"اینجا بدون من"، کارگردان: بهرام توکلی

این فیلم نه فقط تصویری دقیق از زندگی یک خانواده از طبقه فقیر ایرانی را نشان می‌دهد، بلکه به لحاظ تکنیکی یکی از محترم‌ترین آثار ایرانی است؛ کافی است نگاهی بکنیم به زاویه دوربین در تنها تصویری که پرسپکتیوی از خانه محقر خانواده‌ای که در مرکز داستان قرار گرفته را نشان می‌دهد! به جز این، تدوین فیلم بسیار ساده و بی‌پیرایه و در خدمت داستان انجام شده، یعنی درست برخلاف دیگر فیلم‌های ایرانی که دوست دارند با تقطیع‌های گل درشت، مخاطب خاص را به خود جلب کنند‌، اینجا سادگی است که به فیلم رونق می‌دهد.

یک نکته فراموش شده درباره این فیلم، موسیقی متن آن است که یکی از قدیمی‌ترین سازهای ایرانی یعنی چنگ برای تنظیم آن به کار رفته و جالب این‌که حتی مجلات تخصصی سینمای ایران هم متوجه استفاده درست از این ساز نشده و اغلب گمان کردند که این صدای پیانو است که به گوش می‌رسد!

"آقا یوسف"، کارگردان: علی رفیعی

این فیلم ارزشمند است به خاطر این‌که محصولی است از سینمای بخش خصوصی ایران. یعنی با کمترین رانت دولتی ساخته شده و بیشترین محبتی که به فیلم شده‌، این است که به آن پروانه ساخت و بعد از ساخت، پروانه نمایش داده‌اند.

این فیلم نه فقط یکی از بهترین بازی‌های مهدی هاشمی را ارائه می‌دهد، بلکه فیلمی است که کند وکاوی دقیق از آنچه در خانواده‌های ایرانی دهه هشتاد و نود می گذرد، ارائه می‌کند و درست برخلاف "اینجا بدون من" که صرفا تمرکزی دارد بر زندگی یک خانواده تهیدست، اینجا طیف‌های مختلفی از خانواده‌ها را میبینیم؛ از خانواده آقایوسف بگیر که از طبقه پایین اجتماع است تا خانواده تقریبا متلاشی شده خیاطی از طبقه متوسط که با چنگ و دندان زندگیش را حفظ کرده و خانواده‌هایی کاملا بورژوا از طبقه بالای اجتماع که بویی از انسانیت نبرده‌اند و حتی از تحقیر پدرشان هم باکی ندارند تا پزشکی زنباره که هیچ گاه تصویرش را نمی‌بینیم اما از توصیف‌های اطرافیان متوجه اوج انحطاطش می‌شویم.

"سوپر ۸"، کارگردان: جی. جی. آبرامز

این فیلم به خاطر حس نوستالژیکی که حین تماشای آن به مخاطب دست می‌دهد و آدمی را به فضای آثار قدیمی اسپیلبرگ می‌برد، جالب است؛ البته این فیلمی است که اسپیلبرگ را به عنوان تهیه کننده داشته، پس این حس نوستالژیک آن قدرها هم عجیب نیست. داستان فیلم پر از هیجان، تعلیق و رخدادهای متوالی است که یک لحظه مخاطب را از دنبال کردن داستان بازنمی‌دارد. حلقه واصل مابین تصاویر مهیج و مفهوم اصلی فیلم هم همان ماهیت گنگ اتفاقات عجیبی است که داخل فیلم رخ می دهند، اتفاقاتی که به واسطه شوم بودن تعلیق برانگیز خود‌، توانسته‌اند اسباب تبدیل شدن "سوپرهشت" به یک تریلر خوب را فراهم آورند.