خانه‌های ویران، کشتگان و زخمیان بسیار از اعضای خانواده و دوستان. کودکان از جنگ داخلی سوریه در امان نمانده‌اند. آنها مجبور به شرکت در جنگی ناخواسته شده‌اند. آنها باید بجنگند تا زنده بمانند تا شاید روزی کشورشان نجات یابد.

جریان تروریستی موسوم به "دولت اسلامی" از جنایت در مقابل چشمان کودکان پروایی ندارد. سازمان ملل متحد اعلام کرده که این سازمان تروریستی از کودکان به عنوان سوءقصدکننده انتحاری یا حفاظ انسانی برای اعضای خود استفاده می‌کند. بعضی از کودکان در "دولت اسلامی" مجبور می‌شوند کودکان یا افراد دیگر را به قتل برسانند. این سازمان تروریستی اما گویی جذبه خاصی برای جوانان دارد.

یونیسف، صندوق کودکان سازمان ملل متحد در گزارشی در باره کودک-سربازان اعلام کرده که شورشیان و گروه‌های شبه‌نظامی نزدیک به دولت‌ها از کودکان سوءاستفاده کرده و آنها را برای شرکت در درگیری‌های نظامی تربیت می‌کنند. آنها به کودکانی روی می‌آورند که یا یتیم هستند، یا خانواده‌شان حاضر به فروش آنها می‌شوند یا از خانواده بیرون رانده شده‌اند. بسیاری از این کودکان با تجاوز جنسی نیز روبرو می‌شوند.

کشورهایی چون سودان، سودان جنوبی، چاد و سومالی از جمله کشورهای آفریقایی هستند که در آنها کودکان مجبور به شرکت در جنگ شده‌اند. سازمان ملل متحد بر این نظر است که ۲۵۰ هزار کودک در جنگ‌ها و درگیری‌های نظامی شرکت دارند. یونیسف، صندوق کودکان سازمان ملل متحد در گزارش خود ذکر کرده که ۵۲ گروه نظامی و شبه‌نظامی در ۲۳ کشور جهان از کودکان در جنگ‌های‌شان سوءاستفاده می‌کنند.

نینجا چاربونو، یکی از اعضای یونیسف، صندوق کودکان سازمان ملل متحد، در مصاحبه با دویچه وله می‌گوید متاسفانه به خدمت گرفتن کودکان برای گروه‌های مسلح مزایای فراوانی دارد و ادامه می‌دهد: «این کودکان، سربازانی کم هزینه‌اند و آنها را می‌توان به سهولت تحت تاثیر قرار داد، معتاد کرد و با فیلم‌های تبلیغاتی کاری که باید انجام دهند را به آنها یاد داد. زندگی این کودکان با ترسی دائمی همراه است.»

کودک-سربازان گاهی موفق به فرار از گروه‌های نظامی می‌شوند یا ارتش کشورها این سربازان را آزاد می‌کند. این سربازان سلاح‌های خود را به گروه‌های صلح سازمان ملل متحد تحویل می‌دهند و در ازای آن غذا و مراقبت‌های پزشکی دریافت می‌کنند. بیشتر این کودک-سربازان بیماری‌های گوناگونی دارند. آنها از سوء تغذیه رنج می‌برند، زخم‌هایی بر بدن دارند، دچار بیماری‌های مقاربتی و روحی هستند یا به مواد مخدر معتادند.

کودک-سربازان از ریشه خود جدا شده‌اند. برای آنها مشکل است آنچه تجربه کرده‌اند را هضم کنند. جسم و روح آنها زخم‌هایی عمیقی برداشته‌ است. به همین جهت نیز بسیار ضروری است که این کودکان بار دیگر به دامان جامعه بازگردند. کودک-سربازان قبل از بازگشت به خانواده‌های‌شان به کلاس‌های درس می‌روند، اما مسئولان خوب می‌دانند تا زمانی که درگیری‌ها باقی است، نجات این کودکان بسیار دشوار خواهد بود.

شینا کایتتسی، یکی از دخترانی است که موفق شده بار دیگر زندگی قبل از سربازی را به دست آورد. او به عنوان نویسنده در کتابی به شرح وقایعی پرداخته که در دوران شرکت در درگیری‌های نظامی در اوگاندا به سرش آمده است. کتاب او با نام "اشک‌هایی میان آسمان و زمین" همچنین پردازش این وقایع دردناک را پس از فرار به نروژ نشان می‌دهد.

امانوئل جال نیز دوران کودک −سربازی خود را پشت سرگذاشته است. او امروز یک خواننده هیپ‌هاپ با شهرتی جهانی است. او به رغم سرزندگی به هنگام اجرای برنامه وقایع دردناکی که در کودکی به عنوان کودک سرباز به سرش آمده را فراموش نکرده است. شعرهای او به موضوع جنگ سودان می‌پردازند. او می‌گوید با متن شعرها می‌توان مردم را به کشتنِ هم یا به صلح در کنار هم تهییج کرد.

پروتکل تکمیلی کنوانسیون حقوق کودکِ سازمان ملل متحد در باره کودکان و درگیری‌های نظامی را ۱۵۰ کشور امضا کرده‌اند. روز دوازدهم فوریه ۲۰۰۲ این پروتکل تکمیلی اجرایی شد. از آن زمان همه‌ساله در این روز در سراسر جهان مراسمی به نام " روز دست سرخ" برگزار می‌شود که در آن اثر دست‌هایی به رنگ سرخ در سراسر جهان به یاد کودک-سربازان جمع آوری می‌شوند.

