در روزهای آغازین ماه آوریل در حاشیه‌ی کنفرانس گروه ۲۰ در لندن، گفت‌و‌گوهایی اقتصادی میان باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا، و هوجین تائو، رئیس جمهوری چین، انجام شدند. مهم‌ترین موضوعات مطرح شده در این گفت‌و‌گوها در رابطه با بحران‌جهانی اقتصادی و مالی بودند. در همان جا بود که برای اولین بار نام گروه ۲ نیز بر سر زبان‌ها افتاد؛ دو کشوری که می‌توانند به جهانیان راهکارهایی عملی برای خروج از بحران جهانی نشان دهند. در جریان گفت‌و‌گوهای لندن قرار دور دوم گذاشته شد، ۲۷ و ۲۸ ژوئیه در واشنگتن.

کمی قبل از اولین نشست گروه ۲، مرکز پژوهش‌های استراتژیک و جهانی در ماه مارس سال ۲۰۰۹، تحقیقی را منتشر کرد در رابطه با روابط آمریکا و چین. در همان جمله‌ی اول این تحقیق آمده است که روابط آمریکا و چین می‌تواند بیشترین تاثیر را بر روابط بین‌المللی داشته باشد. و در جمله‌ی آخر این تحقیق هم یادآوری شده که حل هر مشکل جهانی بدون همکاری آمریکا و چین ناممکن است، بخصوص در رابطه با مشکلات مادی و اقتصادی در سراسر جهان.

تیم گایتنر، وزیر دارایی آمریکا که زمانی در چین به تحصیل زبان چینی مشغول بود، به همین جهت در جریان دیدار خود از پکن، در روزهای آغازین ماه ژوئن اعلام کرد: «برای برپایی اقتصاد جهانی موزون ضروری‌ست که اقتصاد جهان با تغییراتی جدی روبرو شود. باید اقتصاد مالی و سیاست اقتصادی دگرگون و از نو تعریف شود. باید تغییراتی اساسی در آمریکا و چین آغاز شوند، زیرا موفقیت اقتصاد جهان به این نکته مربوط است که آیا اقتصاد آمریکا و چین موفق خواهند بود یا نه. در چنین شرایطی موفقیت اقتصادی در آمریکا مربوط می‌شود به موفقیت اقتصاد چین و به همین ترتیب موفقیت اقتصاد چین نیز ارتباط مستقیم خواهد داشت با موفقیت اقتصاد آمریکا.»

چین با صدور کالاهای کم قیمت خود به بازارهای آمریکا به تامین نیاز مردم این کشور کمک می‌کند و در همین حال برای صدور کالاهای خود به این بازارها وابسته است. این دو ابرقدرت اقتصادی در ایجاد موازنه‌ی اقتصادی و حفظ موقعیت‌های شغلی در هر دو کشور در هم آمیخته‌اند. میزان تبادلات اقتصادی میان دو کشور چین و آمریکا در سال ۲۰۰۸ میلادی حدود ۴۰۰ میلیارد دلار بود.

کارشناسان بر این نظرند که گفت‌و‌گوهای دوروزه‌ی اقتصادی میان آمریکا و چین که روز دوشنبه (۲۷ ژوئیه) در واشنگتن آغاز شده، وابستگی اقتصادی دو کشور را به یکدیگر باز هم عمیق‌تر خواهد کرد.

AJ/RN