به جان هم انداختن حیوانات از جمله سگ‌ها از "سرگرمی‌هایی" است که در نقاط مختلف جهان وجود دارد. در بسیاری از کشورها برگزاری چنین "جنگ‌هایی" ممنوع است.

پاکستان نیز یکی از کشورهایی است که جنگ سگ‌ها را ممنوع کرده، اما علیرغم این ممنوعیت زمستان هر سال هزاران پاکستانی راهی جنگل‌های پنجاب می‌شوند تا از نزدیک شاهد جنگ خونین و مرگبار سگ‌هایی باشند که صاحبان‌شان آنها را به جان هم می‌اندازند.

• به کانال تلگرام دویچه وله فارسی بپیوندید!

خبرگزاری آلمان در گزارشی اختصاصی که روز سه‌شنبه (۱ مارس / ۱۱ اسفند) منتشر کرده، به این پدیده در پاکستان پرداخته است. در این گزارش از ناله و زوزه سگ‌هایی سخن می‌رود که با چنگ و دندان به جان هم افتاده و صدای آنان در دره‌های پنجاب می‌پیچد.

جنگ تا سر حد مرگ

صاحبان و تماشاگران دور این سگ‌ها جمع شده و هر چه شدت جنگ و خونریزی بیشتر باشد، شور و هیجان آنان نیز بیشتر است.

قواعد "بازی" هم بسیار ساده است: جنگ بین دو سگ زمانی پایان‌یافته تلقی می‌شود که یکی از آنها در جریان نبرد بمیرد، تسلیم شود و از جنگ دست بکشد یا اینکه صاحبش او را از میدان نبرد خارج کند.

اینکه این "سرگرمی" خونین از چه زمان جای خود را در پاکستان باز کرده، مشخص نیست، اما امروز یکی از تفریحات و رسوم محلی در این کشور محسوب می‌شود و علیرغم ممنوعیت‌ها و اعتراضات پیگیر انجمن‌های حمایت از حیوانات، بین ماه‌های ژانویه تا مارس در این کشور برگزار می‌شود.

خبرگزاری آلمان در گزارش خود به نور احمد، مردی ۴۵ ساله اشاره می‌کند که با سگ جنگی خود، شولا، راهی هریپور شده است. او می‌گوید: «من سگ‌ها را دوست دارم. من شولا را به این مسابقات جنگی می‌آورم، چون به او افتخار می‌کنم. وقتی او پیروز می‌شود، من احساس خوشبختی می‌کنم.»

به گفته‌ی او پروراندن یک سگ جنگی وقت‌گیر و پرهزینه است. نور احمد در این باره می‌افزاید: «من هر روز به سگم شیر، گوشت، ماست و انواع بادام، فندق و گردو می‌دهم. یک بار در روز هم بدن او را با روغن زیتون ماساژ می‌دهم و طبیعتا هر روز با او تمرین می‌کنم و او را می‌دوانم.»

نور احمد ماهانه برای سگ‌اش حدود ۳۵۰ یورو خرج می‌کند. این مبلغی است که در مناطق روستایی پاکستان یک خانوار می‌تواند با آن یک ماه را بگذراند.

البته تنها شور و هیجان‌طلبی نیست که پاکستانی‌ها را جذب چنین جنگ‌های خونین می‌کند. به گفته‌ی یکی از برگزار‌کنندگان این مسابقات، شرطبندی هم یکی از انگیزه‌های شرکت و دیدن نبردهای خشن و گاه مرگبار بین سگ‌های جنگی است.

بی‌اعتنایی مأموران

یکی از مقامات پلس در هریپور می‌گوید که جنگ سگ‌ها سالیان زیادی است که بخشی از رسوم و سنت‌های محلی این منطقه محسوب می‌شود و مأموران نیز ‌پیگیر ممنوعیت آن نیستند. خرم رشید، رئیس پلیس هریپور اذعان می‌دارد: «ما می‌دانیم که جنگ سگ‌ها ممنوع است، اما تا به حال کسی را به خاطر این کار بازداشت نکرده‌ایم.»

به نوشته خبرگزاری آلمان حتی اگر کسی هم به خاطر این ماجرا مورد مؤاخذه و تنبیه قرار گیرد، مجازات‌های چندان سنگینی انتظار او را نمی‌کشد.

اسد راجپوت، یکی از وکلای پرسابقه در اسلام‌آباد می‌گوید: «در بدترین حالت ممکن است که فرد خلاف‌کار به خاطر حیوان‌آزاری به شش ماه حبس محکوم شود و این به‌هیچوجه کافی نیست.»

او متذکر می‌شود که در طول ۲۵ سال فعالیت حقوقی خود هرگز به پرونده حیوان‌آزاری برنخورده که به دادگاه کشیده شده باشد.

اعتراض‌های انجمن‌های حمایت از حیوانات در پاکستان نیز روز به روز بیشتر می‌شود. مصطفی احمد، مسئول یکی از پناهگاه‌های سگ‌ها در کراچی است که هم به سگ‌های ولگرد و خیابانی رسیدگی می‌کنند و هم به سگ‌های مجروح جنگی.

خبرگزاری آلمان به نقل از او می‌نویسد: «به این بی‌رحمی‌ها باید پایان داد. ما نمی‌توانیم یک سنت بد را تنها به این خاطر که از چندین نسل تا کنون مرسوم است، بدون هیچ تغییر و تحولی ادامه دهیم.»

ناگفته نماند که در ایران هم جنگ سگ‌ها پدیده‌ای غریب نیست. درحالی که بخشی از جامعه ایران با ایجاد پناهگاه برای خشونت‌زدایی از زندگی حیوانات، به‌ویژه سگ‌ها تلاش می‌کند، در دوران اخیر در حواشی برخی از شهرهای ایران می‌توان دید که سگ‌ها در نبردی خونین به جان هم انداخته می‌شوند.