چهار ماه پس از انتقال ۷۵ زندانی سیاسی-امنیتی بند ۳۵۰ اوین به قرنطینه بند هفت این زندان می‌گذرد. کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران به نقل از یک منبع موثق می‌نویسد: «آنجا چهار اتاق دارد که هیچیک پنجره ندارند و دریچه‌های کوچک اتاق‌ها هم مسدود شده‌است.»

در اطلاعیه این کمپین آمده که پشت این دریچه‌ها محل تخلیه فاضلاب بهداری زندان و بارگیری کامیون‌های حامل غذا و اجناس زندان است: «این‌شرایط باعث شده که زندانیان این بند در محیطی مرطوب زندگی کنند. بند پر از حشرات گزنده مانند ساس است که باعث بروز یا تشدید بیماری‌های قلبی، تنفسی و پوستی نزد زندانیان شده است.»

محرومیت از ورزش و هواخوری

منبع کمپین یادشده گفته که ۷۵ زندانی پیوسته در هوایی راکد و ناسالم نفس می‌کشند و از طرف دیگر بند هفت فاقد هواخوری است: «این زندانیان به غیر از روزهای شنبه که برای رفتن به سالن ملاقات، دقایقی از بند خارج می‌شوند، به طور کلی از نورآفتاب، فضای سبز، جریان هوای سالم و امکانات خشک کردن لباس یا پیاده‌روی ضروری محروم هستند.»

در گزارش کمپین بین‌المللی حقوق بشر ایران آمده که زندانیان بند هفت اوین از ورزش یا استفاده از سالن‌های والیبال و فوتبال زندان هم محرومند و از نظر بهداشتی نیز در وضعیت اسف‌باری به سرمی‌برند: «چهار دستشویی ایرانی و چهار دوش حمام زنگ ‌زده در این بند وجود دارد که در اکثر روزها هم آب گرم ندارد و مواد شوینده نیز مرتبا به بند وارد نمی‌شود.»

کیفیت نامناسب غذا، نداشتن امکانی برای پخت شخصی غذا برای زندانیان مبتلا به بیماری‌های گوارشی، کمبود میوه و سبزی در فروشگاه زندان از نمونه‌های دیگری هستند که زندانیان بند هفت را در فشار می‌‌گذارند. نبود دارو یا داروهای دست‌خورده و بدون بسته‌بندی نیز مزید برسایر مشکلات هستند: «داروهایی که به زندانیان قرنطینه بند هفت داده می‌شود حتی درمواردی که آن‌ها سرماخوردگی معمولی دارند، همگی خرد شده و بدون بسته‌بندی است، در حالی‌که هیچ یک از آن‌ها سابقه اعتیاد به مواد مخدر یا متادون را ندارند.»

نمونه دیگر اجحاف ‌نسبت به این زندانیان، محرومیت آن‌ها از مکاتبه با خانواده ‌یا مراجع رسمی است. طبق قانون، زندانیان مجازند تحت نظارت مقامات زندان با مراجع رسمی یا خانواده‌های خود مکاتبه کنند، اما ۷۵ زندانی یاد شده چنین حقی ندارند.

مشکلات درمانی زندانیان

در میان ۷۵ زندانی قرنطینه بند ۷ کسانی چون عبدالفتاح سلطانی (حقوقدان و فعال حقوق بشر)، سعید متین پور (فعال مدنی و روزنامه‌نگار) و امید کوکبی (دانشجوی نخبه رشته فیزیک) حضور دارند.

بیشتر بخوانید: جایزه آزادی و مسئولیت علمی برای امید کوکبی

این زندانیان یا خانواده‌هایشان بارها از مسئولان قضایی ایران خواسته‌اند برای معالجه بیماری‌های خود به بیمارستان منتقل شوند، اما پاسخی نگرفته‌اند.

عبدالفتاح سلطانی، وکیل مدافع و عضو بنیانگذار "کانون مدافعان حقوق بشر"، از شهریور ۱۳۹۰ در زندان است. وی به اتهام "تحصیل مال نامشروع از طریق دریافت جایزه حقوق‌بشر شهر نورنبرگ آلمان"، "مصاحبه با رسانه‌ها درباره پرونده موکلانش" و "مشارکت در تاسیس کانون مدافعان حقوق‌بشر" به ۱۳ سال زندان و ۲۰ سال محرومیت از حرفه وکالت محکوم شده است.

دادگاه انقلاب، معصومه دهقان همسر عبدالفتاح سلطانی را نیز به دلیل سفر به آلمان و گرفتن جایزه یاد حقوق‌بشر شهر نورنبرگ به یک سال حبس تعلیقی محکوم کرده که برای پنج سال قابل اجراست.