«جان جعفر پناهی در خطر است»
۱۳۸۹ اردیبهشت ۳۰, پنجشنبه
جعفر پناهی اواسط اسفند ماه سال گذشته در منزل خود دستگیر شد و از روز یکشنبه، ۲۶ اردیبهشت، با انتشار نامه‌ای از زندان اوین که از طریق خانواده‌اش در اختیار رسانه‌ها قرار گرفت، اعلام کرد که در اعتراض به «برخورد نامناسب ماموران زندان» و «شکنجه و آزارهای روحی و روانی» دست به اعتصاب غذا زده است.
آقای پناهی در این نامه گفت که روز یکشنبه بازجویان او را متهم به «فیلمبرداری از داخل سلول» کرده‌اند و پیش از آن هم او و هم‌سلولی‌هایش را «بدون لباس در بیرون و در هوایی سرد نگه داشتند.» وی با اعلام آغاز اعتصاب غذای خشک تاکید کرد تا زمانی که شرایط «تماس و دیدار با خانواده و اطمینان کامل از سلامت آنها، حق مشورت با وکیل پس از ۷۷ روز و آزادی بدون قید و شرط تا تشکیل دادگاه و صدور حکم قطعی» محقق نشود، به اعتصاب غذای خود پایان نخواهد داد.
امضاکنندگان این بیانیه با تاکید بر «خواسته‌های بسیار ساده و به‌حق» جعفر پناهی و ابراز نگرانی شدید در مورد سلامتی وی، اعلام کردند که «دستگاه‌های قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی مسئول به خطر افتادن جان جعفر پناهی و هر اتفاق ناگوار دیگری هستند که ممکن است در زندان برای این هنرمند سرشناس پیش بیاید.»
آنها از مقامات ایرانی خواسته‌اند که «سریعا و بدون هیچ قید و شرطی» آقای پناهی را آزاد کنند و از آقای پناهی هم خواسته‌اند برای حفظ جان خود «اعتصابش را بشکند و به یاد داشته باشد که ایران و هنر ایران زمین بیش از این‌ها به وی نیاز دارد.»
داریوش آشوری، سیمین بهبهانی، بهمن قبادی، نوشابه امیری، مازیار بهاری و مهرانگیز کار از جمله امضا کنندگان این بیانیه هستند.
همبستگی با پناهی در فستیوال کن
در مراسم افتتاحیه فستیوال فیلم کن، تیم برتون، کارگردان آمریکایی به عنوان رئیس هیات داوران کن اعلام کرد که یک صندلی خالی در هیات داوران مراسم به جعفر پناهی اختصاص یافته تا نشانی از همبستگی کن با این فیلم‌ساز دربند ایرانی باشد.
با انتشار اخبار جدید پیرامون وضعیت نامناسب آقای پناهی و برخوردهای ناشایست صورت گرفته در زندان، دامنه اعتراضات گسترده‌تر شد و در نشستی با عنوان «ایران؛ پرسش‌هایی پیرامون سینما» در حاشیه فستیوال کن، ژولیت بینوش نامه اعتراض‌آمیز عباس کیارستمی را خواند.
آقای کیارستمی که پیش از این اعلام کرده بود «با دستگیر کردن جعفر پناهی، حریم میان دولت و هنرمندان در ایران از میان برداشته شد» در این نامه نسبت به وضعیت پیش‌آمده برای جعفر پناهی، محمد رسول‌اف و دیگر فیلم‌سازان وابسته به جریان سینمای مستقل ایران ابراز شرمندگی کرد و گفت: «به‌عنوان یک فیلم‌ساز از همین جریان مستقل، سال‌هاست که دیگر امیدی به نمایش فیلم‌هایم در کشورم ندارم و برای گذران زندگی به عکاسی روی آورده‌ام.»
آقای کیارستمی در ادامه گفت: «جعفر پناهی و دیگران سال‌هاست می‌کوشند تا از نهادهای رسمی و دولتی یاری بجویند و راه‌های رفته و شکست‌خورده را بارها می‌آزمایند، اما هم‌چنان به در بسته می‌خورند.» به اعتقاد وی «مسئولیت آنچه که بر جعفر پناهی رفته، به‌طور مستقیم بر عهده وزارت ارشاد است و اگر خبط و خطایی از او سر زده، مسئولیت آن متوجه سوء مدیریت و سیاست غلط مسئولان سینمایی وزارت ارشاد است.»
عباس کیارستمی در پایان نامه خود آورده است: «پناهی و رسول‌اف دو فیلم‌ساز سینمای مستقل ایران هستند؛ سینمایی که در ربع قرن حاضر به‌عنوان مهم‌ترین عامل فرهنگی نام ایران را در جهان پرآوازه کرده است. آنان به کلیت فرهنگ جهان تعلق دارند. آزادی آنان را از بند آرزو می‌کنم و امیدوارم دیگر هنرمندی به‌خاطر هنر در این سرزمین، در هیچ بندی نباشد.»
EN/BM