این نام شهریست که کمک‌رانندگان جوان مینی‌بوس با صدای بلند جار می‌زنند تا مسافران بیشتری را از شهرهای منطقه تیگرای در اتیوپی جمع کرده به اسمره، پایتخت اریتره ببرند. با بهبود روابط میان اتیوپی و اریتره مردم می‌توانند از پرخطرترین مرزی که در جهان وجود داشته، بدون داشتن گذرنامه یا اجازه عبور به راحتی بگذرند.

بسیاری از اریتره‌ای‌ها مایل نیستند به عنوان پناهنده به زندگی در اتیوپی ادامه دهند و به همین دلیل راهی میهن خود می‌شوند. حتی برخی پس از سال‌ها و برای نخستین بار به این بازگشت تن می‌دهند. "سنا" که سال‌ها دور از خانواده‌اش در پایتخت اتیوپی زندگی کرده، می‌گوید: «عموی من نزد خویشانم در اسمره به سر می‌برد. اما من خودم دوست دارم به اتیوپی بازگردم.»

شمار بسیاری از اریتره‌ای‌ها بار دیگر در بلوارهای پهن و پر نخل مکله به خانواده خود پیوسته و از زندگی پر تپش منطقه تیگرای لذت می‌برند. مردمان اریتره و منطقه تیگرای قرن‌هاست که زبان، مذهب و سنت‌های فرهنگی و اجتماعی مشترکی دارند؛ از مدت‌ها پیش از استقلال اریتره از اتیوپی در سال ۱۹۹۳.

شباهت غریب آرایش مو و تن‌پوش‌های زنان تیگرای و اریتره مانع از آن است که بتوان در خیابان‌ها به راحتی آنان را از هم تشخیص داد. بستگان بسیاری از زنان تیگرای ریشه در اریتره دارند و یا برعکس. هوی بره، زنی ۳۵ ساله از شهر مکله در اتیوپی می‌گوید: «ما از یک ملت هستیم؛ من دوستان بسیاری دارم که خانواده‌شان به دلیل جنگ از هم پاشیده است.»

تسفای مرد جوانی است که آخر هفته‌ها از راه تبدیل "بیرر" (واحد پول اتیوپی) به "ناکفا" (واحد پول اریتره) برای مسافران درآمدی به دست می‌آورد. او از رونق نسبی این کار می‌گوید: «این کسب خوبیست، تا زمانی که بانک‌ها وارد عمل نشوند.» با گشایش مرزها تجارت نیز می‌تواند در هر دو کشور رونق گیرد. البته پس از نخستین سرمستی از باز بودن مرزها، اریتره کنترل بر مرز خود را تشدید کرده است.

انبوه خودروها با شماره پلاک اریتره بر شهر مکله و منطقه مرزی تیگرای چیره شده‌اند. هنوز هم مردم بسیاری از کشور اریتره به عنوان آواره وارد خاک اتیوپی می‌شوند. روتا، صاحب هتل لالیبلا در مرکز مکله می‌گوید: «اینجا پر از آوارگان ایتره‌ایست که دیگر ماندگار شده‌اند.» در مکله مهاجران اریتره‌ای دربه در دنبال کار هستند، زیرا اجاره اتاق‌ها رشد صعودی دارد.

به گفته تکی گبریساس، از اداره رسیدگی به امور پذیرش و استرداد آوارگان و پناهندگان در اتیوپی، این کشور یکی از امضاکنندگان کنوانسیون ژنو در مورد وضعیت پناهندگان است و از این‌رو در حال حاضر در وضعیت آوارگان و پناهندگان این کشور تغییری رخ نداده است. او ادامه می‌دهد: «رابطه میان این دو کشور بهبود یافته، اما وضعیت کشور اریتره همچنان یکسان مانده است.»

میهمانان این رستوران در حال تماشای تصویر "آبی احمد"، نخست وزیر اتیوپی هستند که با پیشنهاد صلح به اریتره همه را بهت‌زده کرد. به گفته میلنا بلونی که به وضعیت اریتره‌ای‌ها در کشورش رسیدگی می‌کند، اوضاع برای پناهندگان چندان ساده نیست. او می‌گوید: «از آوارگان همیشه به‌عنوان قربانی یاد می‌شود؛ کسانی که به شوق تحقق آرزوها و رویاهایشان کوچ می‌کنند. آمال و آرزوهایی که با واقعیت زندگی اینجا تناسبی ندارد.»

دانش‌آموزان از برابر دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان می‌گذرند. یکی از کارکنان این دفتر می‌گوید که تقریبا تمام کشورهای میزبان آوارگان در سراسر جهان، حامی صلح در کشورهایی هستند که آوارگان از آنجا کوچ می‌کنند. بنابراین امر چندان نامعمولی نیست که با وجود توافق صلح میان دو کشور اتیوپی و اریتره، کوچ آوارگان همچنان ادامه داشته باشد.

روند رشد و توسعه در مکله همچنان ادامه دارد. اگر در آینده مرز میان این دو کشور بی قید و شرط و به طور پیوسته باز بماند، اقتصاد در اینجا و در اسمرا که تنها ۳۰۰ کیلومتر دورتر از آن است به طور یکسان رونق می‌یابد. خانم تبره، کارفرمای شرکتی در شهر مکله، می‌گوید: «گمان نمی‌کنم که برای دولت اریتره راهی برای بازگشت وجود داشته باشد. مردم اریتره آزادی را حس می‌کنند. مدتی‌ست که غول از چراغ جادو بیرون آمده.»