عقابی که در تصویر می‌بینید "دارتانیان" نام دارد. او یکی از عقاب‌های پایگاه هوایی "مون دو مارسان" است که از اواسط سال گذشته برای شکار تهدیدات هوایی بالقوه به‌ویژه پهپادها در حال آموزش هستند. دیگر پرندگان در حال آموزش این پایگاه آتوس، پورتوس و آرامیس هستند که نام‌هایشان برگرفته از شخصیت‌‌های اصلی داستان "سه تفنگدار" اثر نویسنده شهیر فرانسوی الکساندر دوماست.

پایگاه هوایی مون دو مارسان در ۱۳۰ کیلومتری جنوب شهر بوردو واقع شده و یکی از پنج پایگاه هوایی ارتش فرانسه به شمار می‌رود که در آن از پرندگان شکاری استفاده می‌شود. از پرندگان شکاری در حالت معمول برای ترساندن پرندگان دیگر و دور نگاه‌ داشتن آنها از پایگاه استفاده می‌شود. اما در شرایط کنونی که به دلیل تهدیدات تروریستی وضعیت اضطراری در فرانسه حاکم است، به این پرندگان برای شکار پهپاد تعلیم داده می‌شود.

این عقاب در عرض ۲۰ ثانیه پهپاد را با چنگال‌هایش می‌گیرد. سپس طعمه را به زمین ‌انداخته و با بال‌های پهن‌اش روی آن را می‌پوشاند و مجال فرار به آن نمی‌دهد. نخستین بار ایده استفاده از پرندگان شکاری برای گیر انداختن پهپادها به ذهن پلیس هلند رسید که از اواخر سال ۲۰۱۵ عقاب را به خدمت گرفت.

عقاب‌ها پرندگان شکاری تیزپروازی هستند که سرعتشان به ۸۰ کیلومتر در ساعت می‌رسد.

عقاب‌های پایگاه مون دو سان در اسارت به دنیا آمده‌اند. مربیان از زمانی که آنها تنها جوجه‌هایی سه هفته‌ای بودند، غذای‌شان را روی پهپاد می‌گذاشتند. به این ترتیب این پرندگان یاد می‌گرفتند تا برای شکار غذا اول این پهپاد‌ها را شکار کنند. زمانی که این عقاب‌ها صدای پهپادها را می‌شنوند، غریزه شکار در آنها بیدار می‌شود و وارد عمل می‌شوند. از شکارچی موفق در نهایت با یک تکه گوشت قدرانی می‌کنند.

عقاب‌های طلایی پنجه‌هایی پرقدرت دارند و با چنگال‌های تیزشان می‌توانند طعمه‌های سنگین‌وزن نظیر خرگوش، سنجاب یا خرگوش‌های صحرایی را شکار کنند. در پایگاه مون دو مارسان این طعمه‌ها، از نوع ساخته دست بشر یعنی پهپادها هستند.

ارتش فرانسه برای شکار پهپاد از عقاب طلایی استفاده می‌کند. این پرندگان با منقارهایی قلاب‌مانند، چشم‌هایی کهربایی و بال‌هایی که طول‌شان به ۲ متر و ۲۰ سانتی‌متر می‌رسد، از قدرت شکار بسیار بالایی برخوردارند. عقاب ‌طلایی با چشمان تیزبین‌اش می‌تواند از دو کیلومتری طعمه را تشخیص دهد.

برای اینکه این پرندگان به خودشان آسیبی نرسانند، کارشناسان پوششی از جنس چرم و کولار طراحی کرده‌اند که چنگال‌های این عقاب‌ها را می‌پوشانند. مربیان این عقاب‌ها البته نهایت توجه را به دانشجویان‌شان دارند و از اعزام آنها به مأموریت‌های "غیرممکن" مثل رویارویی با پهپادهای بزرگتر با ملخ‌های مرگبار خودداری می‌کنند. یکی از مربیان می‌گوید: «من عاشق این پرندگان هستم و نمی‌خواهم آنها را به قتل‌گاه‌ بفرستم.»