دویچه‏وله: آقای طاهری، دستاوردهای بسکتبال جهان در سال ۲۰۱۰ را چگونه دیدید و از دیدگاه خودتان چطور ارزیابی می‏کنید؟

رضا طاهری: بسکتبال در سال ۲۰۱۰ به عنوان یک ورزش عامی‏تر به مردم نزدیک‏تر شد. امروز ما دارای قطب‏های جدیدی در بسکتبال در دنیا هستیم که کشورهایی مانند ترکیه، کرواسی، جمهوری دومینیکن در آمریکای مرکزی را شامل می‏شوند. مردم بهتر بسکتبال را می‏پذیرند، می‏فهمند و سطح گرایش به بسکتبال، طبق آماری که فدراسیون جهانی بسکتبال (فیبا) در تابستان سال ۲۰۱۰ و هنگام برگزاری مسابقات ۲۰۱۰ ارائه داده، گرایش جوان‏ها به بسکتبال نسبت به چهار سال گذشته، رشدی ۱۷ درصدی داشته است.

در جام جهانی ۲۰۱۰ ترکیه، کشورهای کوچکی مانند اسلوونی، عملکرد درخشانی را در سطح بالای بین‏المللی بسکتبال به نمایش گذاشتند. به‏نظر شما، دلیل این‏که کشورهای کوچک هم می‏توانند در کنار غول‏های بسکتبال مانند ایالات متحده‏ی آمریکا، در سطح فوق‏العاده بالای بین‏المللی، رقابت هم‏سطحی را داشته باشند، چیست؟

بسکتبال در یوگسلاوی سابق، دارای یک سبک بود. صاحب یک مدرسه بود و حتی بعد از فروپاشی یوگسلاوی که به کشورهای کوچک‏تری تقسیم شد، این آکادمی و این سبک باقی ماند. یعنی اصول باقی مانده و آن‏ها بر مبنای همان آکادمی و سبک و اصول، بسکتبال را به‏پیش می‏برند و اسلوونی، علی‏رغم این‏که کشوری با جمعیت فوق‏العاده کم است، ولی در چند سال گذشته، بسکتبالیست‏های خوبی را به اروپا و حتی جهان، به لیگ NBA (لیگ برتر آمریکا) معرفی کرده و فکر می‏کنم که ما در آینده از این کشورهای تجزیه شده از یوگسلاوی سابق، بیش از این خواهیم دید.

از دیدگاه فنی، رشد و تکامل بسکتبال جهان در سال ۲۰۱۰ به چه صورت بود؟ به عنوان مثال فوتبال جهان فیزیکی‏تر شده و بازیکن‏ها سرعتی‏تر شده‏اند. در جهان بسکتبال اواسط دهه‏ی ۹۰ هم به عنوان مثال، مجیک جانسون، بسکتبال جهان را به یک "شو" تبدیل کرده بود و تحت سلطه‏ی خودش قرار داده بود. روند فنی و فیزیکی بسکتبال در چه مقطعی قرار گرفته و به کجا می‏آرود؟

همین سرعتی که در تمام رشته به آن اشاره می‏کنید، در بسکتبال هم به‏وجود آمده است. در حقیقت سرعت، همراه با قدرت و تکنیک، تشکیل‏دهنده‏ی یک ورزش است و ورزش را زیبا می‏کند. بسکتبال هم از این امر مستثنی نیست. یکی از موارد، بسکتبال با پرتاب‏های راه دور است. از امسال منطقه‏ای که بازیکن‏ها می‏توانند از آن‏جا پرتاب‏های سه امتیازی را انجام بدهند، مقداری وسیع‏تر شده است. تا به حال این پرتاب‏ها از منطقه‏ی ۶ و ۲۵ صورت می‏گرفته، الان به ۶ و ۷۰ رسیده است. این خود هیجان بسکتبال را مقداری بالا می‏برد. بازیکن‏ها باید بیشتر کار کنند.

زمان ۲۴ ثانیه، زمانی که یک تیم مالکیت توپ را دارد هم کم‏تر شده است. برای این‏که بازیکن‏ها سریع‏تر اقدام به حمله کنند و زودتر به سمت سبد بروند. از این دست اقدامات که معمولاً فدراسیون جهانی بسکتبال، از NBA برداشت می‏کند، صورت گرفته است. یعنی NBA همیشه یک گام جلوتر از فدراسیون جهانی بسکتبال دارد و طبیعتاً FIBA وقتی می‏بیند این قوانین باعث پیشرفت و ترقی بسکتبال می‏شوند، آن‏ها هم جا پای NBA می‏گذارند و از این قوانین پیروی می‏کنند.

بسکتبال NBA به‏نظر من، مقداری جهانی‏تر شده است. شما اگر به همان سال‏های ۹۰ مراجعه کنید، تعداد خیلی کمتری بازیکن‏های خارجی در لیگ برتر آمریکا می‏بینید؛ اکثراً آمریکایی بودند. ولی امروزه در این لیگ بازیکن‏های زیادی از تمام دنیا، آفریقا، آسیا و اروپا حضور دارند و این باعث شده که لیگ بسکتبال سراسری آمریکا مقداری همه‏گیرتر بشود.

بسکتبال در آلمان نیز همیشه ورزش مطرحی بوده است. وضعیت فعلی بسکتبال را در آلمان چطور می‏بینید؟

آلمان‏ها سعی می‏کنند که خود را به یک قدرت درجه‏ یک بسکتبال نزدیک‏ کنند. ولی این در حال حاضر شدنی نیست. در نتیجه‏ آلمان‏ها در اروپا، به عنوان یک مدعی باقی می‏مانند. سبک کار آلمان‏ها و مدرسه‏ی بسکتبالی که آلمان‏ها بنیاد نهاده‏اند، بعید می‏دانم که آن‏ها را در طی شاید ۱۰ سال آینده، به یک قدرت بسکتبال در دنیا نزدیک کند. اما آن‏ها در اروپا، هم‏چنان با این روشی که کار می‏کنند، به عنوان یک قدرت، تقریباً در ردیف اول باقی خواهند ماند.

در پایان، نگاهی هم به وضعیت بسکتبال ایران بیافکنیم. تیم ملی بسکتبال بزرگ‏سالان ایران در بازی‏های آسیایی گوان‏جو به مدال برنز رسید. مانند چهار سال پیش در بازی‏های آسیایی قطر که آن موقع نیز تیم ایران سوم شد. گفته می‏شود نبودن بازیکنان کلیدی در ترکیب تیم ملی ایران، در بازی‏های آسیایی گوان‏جو، مانند حامد حدادی، باعث شد که ایران قهرمان نشد. ایران در جام جهانی ۲۰۱۰ ترکیه نیز حضور داشت. چه چشم‏‏اندازی را برای بسکتبال ملی ایران می‏بینید؟

دقیقاً؛ بسکتبال ایران اگر این بازیکنان کلیدی‏اش را داشت، طلا دور از دسترش نبود. بازیکنان کلیدی‏ای مانند نیکخواه، بهرامی، حدادی خیلی تأثیرگذار بودند. دوم این‏که چشم‏انداز بسکتبال ایران خیلی خوب است. ولی به‏شرط این‏که با همین سبک و سیاق ادامه بدهند؛ کار روی جوان‏ها، سرمایه‏گذاری، برنامه‏ریزی. فکر می‏کنم سیستمی که بسکتبال ایران در هشت سال گذشته دنبال کرده، در چهار سال آینده، بسکتبال ایران را یک پله در آسیا بالا خواهد آورد.

برای شنیدن فایل صوتی این گفت‌وگو لینک پایین صفحه را کلیک کنید.