یولیا لیب می‌گوید ماموران پلیسی چون این زن بخشی از منظره شهر پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی هستند. بعضی از آنها هیچ کاری برای انجام دادن ندارند، زیبارویند و نمی‌توان فهمید وظیفه اصلی آنها چیست.

یولیا لیب در کتابش با اشاره به انزوای جهانی کره شمالی می‌گوید که شهروند غربی نمی‌تواند زندگی در کره شمالی را تصور کند: «زندگی در این کشور در کپسولی است که از زمان جدا شده و در جهانی است موازی جهان ما.» او این سوال را مطرح می‌کند که یک کشور تا به کی می‌تواند خود را در انزوا نگاه دارد و آن را تحمل کند؟

طراحی توده‌ها: در جامعه کره شمالی فردیت هیچ اهمیتی ندارد و تنها جمع مهم است. یولیا لیب می‌گوید: «در اینجا وجود فرد تنها در ارتباط با جمع امکان‌پذیر است.» بی‌سبب نیست که در جشنواره معروف و بزرگی چون آریرانگ (Arirang) توده‌های عظیم مردم با همکاری هم تصویرهای عظیم نمادینی بوجود می‌آورند.

جشنواره معروف و بزرگ آریرانگ برگرفته از یک ترانه کهن در کره شمالی است. این ترانه تاریخ کره شمالی را بیان می‌کند و بیش از ۱۰۰ هزار نفر در این مراسم شرکت دارند. این ترانه حکایت از جدایی و عشق از دست رفته است و نمادی ملی است برای تاریخ کشور کره.

پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی، در بیشتر عکس‌های خانم یولیا لیب خالی است. در میدان‌های عظیم و خیابان‌های وسیع پیونگ یانگ اثری از انسان نیست. این عکاس آلمانی می‌گوید: «به نظر می‌رسد که پیونگ یانگ یکی از آخرین پایتخت‌های جهان است که از جهانی شدن تاثیر نگرفته. در این شهر نه تابلوی تبلیغات دیده می‌شود، نه رستوران‌های زنجیره‌ای و شمار خودروها نیز بسیار معدود است.»

یولیا لیب می‌گوید: «تقریبا همه شهرهای کره شمالی در جنگ ویران شدند و بازسازی آنها وظیفه‌ای ملی تلقی شد. مبنای معماری شهر‌ها و بخصوص پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی به عنوان الگوی این کشور عظمت و قرینه‌سازی بود. در حال حاضر تصویر شهرها انسان را به یاد فیلم‌های علمی – تخیلی می‌اندازد.»

این عکس در شهر کزونگ گرفته شده است. یولیا لیب می‌گوید: «در کره شمالی دیدن افرادی که با هم صحبت کنند بسیار نادر است، اما این عکاس به محض گرفتن عکس از عروس و داماد به طرف من آمد و سر صحبت را باز کرد. شاید به خاطر دوربین پیش رفته‌ای بود که من به همراه داشتم و او اطلاعاتی در باره آن می‌خواست.»

تصویر مرزی که بیشترین کنترل را در سراسر جهان دارد. نیمی از اتاقک‌های کنترل آبی رنگ در خاک کره شمالی و نیم دیگر در خاک کره جنوبی قرار داد. در درون این اتاقک‌ها دری به سوی کره شمالی و دری دیگر به سوی کره جنوبی بازمی‌شوند. میزی نیز هست که ماموران دو کشور به هنگام مذاکره بدون آن که به خاک کشور دیگر وارد شوند روی صندلی‌های طرف خود می‌نشینند و مذاکره آغاز می‌شود.

یولیا لیب می‌گوید: «ژنرال هوانگ بیشتر اوقات به تنهایی در منطقه مرزی ماموریت خود در کوهستان است. او از دیدن ما خوشحال شد و به ما تبریک گفت که جرئت کرده‌ایم از "خطرناک‌ترین مرز جهان" دیدن کنیم. آتش‌بس میان دوکشور کره شمالی و جنوبی در سال ۱۹۵۳ برقرار شد و تا کنون ادامه دارد. دو کشور رسما در حالت جنگ با یکدیگر هستند و از آن زمان تاکنون قرارداد صلحی میان دوکشور امضا نشده است.»

یادبودی عظیم از تاسیس حزب کار. داس و چکشی عظیم نشان از حکومت کارگران و دهقانان را به یاد همگان می‌آورند و قلم‌مو نماد روشنفکران جامعه است. حلقه سنگ در زیر نمادها نیز نشان‌دهنده وحدت رهبر، مردم و حزب است.

هرسال در روز ۱۵ آوریل که امسال برابر است با روز شنبه (۲۶ فروردین) جشن تولد کیم ایل سونگ، بنیانگذار جمهوری دموکراتیک خلق کره (کره شمالی) با رژه نیروهای ارتش، رقص مردم و برنامه‌های بسیار دیگر برگزار می‌شود. تولد کیم ایل سونگ، پدر بزرگ رهبر کنونی کره، مهم‌ترین روز تعطیل در این کشور است و "روز خورشید" نامیده می‌شود.

