آلیس هرتس به عنوان دختر خانواده‌ای آلمانی‌زبان و کارخانه‌‌دار سال ۱۹۰۳ در پراگ به دنیا آمد. در همان ابتدای جوانی به آموختن پیانو روی آورد و در سن ۱۶ سالگی جوانترین عضو آکادمی موسیقی پراگ شد.

در دهه سی آوازه هنر هرتس- سامر در کل اروپا به گوش می‌رسید. ولی در دوران حاکمیت ‌ناسیونال‌سوسیالیست‌ها (نازی‌ها) در آلمان همراه با همسرش (لئوپولد) سر از اردوگاه ‌کار اجباری در تریسین‌استات در منطقه اشغالی چکسلواکی درآوردند.

مجموعاَ ۱۴۰ هزار یهودی به اردوگاه تریسین‌استات فرستاده شدند که بخش عمده آنها هم نهایتا از اردوگاه آشویتس سر درآوردند. بسیاری از اسرای آشویتس به کام مرگ رفتند. آلیس هرتس- سامر و پسر او جزء ۲۰ هزار اسیرانی بودند که به هنگام رسیدن ارتش شوروی به اردوگاه تریسین اشتات زنده ماندند. شوهر او اما به دلیل ابتلا به تیفوس در اردوگاه داخوئو، جان سالم به‌در نبرد.

آلیس هرتس- سامراجازه داشت که برای اسرای هم‌اردوگاهیش گهگاه کنسرت بدهد و اندکی روح زندگی و شادی را در آنها زنده نگه دارد.

پس از پایان جنگ جهانی دوم هرتس- سامر سال ۱۹۴۹ به اسرائیل مهاجرت کرد. ۳۱ سال بعد اما از آنجا هم مهاجرت کرد و با پسرش به لندن رفت.

زندگی هرتس- سامر مبنای فیلمی است به نام "زنی در شماره ۶، موزیک زندگی مرا نجات داد" (The Lady in Number 6: Music Saved my Life). این فیلم امسال نامزد رقابت‌های "بهترین فیلم مستند کوتاه" در جشنواره سینمایی اسکار است.

در این فیلم ۳۸ دقیقه‌ای هرتس- سامر که خانواده‌اش با خانواده فرانتس کافکا دوست بودند از زندگی خویش، از موزیک و از هنر از یادنبردن خندیدن در دوره ظلمت و دهشت سخن می‌گوید.

خانم نیک‌رید، تهیه‌کننده فیلم با شنیدن خبر خاموشی هرتس سامر گفت: «تجربه‌ای که او روایت کرد می‌تواند اثرات متحول‌کننده‌ای بر انسان‌ها بگذارد. گرچه توان و انرژی او رو به کاهش بود، اما جان و روان سرزنده و شکست‌ناپذیرش همچنان بیدار بود. نیروی زندگی به قدری در او قوی بود که ما هیچ‌وقت نمی‌توانستیم تصور کنیم که دیگر در میانمان نیست.»

به گزارش خبرگزاری‌ها خانم آلیس هرتس-سامر در میان اعضای خانواده‌اش راحت و بدون رنج به خواب ابدی فرورفت.