در حمله موشکی طالبان به فرودگاه قندهار باند این فرودگاه آسیب دیده و همه پروازها تا اطلاع ثانونی در این فرودگاه لغو شده است. فرودگاه قندهار از اهمیتی استراتژیک برخوردار است.
تبلیغات
خبرگزاری فرانسه روز یکشنبه ۱۰ مرداد ( ۱ اوت) گزارش داد که همه پروازها از و به فرودگاه شهر قندهار واقع در جنوب افغانستان تا اطلاع ثانونی لغو شده است.
مسعود پشتون، مدیر فرودگاه قندهار به خبرگزاری فرانسه گفته است حداقل سه موشک شامگاه روز شنبه به این فرودگاه اصابت کرده است. به گفته پشتون دو موشک به باند فرودگاه برخورد کرده است.
مدیر فرودگاه قندهار تاکید کرد که پروازها دوباره از سر گرفته خواهد شد.
از آغاز هفته جاری به این سو طالبان و نیروهای دولتی در حومه شهر هرات در غرب و در لشکرگاه مرکز ولایت هلمند در جنوب کشور میجنگند.
تا کنون صدها نفر مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شدهاند.
هرات دومین شهر بزرگ افغانستان است. این شهر در نزدیکی مرز ایران واقع شده و ۶۰۰ هزار نفر جمعیت دارد.
عبدالصبور قانع والی هرات گفته است نیروهای دولتی با احتیاط پیش میروند تا از تلفات غیرنظامیان جلوگیری کنند.
نیروهای دولتی نیز به حملات خود علیه طالبان ادامه میدهند و روز شنبه حمله هوایی به یک درمانگاه تحت تصرف طالبان در جنوب شهر لشکرگاه در ولایت هلمند حمله کردند.
بر اساس اطلاعات رسمی، این بیمارستان قبلاً برای مراقبت از مجروحان طالبان تصرف شده بود. به گفته یک مقام رسمی در این حملات یک نفر کشته و بیمارستان تخریب شده است.
روایت تصویری تباه شدن زندگی زنی پاکستانی در تاخت و تاز طالبان
باسوالیها زنی ۵۵ ساله در مهمند پاکستان در نزدیکی مرز افغانستان است که همسر و پسرش را در ناآرامیهای ناشی از پیشرویهای طالبان از دست داده است. در این منطقه ترس از بازگشت دوباره طالبان بیداد میکند.
عکس: Saba Rehman/DW
زندگی پر از مشقت
زندگی برای زنان قبایل پاکستان در شرایط عادی نیز به اندازه کافی سخت است. اما وقتی باسوالیها، بیوهای ۵۵ ساله از همین خطه پسر و همسرش را در حملات تروریستی سالهای ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ از دست داد زندگیاش دردناکتر شد. او در غالانائی در ناحیه قبیلهای مهمند پاکستان که با افغانستان هممرز است زندگی میکند. این منطقه بعد از حمله نیروهای تحت رهبری آمریکا در سال ۲۰۰۱ بهشدت از سوی شبهنظامیان طالبان آسیب دید.
عکس: Saba Rehman/DW
حملاتی از همه طرف
باسوالیها به دویچه وله گفته است که عمران خان، پسر ارشدش در سن ۲۳ سالگی به ظن کمک به تروریستها توسط یک کمیته محلی ضد طالبان به نام "کمیته صلح" کشته شد. به گفته او، عملیات ارتش پاکستان توانست آرامشی نسبی در این منطقه برقرار کند اما قدرت گرفتن دوباره طالبان افغانستان همزمان با عقبنشینی نیروهای ناتو به کابوسی برای او تبدیل شده است.
عکس: dapd
موج خشونت
باسوالیها به دویچه وله گفت، یک سال بعد عبدالغفران، همسرش را از دست داد. همسر او هنگامی که برای دریافت غرامت کشته شدن پسرش در ۶ دسامبر سال ۲۰۱۰ به یک ساختمان دولتی مراجعه کرده بود بر اثر حمله دو بمبگذار انتحاری کشته شد. تعداد زیادی در این حمله جان خود را از دست دادند. این زن پاکستانی میگوید، زندگی در نواحی قبیلهای بدون وجود همسر و پسر ارشد خیلی سخت و پرخطر است.
عکس: Getty Images/AFP/A. Majeed
"امیدم را از دست ندادم"
باسوالیها همواره در تلاش است، مخارج زندگیاش را تأمین کند. روستای او فاقد امکانات اولیه مانند گاز، برق و اینترنت است. با این همه مرگ پسر و همسر باعث نشد که او امیدش را از دست بدهد. او نمیخواست با مقرری ناچیز دولت که ۱۰هزار روپیه در ماه (۵۳ یورو/ ۶۲ دلار) بود زندگی کند. این مستمری در سال ۲۰۱۴ قطع شد.
عکس: Saba Rehman/DW
گذران زندگی با خیاطی
باسوالیها میخواهد فرزندانش از آموزش مناسب برخوردار شوند. او به دویچه وله میگوید: «آسان نبود. زمانی رسید که فکر کردم زندگیام بیحاصل است و نمیتوانم در این جامعه زنده بمانم.» او افزود که زنان حتی اجازه ندارند به تنهایی وارد بازار محلی مهمند شوند. این زن خیاطی را تنها چاره خود خوانده و میگوید، برای دوخت یک پیراهن زنانه بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ روپیه مزد میگیرد.
عکس: Saba Rehman/DW
همراهی اجباری مردان
باسوالیها میگوید: «بعد از مرگ شوهرم شروع به پخت نان کردم و دختران کوچکم نانها را در جاده اصلی منطقه میفروختند.» بعد دخترها کمی بزرگتر شدند و به این دلیل که حضور آنها در خیابانها "بد" تلقی میشد دیگر نمیتوانستند نان بفروشند. از این زمان بود که او شروع به دوخت لحاف و پتو کرد و آنها را به مردم محلی فروخت. اما بدون مشایعت یک مرد، خواه نوجوان و خواه مسنتر نمیتوانست به بازار برود.
عکس: Saba Rehman/DW
نگرانی از خشونتهای بیشتر
هزاران خانواده در مناطق قبیلهای در شمال و شمال غرب پاکستان قربانی خشونت افراطگرایان شدهاند. عبدالرزاق، شوهرخواهر باسوالیها میگوید، روز کشته شدن عبدالغفران در حمله طالبان را بهخوبی به یاد میآورد. او ابراز امیدواری میکند که مناطق قبیلهای دوباره به جولانگاه آشوب و خشونت تبدیل نشود.