رقص به مناسبت تولد کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی. مردم این کشور در یک سیستم طبقه‌بندی به نام سُنگ بون (به معنای مواد یا ماده) به سه طبقه اصلی تقسیم می‌شوند: ۱) طبقه هسته: طبقه وفادار به رژیم محسوب می‌شود و امتیازات قابل توجهی در همه عرصه‌ها دریافت می‌کند. ۲) طبقه مُردد که آموزش مداوم ایدئولوژی برای آن الزامی است اما می‌تواند به رژیم با عملکرد مناسب اقتصادی، سیاسی خدمت کند و ۳) طبقه متخاصم.

روز شانزده فوریه سال ۲۰۱۷ مردم کره شمالی برای جشن تولد ۷۵ سالگی کیم جونگ ایل به رقص واداشته شدند. او در سال ۱۹۹۴ جانشین پدرش‌شد و بر پایه اعلام تلویزیون دولتی کره شمالی در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۱ در حین سفری با قطار درگذشت.

هزاران دانشجو در روز ۹ آوریل سال ۲۰۱۷ باید در خیابان‌های پیونگ‌یانگ برقصند. دلیل این رقصیدن فرارسیدن سالروز انتخاب کیم جونگ ایل، پدر رهبر کنونی کشور به ریاست "کمیته دفاع ملی" در سال ۱۹۹۳ بوده است.

رقص، سرودخوانی صبح‌گاهی همراه با تکان‌دادن پرچم‌های سرخ توسط اعضای لیگ زنان در معابر عمومی (عکس: ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۶مقابل ایستگاه مترو) پیونگ‌یانگ، پایتخت کره شمالی برای ایجاد روحیه شادابی و شادی در میان کارگران و کارمندانی که سر کار می‌روند.

رقص دسته‌جمعی دانشجویان دانشگاه پیونگ یانگ درروز ۱۹ ژوئیه سال ۲۰۱۶ به مناسبت عضویت کیم جونگ ایل در کمیته مرکزی حزب کارگر در سال ۱۹۶۴. گرچه پدر رهبر کنونی کره شمالی در روز ۱۷ دسامبر سال ۲۰۱۱ درگذشته است اما مردم را هنوز هم در سالگرد عضویت او در کمیته مرکزی حزب می‌رقصانند.

ده‌ها هزار نفر از جوانان کره شمالی در روز ۱۰ ماه مه سال ۲۰۱۶ به مناسبت پایان کار کنگره حزب کارگر در خیابان‌ها رقصیدند و در پایان، هنگام شب با مشعل در خیابان‌ها رژه رفتند.

رقص دسته‌جمعی در خیابان‌ها به مناسبت روز "ستاره درخشان" (تولد کیم جونگ ایل). اسناد موجود در روسیه نشان می‌دهد که محل تولد او روستای "ویاتسکو" نزدیک سیبری در شرق روسیه است، ولی منابع رسمی این کشور محل تولد کیم جونگ ایل را منطقه کوهستانی بیدو در کره شمالی اعلام کردند وهمچنین گفتند که تولد او با ظاهرشدن رنگین کمان در کوهستان وتشکیل ستاره جدید همراه بوده است.

رقص و آتش‌بازی در خیابان‌ها به مناسبت "پرتاب ماهواره" در روز دوشنبه ۸ فوریه سال ۲۰۱۶.

رقصیدن "گل‌های انقلاب" برای اجرای سیاست "اول ارتش" (سون‌گون-Songun). این سیاست در سال ۲۰۰۹ به صورت رسمی به قانون اساسی کره شمالی افزوده شد که طبق آن همه امکانات کشور را "برای مبارزه با امپریالیسم" در اختیار ارتش قرار می‌دهد.

روز ۱۸ ژوئیه سال ۲۰۱۲ نیروهای ارتش در خیابان‌ها به رقص درآمدند. مناسبت این رقص عنوان "مارشال ارتش خلق کره شمالی" برای کیم جونگ اون، رهبر جوان این کشور بوده است.

این رقص دسته‌جمعی در لباس‌های محلی به مناسبت سالروز تشکیل ارتش خلق کره شمالی در روز ۲۵ آوریل سال ۲۰۱۳ بوده است.

رقص دانشجویان در مقابل تابلو کیم ایل سونگ به مناسبت "آتش‌بس" که به پایان جنگ بین دو کره منجر شد.

رقص دسته‌جمعی روز ۱۵ اوت در مقابل تابلوهای کیم ایل سونگ (سمت چپ) و کیم ایل جونگ به مناسبت "رهایی از یوغ استعمار ژاپن".

رقص دسته جمعی زنان در خیابان‌های پیونگ یانگ به مناسبت هفتاد سالگی تشکیل حزب کارگر کره شمالی. کیم جونگ اون رهبر کره شمالی در این مراسم طی سخنانی اعلام کرد که "آماده جوابگویی سخت به هرگونه تهدید آمریکا است".