دویچه‏وله: آقای میردامادی، راهپیمایی دیروز معترضان به دولت ایران را در روز ۲۲ بهمن، چگونه ارزیابی می‏کنید؟

سراج‌الدین میردامادی: من به طور کلی راهپیمایی معترضان را موفقیت‏‏آمیز ارزیابی می‏کنم. به دلیل این که بر اساس ادعای حاکمیت که در دوربین‏ها و پروپاگاند خود نشان می‏دهد که از پشتیبانی اکثریت مردم برخوردار است، باید این سؤال اصلی را از او مطرح کرد که پس چرا در روزهای منتهی به راهپیمایی، این‏قدر دستگیری‏های گسترده صورت گرفت و به‏ویژه روزنامه‏نگاران مستقل دستگیر شدند و چرا در روز راهپیمایی در منطقه‏ی غرب و شمال غرب تهران که راهپیمایی معترضان آغاز شد، این‏قدر با خشونت آن‏ها را سرکوب کردند.
همه‏ی این‏ها دلالت بر آن دارد که اولا جریان اعتراضی هم‏چنان زنده است و هم‏چنان در میدان حاضر است. ممکن است با سرکوب‏های خشن و به‏ویژه اعدام، سانسور، بمباران تبلیغاتی، دستگیری‏، شکنجه، اعتراف‏گیری و… که در طول این هشت ماه انجام شده، از تعداد معترضان خیابانی – تاکید می‏کنم معترضان خیابانی− کم شده باشد، اما جریان اعتراضی پیگیر مطالبات خود هست و فکر می‏کنم مانوری که دیروز کرد، بسیار موفقیت‏آمیز بود.

اما خیلی‏ها نظری خلاف شما دارند و معتقدند که اصلا باید از این به بعد حرکت‏ها را از خیابان دور کرد و از حرکت خیابانی به سمت راهکارهای دیگری رفت. آیا به نظر شما این درست است؟

به نظر من، منافاتی ندارد؛ هم کسانی که معتقد هستند دیروز حرکت جنبش اعتراضی موفقیت‏آمیز بود و هم آن‏هایی که معتقدند موفقیت‏آمیز نبود، هم‏چنان بر این باورند که باید گشت و راهکارها و اشکالی از مبارزه‏ی‏ مدنی را پیگیری کرد که تاثیرگذارتر باشد، در عین حال هزینه‏های انسانی و جانی آن کم‏تر باشد. چون برای ما امنیت جانی و حتی باتوم خوردن یک نفر هم در جنبش سبز اهمیت دارد؛ چه برسد به کشته شدن یا دستگیری و یا شکنجه شدن و چه برسد به اعدام افراد که دستگاه جمهوری اسلامی به راحتی آن را دنبال می‏کند.
در نتیجه فکر می‏کنم با این پیش‏فرض، می‏توان به این سمت رفت که باید اشکال مبارزه‏ی مدنی دیگری را دنبال کرد. در عین حالی که شکل مبارزه‏ی اعتراض خیابانی هم جایگاه و تاثیر خود را دارد. با یک سری تدابیر و هماهنگی‏هایی، با استفاده از تجارب گذشته و خطاها و آزمون‏هایی که داشتیم، می‏توانیم حرکت را در این شکل هم ادامه بدهیم.

آقای میردامادی، عده‏ای معتقدند تفاوتی که حرکت دیروز با حرکت‏های قبلی معترضان داشت، این بود که در حرکت‏های قبلی و حتی در روز عاشورا یا روز قدس، ۱۶ آذر و ۱۳ آبان معترضان با هویت مستقل خودشان که همان نمادهای سبز بود، وارد تظاهرات می‏شدند. ولی دیروز یا به تبعیت از ایده‏ی "اسب تروا" یا به هر دلیل دیگری، این کار را نکردند و یکی از دلایل کم‏تر موفق شدنشان را این مساله می‏دانند. در این مورد نظرتان چیست؟

من هم موافق‏ام؛ خود آقای مهندس موسوی هم در بیانیه‏ها و مصاحبه‏‏های اخیر خودشان تاکید داشتند که مردم و هواداران جنبش سبز با نمادهای خودشان حاضر شوند و تلاش نکنند نمادها و سمبل‏هایی را که از روزها و ماه‏های اول به دست داشتند و نمایش می‏دادند، تغییر بدهند.
"اسب تروا" طرحی بود که در بخشی از جنبش مطرح شد و لزوما طرحی نبود که رهبران اصلی جنبش که دارند آن را هدایت می‏کنند، تاییدش کنند و به نظر می‏آید که طرح موفقیت‏آمیزی از آب درنیامد.
اما در عین حال این جنبش همان‏طور که بارها و بارها گفته شده، یک راه طولانی است که باید با خطاها و آزمون‏های خود، عاقل‏تر و باتجربه‏تر و محکم‏تر و با عزم و اراده‏ی بیشتری راه خود را پیش ببرد.
من تعبیر شکست برای دیروز را نمی‏پذیرم. جمعیت زیادی آن‏چنان نبود، ولی در عین حال جمعیتی که آمده بود، جمعیت قابل توجهی بود. این که با تمام فشارها و تهدیدهایی که از تریبون‏های رسمی صورت گرفته بود این جمعیت آمده بود، به نظر من، هرکدام را در بعد معنوی و اجتماعی خودش باید صدها نفر حساب کرد. ولی در عین حال باید از خطاها و اشتباهاتی که صورت گرفته درس گرفت.
و ضمنا باید به رهبران جنبش در داخل که آن‏ها فضا را بهتر متوجه هستند و راهکارهای بهتری را پیشنهاد می‏کنند و توصیه‏های دقیق‏تری را دارند، بیشتر توجه کرد و سخنگویان، نویسندگان، روزنامه‏نگاران و فعالان سیاسی جنبش در خارج از کشور سعی کنند هرچه بیشتر خود را با رهبران جنبش در داخل همسو و همراه کنند.

مصاحبه‌گر: میترا شجاعی
تحریریه: بهمن مهرداد