در حالی که همه برنامههای توسعهای غرب در افغانستان پس از قدرتگیری طالبان نقش بر آب شده، پکن تلاش میکند تا روابطش را با طالبان بهبود ببخشد. این در حالی است که ژاپن و کره جنوبی سفارتخانههایشان را در کابل بستند.
تبلیغات
پس از آن که طالبان روز یکشنبه کابل را تصرف کردند، ژاپن و کره جنوبی سفارتخانههایشان را در کابل بستند و دیپلماتها و کارمندان پروژههای بازسازی را از افغانستان بیرون کشیدند. هر دو کشور طی بیست سال گذشته در بخش توسعه زیرساختهای افغانستان همکاری کرده بودند.
ژاپن به تنهایی از سال ۲۰۰۱ تاکنون ۶.۸ میلیارد دلار سرمایه گذاری کرده و قرار بود از امسال تا ۲۰۲۴ نیز ۷۲۰ میلیون دلار به افغانستان بفرستد. کره جنوبی هم فقط در سال ۲۰۱۸ حدود ۲.۲ میلیارد دلار در بخش حمایت از زنان و کودکان در افغانستان هزینه کرد.
حالا طالبان قدرت را در دست گرفتهاند و این دو کشور آسیایی یکباره پروژههایشان را متوقف کردند. با این حال، پکن روز دوشنبه ۱۶ اوت، یک روز پس از تصرف کابل، قدرتگیری طالبان را به رسمیت شناخت.
افزایش حضور پکن
حالا به نظر میرسد چین از غیبت ژاپن و کره جنوبی به نفع خود استفاده میکند. یک مقام دولت چین ابراز امیدواری کرد که طالبان ساختار سیاسی را در افغانستان بسازند تا جنگ و خصومت درازمدت در این کشور پایان یابد. پکن گفته است که چین «ارتباطش با طالبان را تداوم میبخشد» و میخواهد «نقش سازندهای در برقراری صلح و بازسازی در افغانستان بازی کند».
حالا پرسش اساسی این است که آیا پکن میخواهد تا نفوذ سیاسی خود را از طریق کمکهای اقتصادی به افغانستان ادامه دهد؟ چین پیش از این روابط مستحکمی با پاکستان ایجاد کرده است؛ کشوری که راهی به اقیانوس هند محسوب میشود. حالا افغانستان میتواند متحد کلیدی دیگری در آسیای جنوبی و مرکزی برای چین باشد. چین ۷۶ کیلومتر مرز مشترک با افغانستان دارد.
کارشناسان میگویند که پکن تلاش میکند تا از خلاء به وجود آمده در بخش کمکهای بینالمللی در افغانستان، به نفع خود استفاده کند.
پرفسور هیرومی موراکامی، استاد علوم سیاسی در دانشگاه «تمپل» توکیو میگوید: «سرعت چین در به رسمیت شناختن دولت طالبان یک گام بسیار شجاعانه پکن بود که جامعه جهانی آن را یک چالش بزرگ میبیند».
پکن در سالهای گذشته توانسته است از طریق سیاسی، نظامی و برنامههای کمکی در آسیا و منطقه اقیانوسیه جای پایی برای خود مهیا کند. پرفسور موراکامی در مصاحبه با دویچه وله گفت:«چین دقیقا از همین تاکتیک برای حضور خود در افغانستان استفاده میکند».
در نقطه مقابل، ژاپن و کره جنوبی تاکنون به شدت از طالبان انتقاد کردهاند و نسبت به تغییر قدرت در کابل خوشنود نبودهاند. وزارت خارجه ژاپن در ماه مه حمله به یک مدرسه دخترانه در کابل را "تروریستی" قلمداد کرد. در آن حمله شمار زیادی از دختران دانشآموز کشته شدند.
پرفسور موراکامی میگوید: «توکیو صبر میکند تا ببیند کشورهای دیگر چگونه با حکومت طالبان همکاری میکنند».
روایت تصویری تباه شدن زندگی زنی پاکستانی در تاخت و تاز طالبان
باسوالیها زنی ۵۵ ساله در مهمند پاکستان در نزدیکی مرز افغانستان است که همسر و پسرش را در ناآرامیهای ناشی از پیشرویهای طالبان از دست داده است. در این منطقه ترس از بازگشت دوباره طالبان بیداد میکند.
