علی بن حسین ۳۹ ساله، شاهزاده اردنی در کنگره سراسری اخیر فیفا در رقابت با سپ بلاتر بر سر ریاست فدراسیون جهانی فوتبال شکست خورد. او در آستانه انتخابات گفته بود که تنها در خارج از اروپا ۶۰ رأی موافق دارد. در نهایت اما فقط ۷۳ نفر به ریاست او رأی مثبت دادند. ناظران بخت چندانی برای بن حسین قائل نیستند. مؤسسه شرط‌بندی ورزشی "bwin" با وجود این او را محتمل‌ترین جایگزین بلاتر می‌داند.

میشل پلاتینی ۵۹ ساله، رئیس فرانسوی اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا) یک روز پیش از انتخابات اخیر از بلاتر خواست کناره‌گیری کند. او پس از آنکه با پاسخ منفی بلاتر روبه‌رو شد، به جای اینکه از قدرت اروپا در فدراسیون جهانی به عنوان اهرم فشار بر بلاتر استفاده کند، عقب نشست. هواداران پلاتینی می‌گویند محبوبیت بین‌المللی‌اش بخت او را برای جانشینی بلاتر بیشتر می‌کند.

از وولفگانگ نیرزباخ ۶۴ ساله، رئیس فدراسیون فوتبال آلمان، انتظار می‌رفت بلاتر را تندتر نقد کند؛ اتفاقی که نیافتاد. او حضور در کمیته اجرایی فیفا را هم با کمال میل پذیرفت. نیرزباخ با وجود محبوبیتی که از جمله به سبب ریاست بر بزرگترین فدراسیون فوتبال جهان (فدراسیون فوتبال آلمان) کسب کرده، به نظر نمی‌رسد نامزد ریاست فیفا شود.

میشائل فَن پراگ، رئیس ۶۷ ساله فدراسیون فوتبال هلند، در آستانه انتخابات اخیر ریاست فیفا از حضور در رقابت صرف نظر کرد. او مهمترین منتقد سیاست‌های کنونی فیفا برشمرده می‌شود؛ به ویژه در جناح اروپایی دنیای فوتبال چهره محبوبی است و تجربه مدیریتی گران‌سنگی دارد. فن پراگ می‌تواند پشتیبان خوبی برای نامزدی از دل یوفا باشد، اما به احتمال خود وارد رقابت نخواهد شد.

لوئیز فیگو ۴۲ ساله، فوتبالیست سال جهان در سال ۲۰۰۱، تجربه مدیریتی قابل توجهی ندارد اما در سطح بین‌المللی چهره شناخته شده‌ای است. او در انتخابات اخیر نامزدی خود را با آب و تاب اعلام کرد، اما در آستانه انتخابات پس کشید زیرا در برابر بلاتر شانسی نداشت. فیگو اگر بار دیگر نامزد ریاست فیفا شود باید به ویژه در آسیا و آفریقا به دنبال رأی مثبت باشد.

در جهان ورزش تقریبا هیچ کس روابط محکم‌تر و گسترده‌تری از شیخ احمد الفهد الصباح ۵۱ ساله ندارد. این مدیر ورزشی کویتی از همین روابط استفاده کرد و توماس باخ آلمانی را بر کرسی ریاست کمیته بین‌المللی المپیک نشاند. به نظر می‌رسد او هم از سیاست "آشنایان به هم کمک می‌کنند" بلاتر پیروی کند. از آنجا که بلاتر و باخ با همین سیاست موفق بودند، بخت الصباح برای تکیه زدن بر صندلی ریاست فیفا هم نباید کم باشد.

هر گاه صحبت از اهدای پستی ورزشی در میان باشد، تصویر فرانتس بکن‌باوئر ۶۹ ساله (راست، در کنار بلاتر و پلاتینی) در ذهن آلمانی‌ها نقش می‌بندد. قیصر فوتبال آلمان شاید چند سال پیش از این آماده بود نامزد انتخابات ریاست فیفا شود، اما او که تقریبا طعم هر موفقیت ورزشی‌ای را چشیده، مدتهاست که به زندگی خصوصی‌اش توجه بیشتری نشان می‌دهد.

دیوید گیل ۵۷ ساله (چپ) تنها کسی بود که به آنچه گفت عمل کرد: او پس از پیروزی بلاتر در انتخابات اخیر، همان‌طور که اعلام کرده بود، از کمیته اجرایی فیفا کنار رفت. اما از آنجایی که در دنیای ورزش هم معمولا سازشکاران موفق‌تر از آرمان‌گراها هستند، ناظران بخت چندانی برای رئیس پیشین باشگاه منچستر یونایتد قائل نیستند.

