اینجا ولایت بامیان است، در قلب افغانستان، ولایتی که مرکز آن هم بامیان نام دارد. بامیان مرکز هزارستان است؛ منطقه وسیع کوهستانی در ارتفاعات مرکزی افغانستان و سکونت‌گاه تاریخی قوم هزاره. حفره‌ای که در مرکز عکس می‌بینید، جای خالی یکی از مشهورترین آثار باستانی است که در خاک افغانستان امروزی واقع شده بود.

این حفره عظیم روزی تندیس تقریبا ۵۵ متری را که گفته می‌شود تندیس بودا بوده، در خود جای داده بود. این تندیس در قرن چهارم یا پنجم میلادی برپا شده بود و از گزند روزگار و تاخت و تازها در طول تاریخ تا حدی در امان مانده بود تا اینکه نوبت به قرن بیستم رسید و طالبانی که می‌خواست آثار پیش از اسلام را برای همیشه محو کند.

جمعه ۱۹ اسفند ۱۳۷۹ طالبان باقيمانده تندیسی را که روز پیش از آن سرش را منهدم کرده بود، تخریب کرد. بودا در پیش چشم جهانیان که نظاره‌گر این لحظه بودند، فرو ریخت. تا شامگاه ۲۱ اسفند از "صلصال و شهمامه" تنها دو جای خالی عظیم، دو حفره باقی ماند. گفته می‌شود سرخ بُد و خِنک بُد در ادبیات فارسی اشاره به این دو تندیس دارند. برخی از تاریخ‌پژوهان در مورد اینکه این مجسمه‌ها، مربوط به بودا باشند تردید دارند.

بامیان اما چیزی بیش از این خاطره تلخ است. بامیان نارنجی است به وقت فصل زردآلو.

تابستان است و اینجا در ولسوالی کهمرد بامیان مردم در حال خشک کردن زردآلو هستند. در این منطقه از یک نوع درخت زردآلو میوه خشکی به دست می‌آید به نام ساقی.

مردم بامیان میراث‌دار فرهنگی غنی و چندین هزارساله‌اند که تاخت و تازهای زیادی در طول تاریخ تجربه کرده‌اند. آنها به گویش هزارگی و زبان فارسی سخن می‌گویند.

تصویری از زندگی روزمره مردم در خانه‌هایی غارمانند در ولایت بامیان افغانستان

شهر ضحاک، آمیزه‌ای از افسانه و واقعیت، خرابه‌های شهرکی قدیمی است در بلندی‌های شمال شرق بامیان که به آنها "شهر سرخ" هم می‌گویند. این نام برگرفته از رنگ سرخ صخره‌ها و دره‌های پیرامونی است. ضَحّاک یا اژدهاک (به اوستایی اژی‌دهاکه) از پادشاهان افسانه‌ای ایران است. فردوسی در شاهنامه او را ماردوشی که سالیان دراز در ایران ستم کرد معرفی می‌کند که با رستاخیز کاوه آهنگر و فریدون در البرزکوه زندانی می‌شود.

در یک محوطه باستانی در افغانستان، در مقابل تندیس‌های بودا و بر روی تپه‌ای در ارتفاع ۱۰۰ تا ۱۴۰ متری ویرانه‌های شهری وجود دارد که قدمت آن به آخرین سال‌های دوره ساسانیان بر می‌گردد. می‌گویند نامش اول چیز دیگری بود ولی در حمله مغول همچون شهر ضحاک با خاک یکسان شد و در اثر قتل‌عامی که چنگیز به راه انداخت غوغایی بر پا شد، همه ساکنان شهر کشته شدند و بعدها نام غلغله گرفت.

بند امیر، هفت دریاچه در دل کوه‌های هندوکش در ولایت بامیان در افغانستان هستند که با هفت بند (سد) طبیعی از هم جدا شده‌اند. بند امیر نخستین پارک ملی این کشور و یکی از جاذبه‌های گردشگری افغانستان است که بر پایه گفته‌های مقامات افغانستان، سالانه هزاران گردشگر را به خود جذب می‌کند.

بامیان مناظر و جاذبه‌های طبیعی و تا حدی بکر و کم‌نظیری دارد که در صورت برقراری امنیت در این کشور می‌توان به جذب گردشگر و کسب درآمد از این راه امید بست.