عکس: Saba Rehman/DW
زندگی پر از مشقت
زندگی برای زنان قبایل پاکستان در شرایط عادی نیز به اندازه کافی سخت است. اما وقتی باسوالیها، بیوهای ۵۵ ساله از همین خطه پسر و همسرش را در حملات تروریستی سالهای ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ از دست داد زندگیاش دردناکتر شد. او در غالانائی در ناحیه قبیلهای مهمند پاکستان که با افغانستان هممرز است زندگی میکند. این منطقه بعد از حمله نیروهای تحت رهبری آمریکا در سال ۲۰۰۱ بهشدت از سوی شبهنظامیان طالبان آسیب دید.
عکس: Saba Rehman/DW
حملاتی از همه طرف
باسوالیها به دویچه وله گفته است که عمران خان، پسر ارشدش در سن ۲۳ سالگی به ظن کمک به تروریستها توسط یک کمیته محلی ضد طالبان به نام "کمیته صلح" کشته شد. به گفته او، عملیات ارتش پاکستان توانست آرامشی نسبی در این منطقه برقرار کند اما قدرت گرفتن دوباره طالبان افغانستان همزمان با عقبنشینی نیروهای ناتو به کابوسی برای او تبدیل شده است.
عکس: dapd
موج خشونت
باسوالیها به دویچه وله گفت، یک سال بعد عبدالغفران، همسرش را از دست داد. همسر او هنگامی که برای دریافت غرامت کشته شدن پسرش در ۶ دسامبر سال ۲۰۱۰ به یک ساختمان دولتی مراجعه کرده بود بر اثر حمله دو بمبگذار انتحاری کشته شد. تعداد زیادی در این حمله جان خود را از دست دادند. این زن پاکستانی میگوید، زندگی در نواحی قبیلهای بدون وجود همسر و پسر ارشد خیلی سخت و پرخطر است.
عکس: Getty Images/AFP/A. Majeed
"امیدم را از دست ندادم"
باسوالیها همواره در تلاش است، مخارج زندگیاش را تأمین کند. روستای او فاقد امکانات اولیه مانند گاز، برق و اینترنت است. با این همه مرگ پسر و همسر باعث نشد که او امیدش را از دست بدهد. او نمیخواست با مقرری ناچیز دولت که ۱۰هزار روپیه در ماه (۵۳ یورو/ ۶۲ دلار) بود زندگی کند. این مستمری در سال ۲۰۱۴ قطع شد.
عکس: Saba Rehman/DW
گذران زندگی با خیاطی
باسوالیها میخواهد فرزندانش از آموزش مناسب برخوردار شوند. او به دویچه وله میگوید: «آسان نبود. زمانی رسید که فکر کردم زندگیام بیحاصل است و نمیتوانم در این جامعه زنده بمانم.» او افزود که زنان حتی اجازه ندارند به تنهایی وارد بازار محلی مهمند شوند. این زن خیاطی را تنها چاره خود خوانده و میگوید، برای دوخت یک پیراهن زنانه بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ روپیه مزد میگیرد.
عکس: Saba Rehman/DW
همراهی اجباری مردان
باسوالیها میگوید: «بعد از مرگ شوهرم شروع به پخت نان کردم و دختران کوچکم نانها را در جاده اصلی منطقه میفروختند.» بعد دخترها کمی بزرگتر شدند و به این دلیل که حضور آنها در خیابانها "بد" تلقی میشد دیگر نمیتوانستند نان بفروشند. از این زمان بود که او شروع به دوخت لحاف و پتو کرد و آنها را به مردم محلی فروخت. اما بدون مشایعت یک مرد، خواه نوجوان و خواه مسنتر نمیتوانست به بازار برود.
عکس: Saba Rehman/DW
نگرانی از خشونتهای بیشتر
هزاران خانواده در مناطق قبیلهای در شمال و شمال غرب پاکستان قربانی خشونت افراطگرایان شدهاند. عبدالرزاق، شوهرخواهر باسوالیها میگوید، روز کشته شدن عبدالغفران در حمله طالبان را بهخوبی به یاد میآورد. او ابراز امیدواری میکند که مناطق قبیلهای دوباره به جولانگاه آشوب و خشونت تبدیل نشود.