در جریان حمله ارتش آلمان به لهستان و فرانسه در جنگ جهانی دوم، سربازان تحت‌تاثیر شدید مواد مخدر بودند. سربازان آلمان تنها در نبرد فرانسه ۳۵ میلیون قرص "پِرویتین" مصرف کردند. این قرص دارای ماده روان‌گردان مت‌آمفتامین (شیشه) است که اعصاب را تحریک و شادی و هیجان در فرد ایجاد می‌کند و باعث بی‌خوابی شدید می‌شود. نام عامیانه این قرص در دوران جنگ "شکلات تانک" و "قرص گورینگ" بود.

"پِرویتین"، قرص محبوب ارتش آلمان در جنگ جهانی دوم را نخستین بار یک ژاپنی به صورت محلول به دست آورد. شیمی‌دانان مرکز "تمپلر ورکه" در برلین روی این محصول تحقیقات وسیعی آغاز کردند و سرانجام در سال ۱۹۳۷ آن را به نام خود ثبت کردند. این محصول سال بعد به عنوان دارو وارد بازار شد. این دارو خستگی را برطرف می‌کرد و ترس، گرسنگی و تشنگی را از میان می‌برد. امروز "پِرویتین" (شیشه) جزو مواد مخدر محسوب می‌شود.

تاریخ‌دان‌ها در این امر اختلاف نظر دارند که آیا شخص آدولف هیتلر، رهبر آلمان نازی هم در جریان جنگ جهانی دوم به "پِرویتین" معتاد بوده یا نه. در پرونده پزشکی هیتلر در دفتر پزشک مخصوص‌اش تئو مورل، حرف X بارها تکرار شده است. هنوز مشخص نیست که این حرف مخفف چه کلمه یا جمله‌ای است. آنچه با اطمینان می‌توان گفت این است که هیتلر به شدت از داروهای آرام‌بخش قوی استفاده می‌کرده است.

تحقیقات شیمیایی دانشمندان آلمانی بسیار زودتر از جنگ جهانی دوم آغاز شده بود. در سال‌های پایانی قرن ۱۹ میلادی شرکت بایر آلمان دارویی به بازار فرستاد با تبلیغ مفصلی درباره آن: «با مصرف هروئین دیگر سرفه نخواهید کرد." هروئین برای درمان بیماری‌هایی چون غش، آسم، اسکیزوفرنی و بیماری‌های قلب حتی برای کودکان تجویز می‌شد. آن زمان شرکت داروسازی بایر عوارض جانبی مصرف این دارو را یبوست اعلام کرده بود.

فلیکس هوفمان، شیمی‌دان نوآور آلمانی به ویژه به خاطر تهیه آسپیرین در جهان مشهور است. این شیمیدان خلاق بود که هروئین را در آزمایشگاه با تجربه روی اسید استیک (جوهر سرکه) تهیه کرد. او از ترکیب جوهر سرکه با مورفین به هروئین دست یافت. هروئین در آلمان به عنوان دارو پس از جنگ جهانی دوم تا سال ۱۹۷۱ به طور قانونی استفاده می‌شد، اما مصرف آن پس از این تاریخ ممنوع اعلام شد.

شرکت مِرک که در شهر دارمشتات آلمان فعالیت می‌کند، در سال ۱۸۶۲ استفاده از کوکایین را به طور وسیع به عنوان ماده بی‌حس‌کننده در علم چشم‌پزشکی معرفی کرد. آلبرت نیمن محقق علم شیمی با تحقیق روی برگ‌های درخت کوکا در آمریکای جنوبی موفق شد آلکالویید مشخصی را که در این برگ‌ها یافت می‌شد، به طور مجزا بررسی کند. او این آلکالویید را کوکایین نام نهاد. آلبرت نیمن کمی پس از کشف کوکایین در پی ناراحتی ریوی درگذشت.

زیگموند فروید که به خاطر تحقیقات‌اش در روانکاوی شهرت فراوانی کسب کرده، از کوکایین برای فعالیت‌های علمی استفاده می‌کرد. او در اثری باعنوان " نوشته‌هایی در باره کوکایین" نوشت که مصرف کوکایین بی‌خطر است و در پی مصرف کوکایین احساس "سرخوشی، شور زندگی و علاقه به فعالیت" در انسان ایجاد می‌شود. البته فروید پس از مرگ یکی از دوستانش در پی مصرف کوکایین، نظر خود را تصحیح کرد.

آلکساندر شولگین، شیمی‌دان آمریکایی به عنوان کاشف قرص اِکس، که مردم بیشتر آن را با نام اکستازی می‌شناسند، مشهور است. شولگین اما کاشف دوم این قرص شادی‌آور بود؛ قرصی که احساس صمیمیت با دیگران را به وجود می‌آورد و اضطراب فرد را کاهش می‌دهد. قرص رنگی اکس نخست در شرکت دارویی مِرک آلمان ساخته شد. اکس در سال ۱۹۱۲ به ثبت رسید، اما شیمی‌دانان در آن زمان فکر نمی‌کردند که اکس استفاده تجاری هم داشته باشد.

سازمان ملل متحد اعلام کرده که تا سال ۲۰۱۳ در سراسر جهان حدود ۱۹۰ هزار نفر در پی مصرف مواد مخدر ممنوع جان داده‌اند. شمار کشتگان مصرف نوشابه‌های الکلی از این تعداد هم بیشتر است. سازمان بهداشت جهانی (WHO) تخمین زده که در سال ۲۰۱۲ میلادی ۹/ ۵ درصدِ (۳/۳ میلیون نفر) مرگ و میر انسان‌های روی زمین بر اثر مصرف بی‌رویه نوشابه‌های الکلی بوده است.