برمبنای کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل متحد مصوب سال۱۹۸۹ سربازانی که سن‌شان زیر ۱۵ سال باشد به عنوان کودک-سرباز شناخته می‌شوند. حداقل سن خدمت وظیفه در سال ۲۰۰۲ میلادی ۱۸ سال تعیین شد. سازمان‌های حقوق بشری بر این نظرند که کلیه سربازان و نیروهای کمکی آنها که زیر ۱۸ سال سن داشته باشند، کودک-سرباز هستند.

خبر و تصاویر منتشر شده از "ششمین یادواره کشوری کودک" با عنوان "فتح تل‌آویو" و با هدف نشر "ارزش‌های دفاع مقدس" در لامرد استان فارس تامل‌انگیز است. احمد عابدی، دبیر ششمین یادواره کشوری کودک در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) گفته است که نسل چهارم از جامعه هدف این یادواره هستند.

به گفته دبیر "ششمین یادواره کشوری کودک": «طبق آیات قرآن و روایات اهل بیت هرچه در دل کودک کاشته شود برداشت می‌شود». کودکان سرمایه و آینده یک کشور هستند. آیا این تصاویر آینده ایران است؟

به گفته مسئولان، سناریوی این یادواره که بیش از ۱۲۰۰ دانش‌آموز در آن شرکت می‌کنند، شامل "شبیه‌سازی عملیات آزادسازی بیت‌المقدس تا فتح تل آویو" است و دانش‌آموزان شرکت‌کننده در قالب سه گروه عضو بسیج خواهند شد.

از سال ۲۰۰۲ سازمان ملل روز (۱۲ فوریه / ۲۳ بهمن) را روز "کودکان سرباز" نامیده و از همه کشورها خواسته است از کودکان برای اقدامات نظامی استفاده نشود. این تصاویر درست یک روز بعد از "روز کودکان سرباز" از سوی خبرگزاری مهر منتشر شدند.

چند ماه پیش از انتشار تصاویر کودکان ایرانی در حین آموزش نظامی برای "فتح تل‌آویو"، تصاویری از گروه تروریستی دولت اسلامی (داعش) منتشر شد که آن‌ها نیز در حال آموزش نظامی به کودکان بودند. خبر و تصاویر آن در تقریبا تمامی سایت‌ها و رسانه‌های ایرانی منتشر شد.

گرچه ایران در سال ۲۰۱۰ پروتکل الحاقی کنوانسیون حقوق کودک درباره ممنوعیت شرکت کودکان در درگیری‌های مسلحانه را امضا کرده، اما هنوز هم کودکان ایرانی در مدارس و در اینجا، "پارک جنگلی لامرد" واقع در استان فارس آموزش نظامی می‌بینند.

موضوع اصلا بر سر سیاست خصومت‌آمیز دو کشور در مقابل هم نیست، زیرا این دو کشور دارای ارتش‌‌هایی هستند که نیروهای "بالغ" در آن عضویت دارند. هر نام دیگری هم می‌تواند در اینجا جایگزین "اسرائیل و تل آویو" شود. موضوع در اینجا "سوءاستفاده از کودکان" است.

واقعا چرا باید کودکان ایرانی را برای جنگ آماده ‌کنند؟ کودکانی که باید با روحیه خوش‌بینی و سازندگی پرورش یابند تا بتوانند آینده کشورشان را بسازند. چرا باید روان کودکان را با دغدغه جنگ و نابودی و "شهادت" به آشوب کشید؟

هنوز چند روزی از سخنان حسن روحانی، رئیس جمهور ایران در دیدار با پاپ، رهبر کاتولیک‌های جهان نگذشته بود که این تصاویر منتشر شدند. او تاکید کرده بود: "ادیان الهی مروج صلح و پرهیز از خشونت و افراطی‌گری هستند". حسن روحانی ملت‌ها و کشورهای جهان را به تلاش فراگیر برای استقرار صلح در جهان فراخوانده و خواستار همراهی بین‌المللی برای رفع آلام بشری و توقف جنگ شده بود.

متخصصان بارها هشدار داده‌اند که با ترویج خشونت دور نیست که " کلاشنیکوف‌های پلاستیکی" جایشان را به سلاح‌های واقعی، قمه، چماق، نزاع‌های خیابانی، سرقت مسلحانه، اسیدپاشی و غیره بدهند. معضلی که جامعه ایران در سال‌های اخیر بیش از پیش با آن روبرو بوده است.

در جامعه‌ای که نمایش آلات موسیقی در شبکه‌های تلویزیونی آن با سانسور روبرو می‌شود، نمایش تصویر کودکان با اسلحه و در حین آموزش نظامی با هیچ محدودیتی روبه‌رو نیست.

کدام خطرناک‌تر است، آلات موسیقی یا سلاح؟

وظیفه هر جامعه پرورش کودکان خود برای ساختن جامعه‌ای آرام و صلح‌آمیز است. سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی ملل متحد (یونسکو) در اساسنامه‌اش بر اهمیت آموزش و پرورش صلح‌آمیز تاکید کرده است: «آن جا که جنگ‌ها در ذهن انسان‌ها آغاز می‌شوند، دفاع از صلح نیز باید در ذهن آن‌ها ساخته شود». اجرای چنین برنامه‌هایی در ایران دقیقا در جهت خلاف این خواسته است.

کودک باید بازی کند، شاد باشد، به مدرسه برود و آموزش ببیند. ایجاد فضای جنگ و کشتار برای کودکان یعنی نابود کردن روان آن‌ها. پرورش توأم با نفرت و خشونت نه تنها برای آن‌ها بلکه برای جامعه نیز اثرات ناگواری به همراه خواهد آورد.