یولیا لیب می‌گوید ماموران پلیسی چون این زن بخشی از منظره شهر پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی هستند. بعضی از آنها هیچ کاری برای انجام دادن ندارند، زیبارویند و نمی‌توان فهمید وظیفه اصلی آنها چیست.

یولیا لیب در کتابش با اشاره به انزوای جهانی کره شمالی می‌گوید که شهروند غربی نمی‌تواند زندگی در کره شمالی را تصور کند: «زندگی در این کشور در کپسولی است که از زمان جدا شده و در جهانی است موازی جهان ما.» او این سوال را مطرح می‌کند که یک کشور تا به کی می‌تواند خود را در انزوا نگاه دارد و آن را تحمل کند؟

طراحی توده‌ها: در جامعه کره شمالی فردیت هیچ اهمیتی ندارد و تنها جمع مهم است. یولیا لیب می‌گوید: «در اینجا وجود فرد تنها در ارتباط با جمع امکان‌پذیر است.» بی‌سبب نیست که در جشنواره معروف و بزرگی چون آریرانگ (Arirang) توده‌های عظیم مردم با همکاری هم تصویرهای عظیم نمادینی بوجود می‌آورند.

جشنواره معروف و بزرگ آریرانگ برگرفته از یک ترانه کهن در کره شمالی است. این ترانه تاریخ کره شمالی را بیان می‌کند و بیش از ۱۰۰ هزار نفر در این مراسم شرکت دارند. این ترانه حکایت از جدایی و عشق از دست رفته است و نمادی ملی است برای تاریخ کشور کره.

پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی، در بیشتر عکس‌های خانم یولیا لیب خالی است. در میدان‌های عظیم و خیابان‌های وسیع پیونگ یانگ اثری از انسان نیست. این عکاس آلمانی می‌گوید: «به نظر می‌رسد که پیونگ یانگ یکی از آخرین پایتخت‌های جهان است که از جهانی شدن تاثیر نگرفته. در این شهر نه تابلوی تبلیغات دیده می‌شود، نه رستوران‌های زنجیره‌ای و شمار خودروها نیز بسیار معدود است.»

یولیا لیب می‌گوید: «تقریبا همه شهرهای کره شمالی در جنگ ویران شدند و بازسازی آنها وظیفه‌ای ملی تلقی شد. مبنای معماری شهر‌ها و بخصوص پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی به عنوان الگوی این کشور عظمت و قرینه‌سازی بود. در حال حاضر تصویر شهرها انسان را به یاد فیلم‌های علمی – تخیلی می‌اندازد.»

این عکس در شهر کزونگ گرفته شده است. یولیا لیب می‌گوید: «در کره شمالی دیدن افرادی که با هم صحبت کنند بسیار نادر است، اما این عکاس به محض گرفتن عکس از عروس و داماد به طرف من آمد و سر صحبت را باز کرد. شاید به خاطر دوربین پیش رفته‌ای بود که من به همراه داشتم و او اطلاعاتی در باره آن می‌خواست.»

تصویر مرزی که بیشترین کنترل را در سراسر جهان دارد. نیمی از اتاقک‌های کنترل آبی رنگ در خاک کره شمالی و نیم دیگر در خاک کره جنوبی قرار داد. در درون این اتاقک‌ها دری به سوی کره شمالی و دری دیگر به سوی کره جنوبی بازمی‌شوند. میزی نیز هست که ماموران دو کشور به هنگام مذاکره بدون آن که به خاک کشور دیگر وارد شوند روی صندلی‌های طرف خود می‌نشینند و مذاکره آغاز می‌شود.

یولیا لیب می‌گوید: «ژنرال هوانگ بیشتر اوقات به تنهایی در منطقه مرزی ماموریت خود در کوهستان است. او از دیدن ما خوشحال شد و به ما تبریک گفت که جرئت کرده‌ایم از "خطرناک‌ترین مرز جهان" دیدن کنیم. آتش‌بس میان دوکشور کره شمالی و جنوبی در سال ۱۹۵۳ برقرار شد و تا کنون ادامه دارد. دو کشور رسما در حالت جنگ با یکدیگر هستند و از آن زمان تاکنون قرارداد صلحی میان دوکشور امضا نشده است.»

