در دوره‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۶ ساختار رقابت‌های جام ملت‌ها کم و بیش ثابت ماند. اگر چه به مرور زمان کشورهای بیشتری تصمیم گرفتند که وارد گود شوند و از این رو شمار تیم‌های شرکت‌کننده در دور مقدماتی افزایش یافت، اما تورنمنت نهایی کماکان از دو بازی نیمه نهایی و یک بازی فینال تشکیل شده بود.

فدراسیون فوتبال اروپا بعد از گذشت چند دوره تصمیم گرفت که با تغییر ساختار بازی‌ها، بر جذابیت این جام بیافزاید و شمار تیم‌های حاضر در دور نهایی را به هشت تیم افزایش داد که در دو گروه چهار تیمی قرار می‌گرفتند. میزبان بازی‌ها بطور خودکار یکی از این هشت تیم بود. صدرنشینان گروه مستقیم به فینال راه می‌یافتند و تیم‌های دوم جدول برای کسب مقام سوم به مصاف هم می‌رفتند.

مجموعا شش کشور آمادگی خود را برای میزبانی مسابقات ۱۹۸۰ اعلام کردند: آلمان، ایتالیا، انگلیس، یونان، سوئیس و هلند که شماری از آن‌ها نسبتا سریع از تمایل خود چشم‌پوشی کردند. انگلیس با معضل خشونت در استادیوم‌ها دست به گریبان بود؛ یونان در بحران سخت اقتصادی به سر می‌برد و هلند نیز از لحاظ ابعاد برای برگزاری چنین تورنمنتی کوچک ارزیابی شد.

ریاست فدراسیون فوتبال اروپا را در آن زمان فرانچی از ایتالیا بر عهده داشت. وی بر این عقیده بود که کشوری پرسابقه در عرصه‌ی فوتبال باید میزبانی این مسبقات را برعهده گیرد. به این ترتیب نام سوئیس نیز از فهرست نامزدها حذف شد. از آنجایی که آلمان چند سال پیش از آن (۱۹۷۲ و ۱۹۷۴) میزبانی دو رویداد بزرگ ورزشی، یعنی المپیک و جام جهانی فوتبال را عهده‌دار بود، قرعه به نام ایتالیا افتاد.

در گروه A تیم ملی فوتبال آلمان توانست با ۲ پیروزی و یک تساوی صدرنشین شود و به فینال راه یابد. تیم چکسلواکی نیز پس از پشت سر گذاشتن هلند و یونان رده‌ی دوم را به خود اختصاص داد.

در گروه B تیم ملی بلژیک موفق شد با تکیه بر گل‌های زده‌ی بیشتر مکان نخست جدول را از آن خود کند. تیم میزبان ایتالیا نیز ناگزیر شد علیرغم هم‌امتیاز بودن با بلژیک، به رده‌ی دوم بسنده کند. لاجوردی‌های ایتالیا در دیدار بر سر کسب مقام سوم در ضربات پنالتی از چکسلواکی شکست خوردند.

در فینال این مسابقات ملی‌پوشان آلمان، بلژیک را ۲ بر یک مغلوب کردند و پس از سال ۱۹۷۲ برای دومین بار بر جام ملت‌های اروپا بوسه زدند.

از جمله ستارگانی که در این موفقیت مهم سهیم بود، می‌توان از کارل هاینس رومنیگه نام برد و همچنین از هورست هروبش که به "هیولای سرزنی" شهرت داشت و برند شوستر که به "فرشته موطلایی" معروف بود. ناگفته نماند که ۶ بازیکن تیم منتخب آن دوره از مسابقات، آلمانی بودند.