این برای خود زیکو هم جای سوال است. ابرستاره اسبق فوتبال برزیل و جهان، زمانی در کشورش وزیر ورزش بود. حالا اما در سن ۶۲ سالگی "فقط" سرمربی است، آن هم در هند. در چنین وضعیتی به نظر نمی‌رسد شمار رأی‌دهندگان به زیکو در کنگره سراسری فیفا چندان زیاد باشد.

زیکو در یکی از محله‌های فقیرنشین ریو دو ژانیرو به دنیا آمد. به اندازه‌ای لاغر بود که در سن ۱۵ سالگی، ۳۷ کیلوگرم بیشتر وزن نداشت و همه او را «جوجه» می‌خواندند. همین سبک‌‌وزنی سبب شد که او در همان زمان یاد بگیرد که چگونه می‌توان از نبرد تن به تن جان سالم به در برد و همزمان توپ را حفظ کرد. البته او بعدها با تمرینات ویژه به اندامی ورزیده دست یافت و از آن سبک‌وزنی دیگر خبری نبود.

زیکو اگر چه در جام جهانی ۱۹۷۸ آژرانتین در جمع بازیکنان تیم ملی برزیل بود، اما در سایه روبرتو ریولینو قرار داشت که از بازیکنان کارکشته و قدیمی این تیم محسوب می‌شد و فرماندهی بازی در میانه میدان را در دست داشت. تصویری از زیکو در دیدار ملی‌پوشان بزریل مقابل سوئد در جام جهانی ۱۹۷۸.

در سال ۱۹۸۱ زیکو به همراه فلامنگو برای کسب عنوان قهرمانی باشگاه‌های جهان به مصاف اف ث لیورپول رفت. درخشش زیکو در این دیدار که با پیروزی ۳ بر صفر برزیلی‌ها پایان یافت، به اندازه‌ای بود که حتی نشریات بریتانیا آواز ستایش از او سر دادند و نوشتند: «پاس‌هایی که زیکو به یارانش می‌رساند، آنچنان دقیق‌اند که به نظر می‌رسد با امواج رادار هدایت می‌شوند.» زیکو (راست) در دیداری دوستانه میان برزیل و انگلیس.

در جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا ملی‌پوشان برزیل فوتبالی زیبا و هنری را به نمایش گذاشتند. خط میانی تیم ملی برزیل را ساحرانی تشکیل می‌دانند به نام سوکراتس، فالکائو، ادر و زیکو، ستاره‌ی شماره‌ی ۱۰ این تیم؛ بازیکنی که تله سانتا، سرمربی برزیل در آن دوران در مورد او می‌گفت: «بدون زیکو بازی برزیل بدون روح است.» زیکو (پیراهن زرد) از تکنیک فوق‌العاده‌ای برخوردار بود.

در آن دوره بازی برزیلی‌ها نقطه‌ی مقابل فوتبال نتیجه‌گرا بود؛ فوتبالی که برای نمونه آلمانی‌ها یا ایتالیایی‌ها ارائه می‌کردند. زیکو و یارانش در مرحله‌ی دوم آرژانتین و ستاره‌اش مارادونا را ۳ بر یک به زانو درآوردند.

برزیل که در دیدار بعدی خود مقابل ایتالیا تنها به یک تساوی نیاز داشت، به جای حفظ نتیجه به فوتبال تهاجمی و هنرنمایی خود پایبند ماند، اما گل پائولو روسی، مهاجم زهردار ایتالیا در دقیقه ۷۵ رویای فوتبال‌دوستان را که شیفته زیبایی بازی برزیل شده بودند، نقش بر آب کرد. زیکو بعد از ناکامی در مصاحبه‌های متعددی از "روزی که فوتبال مرد" سخن گفت و از گرایش روزافزون سرمربیان به نتیجه‌گیری ابراز تأسف کرد.

زیکو اعتقاد داشت: «تیم رویایی ما در سال ۱۹۸۲، بهترین تیم ملی تاریخ فوتبال برزیل بود. شکست ما تاثیری منفی بر تکوین و تحول فوتبال جهان داشت، چرا که به نظر من فوتبال از آن پس در مسیری اشتباه رشد کرد. اگر برزیل در سال ۸۲ قهرمان جهان شده بود، فوتبال هم به گونه‌ای دیگر متحول می‌شد.» تصویری از زیکو و یارانش در جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا؛ از چپ: ادر، زیکو، سرجینیو، سوکراتس.

