«زنان بیوه‌ی آمریکایی» جهان را به لرزه درمی‌آوردند
۱۳۸۹ اسفند ۲۶, پنجشنبه
تارین دیویس ۲۲ ساله، مثل خیلی دیگر از زنان جوان آمریکایی زندگی نرمالی داشت. دانشجوی سال آخر بود، با مردی که دوست داشت ازدواج کرده بود و برای آینده شغلی‌‌اش بعد از فارغ‌التحصیلی برنامه‌ریزی می‌کرد. همسرش، مایکل دیویس یکی از نظامیانی بود که به جنگ عراق اعزام شده بود. روز ۲۱ می ۲۰۰۷، تارین با همسرش مایکل که در عراق بود، مثل روزهای دیگر تلفنی صحبت کرد. یک ساعت و نیم بعد، مایکل دیویس در اثر انفجار بمب در جاده‌‌ای در عراق کشته شد.
تارین دیویس مبهوت و شوک‌زده در سن ۲۲ سالگی بیوه شد. او شروع به سفر در گوشه‌وکنار آمریکا و صحبت با زنان بیوه دیگری شد که همسران خود را در جنگ افغانستان یا عراق از دست داده بوده‌اند. شگفت‌زده از شنیدن آن‌همه داستان‌های فردی عشق، دوستی، ماتم و اندوه این خیل زنان آمریکایی بیوه، تارین دیویس تصمیم گرفت این درد و تاثر را سازمان‌دهی کرده و به شکلی منسجم دربرابر چشمان افکار عمومی قرار دهد.
از ساخت فیلم مستند تا شروع پروژهای برای بیوه‌های جنگی
چهارماه بعد از کشته شدن همسرش، تارین دیویس دوربین به دست گرفت و به سراغ زنان دیگری که همسران‌شان را در جنگ‌های عراق و افغانستان از دست داده بودند رفت. او یکی از اپیزودهای مجموعه‌ی مستند « در پوتین‌هایشان» را کارگردانی کرد. این مجموعه‌ی مستند، اپیزودهای مختلف درباره‌ی تاثیرات و آسیب‌های جنگ افغانستان و عراق بر زندگی خانواده‌ها و بازماندگانشان را از جنبه‌های گوناگون بررسی می‌کرد.
شبکه‌ی «پی بی اس» پخش این مجموعه‌ی مستند را که مشکلات اقتصادی، اجتماعی و آسیب‌های جسمی و روحی و روانی خانواده‌های نظامیان کشته شده در دو جنگ را نشان می‌دهد برعهده دارد.
بعد از تجربه‌ی ساخت اپیزودی از این مجموعه‌ی مستند و دیدن دردها و تالم‌های زنان بیوه‌ی جنگی بود که تارین دیویس، تصمیم گرفت پروژهای را برای زنان بیوه‌ی امریکایی و انعکاس صدا و مشکلات‌شان سازمان‌دهی کند.
پروژه‌ی «زنان بیوه‌ی آمریکایی»
تارین دیویس ۲۲ ساله، وب‌سایت «زنان بیوه‌ی امریکایی» را راه‌اندازی کرد؛ وب‌سایتی متعلق به پروژهای با همین نام که پروژهای غیردولتی است.
تارین دیویس در توضیح این وب‌سایت و پروژه نوشت:«از سال ۲۰۰۱، بیش از شش هزار نظامی آمریکایی در افغانستان و عراق کشته شده‌اند. حدود نیمی از این مردان، متاهل بودند و چیزی نزدیک به سه هزار زن بیوه شده‌اند. در حالیکه مبارزه و شجاعت این مردان توسط رسانه‌ها و افکار عمومی به رسمیت شناخته شده و تحسین می‌شود، بسیاری از مردم خیلی ساده همسران این مردان، فداکاری آنها و تنهایی واندوه‌شان را فراموش کرده یا مهم نمی‌انگارند. حتا در مواردی دردهای این زنان بیوه کم ارزش شمرده شده و از سوی افکار عمومی درک نمی‌شود.»
پروژه‌ی «زنان بیوه‌ی امریکایی» قصد دارد با انعکاس روایت‌های زنان بیوه، ایجاد ارتباط بین آنها از طریق وب‌سایت و توصیه‌های متخصصان، به زنان بیوه‌ی جنگی کمک کند تا خود را در غم واندوه تنها نبینند و صدای آنها را به شکل سازمان‌دهی‌شده‌ای انعکاس دهد.
این پروژه یک خط تلفن بیست و چهارساعته دارد که زنان بیوه‌ی نظامیان کشته شده می‌توانند با آن تماس گرفته و توصیه‌های مددکاران اجتماعی و روان شناس‌ها را بشنوند، یک کانال «یوتیوب» دارد که ویدیوهای روزنامه‌نگاری شهروندی از زندگی و صحبت‌های این زنان در این کانال در دسترس همه است. تارین دیویس، مستندی ۷۵ دقیقه‌ای از زندگی زنان بیوه‌ی امریکایی را هم ساخته که می‌توان از طریق وب‌سایت سفارش داد.