یادبودی عظیم از تاسیس حزب کار. داس و چکشی عظیم نشان از حکومت کارگران و دهقانان را به یاد همگان می‌آورند و قلم‌مو نماد روشنفکران جامعه است. حلقه سنگ در زیر نمادها نیز نشان‌دهنده وحدت رهبر، مردم و حزب است.

لوکا فاسیو، عکاس ایتالیایی در کتاب خود "زمین مشترک" واقعیت‌های کره شمالی و جنوبی را با هم مقایسه کرده است. او کره‌‌ای‌ها را در موقعیت‌های مشابه مانند آن‌ چه در مورد این سربازها می‌بینیم نشان می‌دهد. در نگاه اول، خیلی چیزها مشترک است، اما خوب که دقیق شویم اختلاف‌ها رفته رفته روشن می‌شود.

دو نوجوان، یکی در پیونگ‌یانگ و دیگر در سئول در تصاویری در سال ۲۰۱۳. کاپشن‌هایی که پوشیده‌اند را همه جا می‌توان دید، اما آن چه آن‌ها را از هم متمایز می‌کند سیگار و اتصال به اینترنت در تصویر سمت راست است که تنها نوجوانان کره جنوبی مجاز به استفاده از آن هستند.

مردم دوست دارند اوقات فراغت خود را در جمع سپری کنند. اما در جنوب با کلاه کپ و آبجو و لباس‌هایی رنگارنگ و در شمال در پوشش‌هایی واحد و از پیش تعیین‌شده. در تصاویر فاسیو چهره‌ها به سخن در می‌آیند و رونما را پس‌زده و ناگفته‌ها را برملا می‌سازند.

حتی رقص هم گواه وجه افتراقشان است. در حالی که زن کره شمالی در سمت چپ در جمعی با پوششی یکسان می‌رقصد زن کره جنوبی ‌آزادنه می‌رقصد و می‌پوشد، آن طور که خود می‌خواهد.

تفاوت میان هم‌رنگ جماعت شدن و فردیت را حتی در تصاویر دبستانی‌ها نیز می‌توان دید. لوکا فاسیو در فاصله سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۳ شش بار به کره شمالی سفر کرد. هدف اعلام‌شده او این بود که در آن‌جا بر خلاف ایدئولوژی دولتی، موضوعی" به نام انسان را به تصویر بکشد؛ نه به صورت فوری یا پنهانی بلکه به شکل یک پرتره که با رضایت افراد تصویربرداری می‌شود.

دو مجسمه، هر دو در حالت نشسته، یکی مربوط به کیم ایل سونگ، اولین رهبر کره شمالی در "خانه بزرگ مطالعه خلق" در پیونگ‌یانگ (چپ) و دیگری سجونگ کبیر، پادشاه کره در قرن ۱۴ در سئول؛ تصاویری که با وجود تفاو‌ت‌ها نشانگر درون‌مایه‌های مشترک مردم دو کره است.

موسیقی خیابانی در پیونگ‌یانگ (چپ) و در سئول. هر دو تصویر یک وجه مشترک دارند: در هر دو از تماشاچی خبری نیست. با این حال تفاو‌ت‌ها هم بارز است. در حالی که گروه موسیقایی سمت چپ در لباس‌هایی یکسان و پوشیده سرودهای وطن‌پرستانه می‌خواند در سمت راست خواننده آزادانه آنچه خود سروده است را عرضه می‌کند.

در هر دو تصویر رنگ صورتی برجسته است. اما یکی (چپ) متعلق به زنی در پارلمان کره شمالی است و دیگری زنی در کره جنوبی است که با چهره‌ای بشاش‌ لباسی صورتی به تن کرده است.

دو لحظه بزرگ برای دو زوج: یکی در جنوب (راست) با ظاهری مدرن و یکی در شمال با مایه‌های سنتی در لباس عروس.

معمولا تصاویر نظامی شبه‌جزیره کره حاوی لحظه‌‌هایی از رزمایش‌ها یا مرزهای متشنج آ‌ن‌هاست. ولی در این جا سویه‌ای دیگر از زندگی سربازان به نمایش گذاشته شده است. آن‌ها با دوست دخترهایشان عکس گرفته‌اند: سرباز سمت راست (کره جنوبی) در سئول و سرباز سمت چپ در پیونگ‌یانگ با همان قالب‌های کلیشه‌ای نظامی.