سخنگوی طالبان پیشنهاد اوباما برای گفت‌وگو را رد کرد
۱۳۸۷ اسفند ۲۰, سه‌شنبه
با روی کار آمدن باراک اوباما، سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا نیز دستخوش دگرگونی شد، از جمله در رابطه با افغانستان. در پی انتشار گزارش‌هایی که در آنها از پیشنهاد رئیس‌جمهور جدید آمریکا برای گفت‌وگو با میانه‌روهای طالبان سخن رفته بود، یک سخنگوی طالبان این پیشنهاد را با قاطعیت رد کرد.
ذبیح‌الله مجاهد، که بیش از دو سال است به عنوان سخنگوی طالبان فعالیت دارد، در گفت‌وگویی با پایگاه اینترنتی هفته‌نامه‌ی آلمانی اشپیگل، در این رابطه اظهار داشت: «اوباما گفته است که می‌خواهد با میانه‌روهای طالبان وارد مذاکره شود، اما در افغانستن چنین گرایش‌هایی وجود ندارد.»
به گفته وی، در افغانستان تنها "یک جنبش طالبان" وجود دارد و این جنبش هم حاضر به انجام گفت‌وگو نیست. مجاهد افزود: «مبارزان و فرماندهان ما پیرو دستورهای ملا عمر هستند و هرگز وارد مذاکره نخواهد شد.»
وی همچنین تصریح کرد که انجام مذاکره با دولت افغانستان یا حتی آمریکا، تنها زمانی میسر خواهد شد که آنان نخست، خواست‌های طالبان را برآورده سازند: «نیروهای بین‌المللی باید کاملا از افغانستان خارج شوند و تنها در صورت تحقق این امر است که ما حاضر به مذاکره خواهیم بود.»
وجه تشابه عراق و افغانستان
باراک اوباما در گفت‌وگویی با روزنامه‌ی آمریکایی نیویورک تایمز (یکشنبه ۸ مارس - ۱۸ اسفند) گفت، ایالات متحده‌ی آمریکا جنگ را در افغانستان نخواهد برد.
او برای پیمودن راهی آشتی‌جویانه، به امکان مذاکره میان نیروهای نظامی آمریکا و نمایندگان میانه‌روی طالبان اشاره کرده بود.
به نظر وی، وجه تشابهی میان افغانستان و عراق وجود دارد: در عراق اوضاع وقتی بهبود یافت که نیروهای نظامی آمریکا تحت فرماندهی ژنرال پتریوس، با شورشیان سنی وارد مذاکره شدند. به گفته‌ی اوباما، البته با توجه به ساختار نیرومند قبیله‌ای در افغانستان و مناطق گسترده‌ای که خارج از کنترل دولت است، اوضاع این کشور نسبت به عراق پیچیده‌تر است.
پیش از آن نیز چند تن از اعضای کابینه‌ی اوباما، آمادگی خود را برای مذاکره با طالبان نشان داده بودند. رابرت گیتس، وزیر دفاع آمریکا، در ماه فوریه گفته بود، اگر دولت افغانستان و طالبان به توافق سیاسی دست یابند، آمریکا نیز با آن موافقت خواهد کرد، مشروط بر آن‌که شورشیان سلاح‌های خود را زمین بگذارند و شرط‌های دولت افغانستان را بپذیرند.
افزایش گروگانگیریها در افغانستان
سایت اینترنتی هفته‌نامه اشپیگل در گزارشی دیگر به افزایش شدید موارد گروگانگیری در افغانستان پرداخته و در این ارتباط حتی لفظ "صنایع گروگانگیری" را به کار برده است. به نوشته اشپیگل، این دسته از گروگانگیران، هوادار و اعضای نیروهای افرطگرای طالبان نیستند، بلکه دسته‌ها و افرادی بزهکارند که انگیزه‌ای سیاسی ندارند و فقط به خاطر پول دست به گروگانگیری می‌زنند.
طبق آمار محرمانه وزرات کشور افغانستان، موارد گروگانگیری از ۹۶ مورد در شش ماه نخست سال ۲۰۰۷، به ۱۷۵ مورد در مدت زمان مشابه در سال ۲۰۰۸ رسیده است. البته کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که شمار واقعی موارد، به مراتب بیشتر باشد، چرا که خانواده‌های کسانی که به گروگان گرفته شده‌اند، از ترس عواقب ناگوار و همچنین عدم اطمینان به نیروهای پلیس، پنهان‌کاری را ترجیح می‌دهند.
به نوشته اشپیگل، اکثر قربانیان این گروگانگیریها، افغان‌های ثروتمند یا به ظاهر ثروتمند هستند. در بسیاری از موارد، گروگانگیران قربانیان خود را وادار می‌کنند که در پیامی ویدئویی از خانواده خود درخواست پول کنند. برای نمونه در پائیز سال ۲۰۰۷، محمد هاشم وهاج، رئیس یکی از بیمارستان‌ها در افغانستان، به گروگان گرفته و شکنجه شده بود. او پس از ۲۱ روز اسارت و پس از آن‌که برادرش ۲۰۰ هزار دلار به گروگانگیران پرداخته بود، نجات یافت.