پروژه‌ی «زنان بیوه‌ی امریکایی» گردهمایی‌هایی را هم در شبکه‌های مجازی یا دنیای واقعی برگزار می‌کند. وب‌سایت این پروژه می‌گوید:«ما سمینار برگزار نمی‌کنیم و سخنران نداریم. ما یکدیگر و همراهی هم را داریم. ما دور هم جمع می‌شویم تا برای ساعاتی از زندگی، درست مثل روزهایی که همسران عزیزمان زنده بودند لذت ببریم و از بودن کنار هم و همدردی با هم روحیه بگیریم و خاطرات عزیزمان را پاس بداریم».
زنان بیوه‌ی آمریکایی می‌نویسند
پروژه‌ی «زنان بیوه‌ی امریکایی» به روایت‌های زنان و تشویق آنها به مکتوب کردن این روایت‌ها، توجه ویژه‌ای نشان می‌دهد. بخش وبلاگ این پروژه، شاید پربیننده‌ترین بخش سایت باشد. این صفحه به گروه‌های مختلفی مثل «یک خنده‌ی خوب»، «آنچه از آنها باقی ماند»، «اولین سال»، «خودکشی»، «تعطیلات و سالگردها» و « حرکت رو به جلو» تقسیم شده است.
زنان بیوه‌ی نظامیانی که در دوجنگ عراق و افغانستان کشته شده‌اند، در این صفحه از مبارزه‌شان با اندوه و یاس، سختی‌های سروکله زدن با بچه‌هایشان بی حضور پدر، دلتنگی‌ها و تنهایی‌هایشان و چشم‌انداز آینده و شروع دوباره می‌نویسند. اگر مطلب‌شان خاطره‌ای از عزیز رفته‌شان باشد، عکس‌هایی از همسر رفته و یا مربوط به خاطره را هم آپلود می‌کنند.
پروژه‌ی «زنان بیوه‌ی آمریکایی» زنان بیوه را تشویق هم می‌کند که وبلاگ‌های شخصی خود را هم به‌راه اندازند و صدای خود را در سطح عمومی انعکاس دهند. حالا بسیاری از زنانی که از طریق این پروژه یکدیگر را یافته و دورهم جمع شدند، وبلاگ‌نویس‌های شناخته‌شده‌ای در فضای وبلاگی انگلیسی زبان هستند.
وب‌سایت پروژه یک پادکست هفتگی هم دارد که همه‌ی اخبار مربوط به حضور نظامیان در عراق و افغانستان، کشته‌ها و مجروحان تازه، اخبار مربوط به زنان بیوه‌ی نظامی‌ها و گردهمایی‌هایشان را انعکاس می‌دهد. کتاب‌های مناسب برای مبارزه با افسردگی و یاس ناشی از دست دادن عزیزان را هم به زنان کاربر این پروژه معرفی می‌کنند.
تشویق زنان به نوشتن، از هدف‌های مهم این پروژه بوده و حالا بخشی هم به شعرها و ترانه‌هایی که زنان بیوه‌ی مردان نظامی سروده‌اند اختصاص یافته است.
جایزه‌ی دیان فون فورستنبرگ برای تارین دیویس
تارین دیویس که حالا ۲۶ است، امسال به دلیل راه‌اندازی و اداره‌ی پروژه‌ی «زنان بیوه‌ی امریکایی» برنده‌ی جایزه‌ی پنجاه هزار دلاری بنیاد «دیان فون فورستنبرگ» شد. او این جایزه را به دلیل «انعکاس صدای زنان بیوه‌ی نظامی‌های کشته شده و تامین منابع مالی لازم برای اشتغال و زندگی لااقل ششصد زن بیوه» دریافت کرد.
وب‌سایت پروژه‌ی «زنان بیوه‌ی امریکایی» که در نوع خود منحصر بفرد است، حالا از همه امکانات وب.۲ برای جلب مخاطب و انعکاس هرچه بیشتر صدای زنان بیوه‌ی امریکایی استفاده می‌کند. نه تنها ویدیوهای زندگی و روایت‌های زنان را در کانال «یوتیوب» پروژه در دسترس همه قرار می‌دهد، که حضور فعالی هم در «فیس‌بوک» و «توئیتر» دارد. در «فیس‌بوک» بیش از هفده هزار طرفدار این پروژه هستند.
تارین دیویس که تا به‌حال نشریه‌های متعددی از هافینگتون پست گرفته تا نیویورک تایمز او، تلاشش و پروژه‌ی منحصر بفردش را تحسین کرده‌اند، در سال ۲۰۱۰ به عنوان یکی از صدوپنجاه زنی که «دنیا را به لرزه درآوردند» در مجله‌ی «نیوزویک» انتخاب و معرفی شد. او حالا به نمونه‌ی موفقی از زنانی تبدیل شده که اندوه و یاس خود را در جهت کارجمعی و انعکاس صدای هم‌دردان معطوف و مصروف کردند.
فرناز سیفی
تحریریه: یلدا کیانی