از آن دوره به بعد بود که چهره‌ی تیم ملی برزیل کاملا دگرگون گشت و بیش از همه در پی نتیجه‌گیری بود تا نمایش سامبای چمن سبز. حتی در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک که برزیلی‌ها زیکو را در میان خود داشتند، نتوانستند زیبایی و جذابیت بازی خود در سال ۸۲ را تکرار کنند. زیکو در دوئل با یکی از مدافعان تیم ملی فرانسه در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک.

تکنیک فوق‌العاده، دریبل‌های سریع، پاس‌های دقیق و ضربات آزاد مرگبار از جمله مهم‌ترین نقاط قوت زیکو بودند. ضربه‌های آزاد او که از فاصله‌ی دور یا نزدیک روانه دروازه‌ی حریف می‌شدند، تن دیوار دفاعی و دورازه‌بانان حریف را همواره به لرزه می‌انداختند. او این توانایی را مدیون تمرین‌های چندساعته و ویژه‌ای بود که همواره افزون بر تمرینات تیم انجام می‌داد.

در اوایل دهه‌ی هشتاد میلادی، زیکو یکی از بهترین هافبک‌های نفوذی جهان به شمار می‌رفت و جای تعجب نیست که باشگاه‌های بزرگ اروپا در تلاش شکار او بودند. او علی‌رغم پیشنهادهای متعدد راهی لیگ دسته اول ایتالیا شد و به باشگاه کم و بیش گمنام اودینزه پیوست. این در حالی بود که دیگر غول‌های بزرگ عالم فوتبال، مانند میشل پلاتینی در باشگاه‌های بزرگ و ثروتمندی چون یوونتوس تورین توپ می‌زدند.

روزی که زیکو وارد اودینزه شد، بیش از ۲ هزار نفر به پیشواز او به فرودگاه آمده بودند. یکی از روزنامه‌نگاران ورزشی ایتالیا در آن زمان نوشته بود: «برای ما ساکنان اودینزه و مناطق حومه، زیکو به یک موتور فراری می‌ماند که در بدن یک اتومبیل فولکس‌واگن کار گذاشته باشند. حقیقتا این تنها ما هستیم که چنین اتومبیلی فوق‌العاده و تا حدی غیرقابل‌تصور را در اختیار داریم.»

زیکو در سال ۱۹۸۵ به برزیل بازگشت و تا سال ۱۹۸۹ بار دیگر در خدمت باشگاه فلامنگو بود. او پس از آن دو بازی خداحافظی انجام داد. نخستین بازی در سال ۱۹۸۹ در اودینزه برگزار شد که او در پیراهن تیم ملی فوتبال برزیل به مصاف منتخبی از ستارگان بزرگ جهان رفت. دومین بازی خداحافظی "پله سفید" هم در سال ۱۹۹۰ در حضور ۱۰۰ هزار تماشاگر برگزار شد.

زیکو پس از دو سال غیبت در میدان، بار دیگر قدم به زمین چمن سبز گذاشت و برای پیشبرد و رشد فوتبال در ژاپن راهی این کشور شد. او در بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۴ در باشگاه کاشیما آنتلرز توپ زد و علی‌رغم سن بالا موفق شد در ۸۸ بازی خود برای این تیم ۵۴ بار دروازه حریفان را باز کند. او در یکی از آخرین بازی‌های خود برای این تیم، گلی تماشایی با حرکت آکروباتیک به ثمر رساند، آن هم در سن ۴۰ سالگی.

زیکو پس از پایان فعالیت خود به عنوان بازیکن حرفه‌ای به فوتبال وفادار ماند و پا به دنیای مربی‌گری گذاشت. او هم در عرصه‌ی باشگاهی فعالیت‌های مربی‌گری را تجربه کرده و هم سرمربی‌گری تیم‌هایی ملی را برعهده داشته است.

کسب قهرمانی فوتبال آسیا به همراهی تیم ملی ژاپن (۲۰۰۴)، قهرمانی باشگاه‌های ترکیه (۲۰۰۷) و نیز قهرمانی جام حذفی روسیه به همراهی زد اس کا آ مسکو (۲۰۰۹) از جمله موفقیت‌های او در زمینه مربی‌گری هستند. زیکو همچنین از اوت سال ۲۰۱۱ تا نوامبر سال ۲۰۱۲ سرمربی ملی‌پوشان عراق بود.

ناگفته نماند که زیکو الگوی بسیاری از ستارگان بزرگ برزیل بود که بعدها وارد میدان فوتبال شدند، از جمله رونالدو که گفته بود: «من همیشه می‌خواستم مانند زیکو باشم». زیکو در ۷۲ بازی برای تیم ملی برزیل ۵۲ بار دروازه حریفان را با گل‌های تماشایی خود فرو ریخت.