در زمان‌های دور آبجو یکی از تولیدات خوراکی اساسی بود. آبجو در حقیقت حکم نان مایع را داشت. زنان هم آبجو درست می‌کردند. حتی دیگ ِ مخصوص درست کردن آبجو بخشی از جهیزیه‌ی عروس بود. راهبه‌ها و کشیش‌ها هم رسما به ویژه در روزهای روزه‌داری، اجازه‌ی نوشیدن آبجو داشتند.

سال ۱۵۱۶ دوک ِ بایرن قانونی وضع کرد که تا به امروز رعایت می‌شود: در ساخت آبجو تنها باید از جو، رازک و آب استفاده شود؛ حکمی مهم، چرا که آن روزها آبجوسازان قارچ‌های سمی و نشئه‌آور و شابیزک را با آبجو درمی‌آمیختند. مواد ناسالم با طعم بد.