اولین دوره رقابت‌‌های المپیک در تاریخ معاصر در روز ششم آوریل سال ۱۸۹۶ با حضور هفتاد هزار تماشاگر در استادیوم شهر آتن یونان آغاز شد. در این رقابت‌ها، همچون رقابت‌های دوران یونان باستان هیچ ورزشکار زنی در میدان حضور نداشت.

چهار سال بعد در رقابت‌های المپیک پاریس در سال ۱۹۰۰ زنان اجازه یافتند در دو رشته گلف و تنیس به میدان بروند.

تنیس زنان از نخستین رشته‌های وزرشی بود که به میادین المپیک راه یافت. جالب اینکه زنان در سال ۱۹۰۰ باید با جوراب بلند، دامن بلند و موی سر پوشیده وارد میدان شده و به رقابت می‌پرداختند. تصویر: سوزان لونگلن دارنده مدال طلای المپیک سال ۱۹۲۰ که بلژیک میزبانی آن را برعهده داشت.

در سال ۱۹۰۴ میلادی تیراندازی با کمان نیز به رقابت‌های المپیک سنت لوئیس آمریکا افزوده شد و زنان در این دوره در رشته‌های تنیس و تیراندازی با کمان اجازه شرکت داشتند.

در المپیک سال ۱۹۰۸ لندن نیز اسکیت روی یخ برای زنان مجاز شد. در المپیک لندن ۲ هزار و ۸ ورزشکار از کشورهای مختلف جهان شرکت کردند که تنها ۳۷ نفر آنان زن بودند. تصویر: المپیک سال ۱۹۰۸، فلورانس و ادگار سایرس برندگان مدال برنز در رشته اسکیت روی یخ.

در المپیک سال ۱۹۱۲ استکهلم سوئد، زنان نیز اجازه پیدا کردند در رشته‌های شنا به رقابت بپردازند. تیم ملی بریتانیا (عکس) برنده مدال طلا شد.

با این همه رشته‌های ورزشی زنان همچون دو و میدانی، بسکتبال، هاکی اجازه حضور در المپیک نداشتند. باشگاه‌های ورزشی زنان در بسیاری از کشورهای اروپایی ایجاد شدند. در پاریس با ریاست آلیس میلیا در کلوپ ورزشی زنانه در سال ۱۹۱۵ آعتراض‌ها بالاگرفت و حضور زنان در رقابت‌های المپیک پیوسته پررنگ‌تر شد.

با افزایش فشارها کمیته بین‌المللی المپیک بالاخره تصمیم گرفت به‌صورت آزمایشی در المپیک آمستردام در سال ۱۹۲۸ به چهار رشته دو و میدانی زنان اجازه حضور بدهد: یکصد متر، ۸۰۰ متر، ۴ در ۱۰۰ متر امدادی، پرش ارتفاع و پرتاب دیسک. تصویر: اولین رقابت دو ۱۰۰ متر المپیک در رشته دو و میدانی زنان با پیروزی ورزشکار شماره ۸۷۹ ، روبینسون به پایان رسید.

باور کردنی نیست، اما وقتی لینا راتکه اولین مدال طلای تاریخ آلمان در دو ۸۰۰ متر را به‌دست آورد، نیویورک تایمز نوشت: «فینال رشته ۸۰۰ متر زنان که یک خانم آلمانی با نام لینا راتکه رکورد جهانی در آن به جای گذاشت، نشان داد که این مسافت برای قدرت بدنی زنان مناسب نیست». پس از آن این رشته برای زنان از بازی‌های المپیک تا سال ۱۹۶۰ خط خورد.

از آنجایی که دعوت از زنان برای شرکت در رقابت‌های دو و میدانی المپیک آمستردام دیر انجام شد، ورزشکاران بریتانیایی آن بازی‌ها را بایکوت کردند. این اقدام، اولین بایکوت "جنسیتی" رقابت‌های المپیک بود. در رشته پرش ارتفاع ‌"اتل کاتروود" از کانادا با بجای گذاشتن رکورد جهانی جدید اولین قهرمانی المپیک زنان در رشته پرش ارتفاع را در سال ۱۹۲۸ به دست آورد.

رشته دو با مانع زنان از سال ۱۹۳۲ المپیکی شد و زنان تا سال ۱۹۶۸ مسیر ۸۰ متری را پشت سر می‌گذاشتند. از سال ۱۹۷۲ مسیر یکصد متر و از المپیک لس آنجلس در سال ۱۹۸۴ مسیر ۴۰۰ متر نیز به آن اضافه شده است. تصویر: دو ۸۰ متر با مانع در المپیک ۱۹۳۶ برلین؛ تربیزوندا والا از ایتالیا مدال طلا را کسب کرد و آنی اشتویر از آلمان به مدال نفر دست یافت.

رشته پرش طول از همان نخستین دوره در سال ۱۸۹۶ برای مردان رشته‌ای المپیکی بود، زنان اما تازه در المپیک سال ۱۹۴۸ لندن اجازه پرش یافتند. تصویر: اولگا گیارماتی از مجارستان با ۵ متر و ۶۹ سانتیمتر برنده اولین مدال طلای المپیک در رشته پرش طول.

اگر پرتاب وزنه برای مردان از سال ۱۸۹۶ المپیکی بود، زنان از بازی‌های المپیک سال ۱۹۴۸ لندن اجازه یافتند در این رشته به رقابت بپردازند.

شاید تعجب‌برانگیر باشد که از المپیکی شدن برخی از رشته‌ها همچون ماراتن برای زنان مدت زمان زیادی نمی‌گذرد. دو ماراتن زنان برای اولین بار در المپیک لس‌آنجلس در سال ۱۹۸۴ برگزار شد. تصویر: ژوئن بنوا، ورزشکار آمریکایی با ۲ ساعت و ۲۴ دقیقه و ۵۲ ثانیه اولین مدال طلای دو ماراتن در المپیک را به گردن آویخت.