ملت همدست می‌سازد و ملت دولت را همدست خود می‌کند.» با این سخن شاید بتوان رفتار برخی مادران را بهتر فهمید که احتمالا با خود می‌گویند "کسی چه می‌داند، شاید هم برای آینده پسرمان خوب باشد".

در مرحله اول این اردو هريک از دانش‌آموزان اسلحه و لباس خود را تحويل می‌گيرد. در تصاویر دیده می‌شود که چقدر در اینجا سرمایه‌گذاری شده است و چقدر همه‌چیز از قبل آماده است، حتی بهتر از مدرسه و هر تفریح‌گاه ‌دیگری.

خبرگزاری فارس که این تصاویر را منتشر کرده نوشته است :«هدف اين است که دانش‌آموزان در اين اردوی کوتاه، علاوه بر آشنا شدن با مفاهيم مختصری از ايثار، جهاد، مبارزه و استکبارستيزی، يک کار گروهی هدفمند را تجربه کرده و نسبت به مسائل و مقدسات کشورشان حساسيت پيدا کنند.»

حالا در این ارودی "جهادی" کاغذ و قلم دست کودکان داده‌اند تا "وصیت‌نامه" بنویسند.

برخی می‌پرسند کودکانی که باید با شادابی پرورش یابند و از بهترین امکانات کشوری ثروتمندی مانند ایران برای ساختن آینده‌شان برخوردار باشند را چرا باید برای جنگ آماده کرد؟ چرا باید "روان" کودکان ایرانی را با دغدغه جنگ و نابودی، "وصیت نامه" و "شهادت" به آشوب کشید؟

دو روز قبل از برگزاری این اردو، فرمانده انتظامی گناباد خبرداد که یک کودک – نوجوان ۱۲ ساله در خیابان حافظ خود را به دار آویخت و خودکشی کرد. این اولین بار نیست که خبر خودکشی کودکان در سال‌های اخیر منتشر می‌شود.

متخصصان سال‌ها است که هشدار می‌دهند با ترویج خشونت در بین کودکان " کلاشنیکوف‌های پلاستیکی" جایشان را به سلاح‌های واقعی، قمه، چماق، نزاع‌های خیابانی، سرقت مسلحانه، اسیدپاشی و غیره بدهند.

تاسف‌بارتر اینکه رسانه‌های ایرانی برای "عادی جلوه دادن" و "ریختن قبح چنین کارهایی" هراز چند گاهی هم تصاویری از کمپ‌های آموزش نظامی کودکان در چین و روسیه را منتشر می‌کنند.

آیت‌الله خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی ایران، چندی پیش گفت: «از این آقایی که آمده (ترامپ) متشکریم. تشکر به‌خاطر اینکه زحمت ما را کم کرد؛ چهره‌ واقعی آمریکا را نشان داد.» به گفته منتقدان با وجود چنین تصاویری، ترامپ هم احتمالا بزودی از افرادی که زحمت او را برای نشان دادن چهره جمهوری اسلامی کم کردند، تشکر خواهد کرد. این تصاویر در چنین فضای سیاسی بین‌المللی "مطمئنا به نفع مردم ایران" نخواهد بود.

سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی ملل متحد (یونسکو) در اساسنامه‌اش بر اهمیت آموزش و پرورش صلح‌آمیز با تاکید اعلام کرده است: «آن جا که جنگ‌ها در ذهن انسان‌ها آغاز می‌شوند، دفاع از صلح نیز باید در ذهن آن‌ها ساخته شود». اجرای چنین برنامه‌هایی در ایران دقیقا در جهت خلاف این خواسته است.

از سال ۲۰۰۲ سازمان ملل روز (۱۲ فوریه / ۲۳ بهمن) را روز "کودکان سرباز" نامیده و از همه کشورها خواسته است از کودکان برای اقدامات نظامی استفاده نشود. هر سال هم در همین روز‌ها تصاویری از آموزش نظامی کودکان ایرانی منتشر می‌شود.

ایران در سال ۲۰۱۰ پروتکل الحاقی کنوانسیون حقوق کودک درباره ممنوعیت شرکت کودکان در درگیری‌های مسلحانه را امضا کرده، اما هنوز هم کودکان ایرانی در اردوگاه‌ها آموزش نظامی می‌بینند.